31/12/12

2013 Η Χρονιά Της Πολυαναμενόμενη Αναστροφής.


Για να δούμε πως θα γίνει η αναπτυξιακή αναστροφή.


1.      Ήρθε η πρώτη δόση και αναμένεται μέσα στο 13 και η συνέχεια. Με τα λεφτά αυτά θα πληρωθούν υποχρεώσεις του κράτους σε πολίτες και επιχειρήσεις, έτσι θα τονωθεί η κατανάλωση και οι επενδύσεις άρα άνοδος του ΑΕΠ.
2.      Με τα λεφτά που εισρέουν επίσης θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και από ζόμπι που είναι σήμερα θα ξαναγίνουν τράπεζες, θα αποκατασταθεί έτσι η τραπεζική πίστη και θα αρχίσουν οι χρηματοδοτήσεις στο εμπόριο, την παραγωγή και την κατανάλωση. Κι’ άλλη άνοδος του ΑΕΠ.
3.      Αποκαταστάθηκε η αξιοπιστία της χώρας με το τρίτο μνημόνιο που ψηφίσαμε (το είπε και η Μέρκελ) και σύντομα θα έρθουν οι ξένοι να επενδύσουν στις δρομολογημένες αποκρατικοποιήσεις. Τα έσοδα είναι δεδομένα και προδιαγεγραμμένα και η αύξηση του ΑΕΠ από τις ιδιωτικοποιήσεις αδιαμφισβήτητη.
4.      Η μεγάλη μείωση αμοιβών στη μισθωτή εργασία έχει βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά μας. Πολύ σύντομα μεγάλες επενδύσεις θα αλλάξουν το παραγωγικό τοπίο. Ειδικά στον τομέα των υπηρεσιών αναμένουνε θαύματα. Το Ελληνικό ήδη δρομολογείται, ένα νέο Las Vegas γεννιέται, άρα αύξηση και του τζογοΑΕΠ.
5.      Διευκολύνεται το επιχειρείν με απλοποίηση των διαδικασιών σύσταση επιχείρησης. Οι παραγωγικές επιχειρήσεις θα λειτουργούν με τις υψηλότερες κοινοτικές προδιαγραφές και τα προϊόντα τους θα ανταγωνίζονται ελεύθερα τα κινέζικα. Η επαγγελματική στέγη θα έχει αξία όχι όπως στην Τουρκία που είναι τσάμπα. Όπως και η φορολογία της παραγωγής θα παραμείνει στα ίδια υψηλά επίπεδα κοινή με το εισαγωγικό εμπόριο για να ανταγωνίζονται οι τριτοκοσμικοί ελεύθερα τη παραγωγή μας. Ο ανταγωνισμός πάντα φέρνει ανάπτυξη του ΑΕΠ.
6.      Ανοίγουν τα τελευταία κλειστά επαγγέλματα. Τουλάχιστον δυο μονάδες το ΑΕΠ επάνω από την απελευθέρωση των αδειών Ταξί, των Φορτοεκφορτωτών λιμανιών και κομμωτών.
7.      Θα απεγκλωβιστούν τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ ώστε οι πλέον αποδοτικές επενδύσεις (οδοποιία, φωτοβολταϊκά κτλ), των εθνικών μας εργολάβων θα συνεχιστούν απρόσκοπτα. Και άλλη άνοδος του ΑΕΠ.
8.      Με το νέο φορολογικό δημιουργείται κλίμα φορολογικής δικαιοσύνης. Ο κάθε φορολογούμενος αφού θα φορολογείται σύμφωνα με την φοροδοτική του ικανότητα και μέσα στο νέο κλίμα αναμένεται μεγάλη αύξηση των εσόδων του κράτους. Με χρηστή διαχείριση τα έσοδα αυτά φυσικά θα ενισχύσουν το ΑΕΠ.
9.      Με 30% ανεργία το 2013 θα έχουμε πληθώρα πρόθυμων εργατικών χεριών που θα ενισχύσουν περαιτέρω την ανταγωνιστικότητα και θα συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ.
10.  Με τέτοιο υπέδαφος και τέτοιες ΑΟΖ σύντομα θα γίνουμε όλοι εμίρηδες. Εκτίναξη του ΑΕΠ!!!

Εύχομαι να είμαστε όλοι γεροί για να χαρούμε (να αντέξουμε) το νέο ΑΕΠ.

26/12/12

Η Αποκρατικοποίηση Των Ηλιθίων.


Μια από τις βασικές υποδείξεις – απαιτήσεις της τρόικας σε όλα τα μνημόνια είναι οι αποκρατικοποιήσεις. Θυμάμαι μάλιστα στα μέσα του 2011 είχε δημοσιευθεί και ένα αναλυτικό χρονοδιάγραμμα για το τι και πότε πωλείται! Για τις αποκρατικοποιήσεις επίσης υπήρχε απόλυτη εναρμόνιση στις επιλογές των τότε ισχυρών κομμάτων και αν δεν κάνω λάθος, ακόμα και στο πρώτο μνημόνιο, που είχε καταψηφίσει η ΝΔ, στο κομμάτι των αποκρατικοποιήσεων υπήρχε ομοφωνία.

Οι αποκρατικοποιήσεις λοιπόν είναι μια διαρκής απαίτηση της τρόικας που δεν αντιμετώπισε σημαντικές αντιρρήσεις από τον κεντροδεξιό χώρο που ασκεί εξουσία. Όμως είναι κάτι που δεν προχωρά καθόλου. Το γεγονός αυτό μάλιστα χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να κατηγορηθεί η Ελλάδα ότι αθετεί τα συμφωνηθέντα με την τρόικα. Εξ αυτού του λόγου μάλιστα υποστηρίζουν ότι αποτυγχάνουν τα μνημόνια, με συνέπεια να επιβάλλονται σκληρότερα μέτρα στο λαό. Επιθυμώντας δε την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος επιρρίπτουν στους συνδικαλιστές και στη διαπλοκή τους με την εξουσία την αιτία των μη ιδιωτικοποιήσεων. Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι οι συνδικαλιστές θα διευκόλυναν τις αποκρατικοποιήσεις. Σε όλο τον κόσμο οι αποκρατικοποιήσεις με αντιδράσεις των συνδικαλιστών προχωράνε, είναι κάτι γνωστό και πάντα οι υποψήφιοι αγοραστές κάτι δίνουν για να τους κατευνάσουν. Άρα δεν θεωρώ ότι ήταν ο ιδιαίτερος λόγος που δεν προχώρησαν τα σχέδιά τους.
Κατά τη γνώμη μου οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχώρησαν και δεν θα προχωρήσουν εξ αιτίας του βασικού σχεδιασμού και μέχρι οι οικονομικές απαιτήσεις να πέσουν σε επίπεδο μειοδοσίας. Σε περίοδο κρίσης όπου το πολύ μεγάλο κεφάλαιο αποχωρεί ουσιαστικά από τις αγορές για να κλείσει τα κενά του μας υποχρεώνουν να πουλήσουμε. Όση καλή διάθεση και να έχεις, και υπήρχε τέτοια από το πολιτικό μας σύστημα, σοβαρούς αγοραστές δεν θα βρεις. Αυτοί που μπορεί να ενδιαφερθούν θα είναι κατηγορίας αρπακτικών. Όταν μάλιστα ανακοινώνεις χρονοδιαγράμματα εκποιήσεων τα βλέπουν τα αρπακτικά και τους μεγαλώνει η όρεξη για αρπαγή. Ανακοινώνεται επίσημα ότι προστιθέμεθα να πουλήσουμε κρατική περιούσια επειδή πιεζόμαστε από την τρόικα. Αναφέρουμε μάλιστα και τα ποσά που υπολογίζουμε να εισπράξουμε και πότε θα τα εισπράξουμε! Προφανώς οι υποψήφιοι αγοραστές δεν θα δείξουν ενδιαφέρον και θα μας αφήσουν  να εξαντληθούμε για να τα πάρουν τσάμπα. Είναι κανόνας της αγοράς όταν ο πωλητής καίγεται να πουλήσει ο αγοραστής αγοράζει τσάμπα. Μόνο ένας ηλίθιος θα μεθόδευε έτσι την πώληση ενός σημαντικού περιουσιακού στοιχείου.
Αυτή είναι η κύρια αιτία που δεν πωλείται τίποτα. Προβάλαμε σε όλο το κόσμο την ανάγκη μας για εκποίηση και έτσι η αγορά μας αφήνει να ωριμάσουμε για να μας τα πάρει κοψοχρονιά. Αυτή τη στοιχειώδη σκέψη πραγματικά απορώ δεν την έκανε κανένας;  Δεν ξέρει κανένας πως πουλάς, πότε πουλάς και πότε ξεπουλάς!
Αν τους κρίνω επιεικών θα έλεγα ότι οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχώρησαν από λάθος σχεδιασμό και γι’ αυτό έχει ευθύνες η τρόικα. Αλλά επειδή δεν νομίζω ότι είναι τόσο άχρηστοι στο σχεδιασμό καταλήγω στο ότι μεθοδεύτηκαν όλα για να ξεπουληθούν. Τελικά παραμυθιάζουν το λαό για τις υποτιθέμενες αποτυχίες, σαν υπεύθυνους τους συνδικαλιστές, ώστε να αποδυναμώσουν τις αντιδράσεις για το μεθοδευμένο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Βέβαια επειδή δεν τους αρκούσε μόνο αυτό επενέβησαν και στα εργασιακά ώστε οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις να αμείβονται με τριτοκοσμικές αμοιβές ώστε να έχουν τα μέγιστα κέρδη όταν γίνουν.
Αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο των αποκρατικοποιήσεων. Ο τρόπος μάλιστα που υλοποιείται, δείχνει και τις προθέσεις για το πώς σκέφτονται να εκμεταλλευτούν αυτά που θα αγοράσουν. Θα απομυζήσουν όσο μπορούν και μετά θα τα αφήσουν διαλυμένα στο κράτος, έχουμε δει τέτοια έργα.

ΥΓ Δεν μπήκα στην ουσία των αποκρατικοποιήσεων επειδή ο τρόπος που μεθοδεύτηκαν δείχνουν και τα «αναπτυξιακά χαρακτηριστικά»!

11/11/12

Μια Ιδιότυπη Λογοκρισία Από Το Antinews.


Κατά καιρούς σχολιάζω στο Antinews. Είναι μια συνήθεια που μου έχει μείνει από παλιά, τότε που και τα θέματα αλλά και οι σχολιαστές είχαν ένα αξιόλογο επίπεδο. Με τον καιρό ο εμφανής κομματισμός  έδιωξε τους αξιόλογους σχολιαστές αλλά και η θεματολογία υποβαθμίσθηκε εμφανώς. Εν πάση περιπτώσει όταν διαπιστώνω ακραίες περιπτώσεις παραπληροφόρησης  συνεχίζω να γράφω ένα σχόλιο έτσι για την τιμή των όπλων. 
Από καιρό έχω καταλάβει ότι όλα τα σχόλιά μου ελέγχονται πριν αναρτηθούν περισσότερο από το συνηθισμένο. Αυτό γίνεται εμφανές από το πόσο καθυστερούν για να εμφανιστούν σχετικά με αλλά που έχουν γραφεί αργότερα και εμφανίζονται σχεδόν άμεσα. Μέχρι τώρα πάντως δεν είχα δώσει σημασία αν και μου στερούσε την αμεσότητα.
Εχτές (9/11/12) όμως συνέβη κάτι που με εξόργισε. Έγραψα ένα σχόλιο στο άρθρο
«Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται για τη δόση των 31 δισ. ευρώ;» http://www.antinews.gr/2012/11/09/188791/ το οποίο δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Παραθέτω το σχόλιο για να γίνει κατανοητό γιατί μιλάμε.

«Πάντα η εξουσία θέλει να έχει ένα λογικοφανές επιχείρημα (λαϊκής κατανάλωσης συνήθως), για να στηρίζει τις αποφάσεις που παίρνει, απέναντι στη κοινή γνώμη, ειδικά όταν  πρόκειται να λάβει σκληρά μέτρα για το λαό.
Στη προκειμένη περίπτωση το επιχείρημα για τα καταστροφικά μέτρα ήταν “τα ψηφίζουμε για να εκταμιευθεί η δόση”. Ένα λογικοφανές επιχείρημα που άμβλυνε τις αντιδράσεις τις μεγάλης μερίδας του πληθυσμού που θίγεται από τα μέτρα.
Προφανώς το επιχείρημα ήταν εξ αρχής έωλο και καμία σχέση δεν έχουν τα μέτρα με την επιλογή των οικονομικά ισχυρών για την τυπική χρεοκοπία ή όχι της χώρας. Εν ολίγοις αν κρίνουν ότι δεν πρέπει να πτωχεύσουμε θα μας χρηματοδοτούσαν ούτως ή άλλως και το αντίστροφο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν κόπτεται για τα δις των δανειστών τα οποία γνώριζε ότι θα δοθούν μόλις αυτοί το αποφασίσουν ανεξάρτητα από τα μέτρα (το μόνο ίσως που μπορεί να τους ένοιαζε ήταν τα εργασιακά), αλλά για να καταδείξει τα έωλα επιχειρήματα της κυβέρνησης με τα οποία οδηγεί την χώρα σε μεγαλύτερη ύφεση ανεργία και εξαθλίωση.»

Επειδή το είχα στείλει από υπολογιστή που δεν είχα πρόσβαση για να επιβεβαιώσω ότι καλώς εστάλη συνέχισα να κάνω σχόλια σε άλλο άρθρο για να διαπιστώσω τον αποκλεισμό μου ή όχι. Συγκεκριμένα σχολίασα το «Συνεχίζει την υπονόμευση της χώρας ο Τσίπρας» http://www.antinews.gr/2012/11/09/188900/#comment-1084415 με το παρακάτω σχόλιο:

«Για την αποκατάσταση της τάξης.
Ερ.. :Πώς θέλετε να εμποδίσετε τις αποκρατικοποιήσεις;
Απ: Η ίδια η αγορά θα φροντίσει για αυτό. Κανένας σοβαρός επενδυτής δε θα δαπανήσει τα χρήματά του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, που το αποφάσισε αυτό τελειώνει. Μια τόσο καταστροφική πολιτική θα μπορούσε ίσως να πραγματοποιηθεί σε μια αφρικανική χώρα, όχι στην Ευρώπη, με το νομικό της πολιτισμό. Θα έπρεπε να καταργηθεί το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο.

Είναι νομίζω γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, είναι κατά των αποκρατικοποιήσεων επειδή τις θεωρεί καταστροφικές.
Στις αποκρατικοποιήσεις αναφέρεται ο Τσίπρας όχι στις επενδύσεις γενικώς.»

Παρακολουθώντας τον χρόνο αποστολής και τα σχόλια που δημοσίευαν κατάλαβα ότι το είχε κόψει η λογοκρισία. Κάνω επίσης μερικά σχόλια ακόμα σε μερικούς ανεκδιήγητους σχολιαστές, πάντα με διακριτικότητα και ευγένεια, αλλά τίποτα! Η λογοκρισία του Antinews με είχε εξαφανίσει.
Δεν θεωρούσα ποτέ ότι έχω ριζοσπαστικό λόγο, τόσο μάλιστα που δεν θα έπρεπε να ακουσθεί. Από μια μεριά ένοιωσα κολακευμένος, αλλά από την άλλη απογοητευτικά για το πόσο έχει ξεπέσει το  Antinews. Και να σκεφτείς ότι όταν ιδρύθηκε το συγκεκριμένο blog αποτελείτο από δημοσιογράφους του ιστορικού περιοδικού “Αντί”.

Σήμερα το πρωί (10/11/12) ξανά έστειλα το πρώτο σχόλιο που μου είχαν κόψει. Μετά από την συνηθισμένη καθυστέρηση το δημοσίευσαν, σε ένα άρθρο όμως που είχε ουσιαστικά κλείσει! Έτσι και η λογοκρισία δεν αποδεικνύεται, αλλά ούτε οι αντίθετες απόψεις προβάλλονται. Μπράβο στο καινοτόμο Antinews.
Το δεύτερο σχόλιο αν και το ξανά έστειλα δεν δημοσιεύθηκε ακόμα. Ίσως όταν κλείσει το άρθρο από αναγνώστες να δημοσιευθεί.
Ίσως η δημοσίευση τέλος των σχολίων να εξαρτάται από τον λογοκριτή της βάρδιας!
Κάποιος μπορεί να είναι ποιο ήπιος και κάποιος πιο απόλυτος.

31/10/12

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ


Πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ιστορία, που ήθελε τα  λαχανάκια να μεταφέρονται με φορτηγό σε ένα αεροδρόμιο στην άλλη άκρη της Αγγλίας, και από εκεί να τα μεταφέρουν με αεροσκάφος στη Πολωνία, για να πλυθούν και να συσκευαστούν, και στην συνέχεια να τα στέλνουν πίσω στην Αγγλία αεροπορικώς, για να πουληθούν σε σούπερ μάρκετ μερικά μόλις χιλιόμετρα από εκεί που ξεκίνησαν!
Αυτό είναι ακραίο παράδειγμα της παρανοϊκής δυναμικής της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, αλλά περιγράφει χαρακτηριστικά …..την «ευλογία» του ελεύθερου εμπορίου!

Σαν κοινωνία αποδεχτήκαμε αυτό το μοντέλο. Το παγκοσμιοποιημένο ελεύθερο εμπόριο μας προσέφερε φτηνά καταναλωτικά αγαθά και αυτό μας αρκούσε. Από την πλευρά όμως της παραγωγής τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα. Τα εισαγόμενα εκτόπιζαν τα προϊόντα μας συνεχώς από την αγορά. Το ελεύθερο εμπόριο σε συνδυασμό με το ισχυρό νόμισμα, στη δεκαετία που πέρασε, δημιούργησε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού για τα ελληνικά προϊόντα και σταδιακά αποδόμησε τον παραγωγικό ιστό βάζοντας στη θέση του τις εισαγωγές. Εισαγωγές αγαθών από χώρες απαξίωσης των εργασιακών συνθηκών.

Οι πολιτικοί με την πολιτική τους αδιαφορήσαν ουσιαστικά για τα προβλήματα της παραγωγής. Οι δραστηριότητες, “εντάσεως εργασίας”, απαξιώθηκαν. Ότι προτάθηκε εναλλακτικά, κρινόμενο εκ του αποτελέσματος, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Αποδόμησε τη βιοτεχνία χωρίς αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση με αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας τις οποίες εξ ανάγκης  αναπλήρωσε το δημόσιο με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Οι εμπειρίες μου από την παγκοσμιοποίηση στην κλωστοϋφαντουργία είναι απογοητευτικές. Φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβαίνει γενικότερα στο χώρο της μεταποίησης. Ο ανταγωνισμός από τα αντίστοιχα εισαγόμενα έχει συρρικνώσει τον κλάδο μου, έχει μηδενίσει τις επενδύσεις και τέλος έχουν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ο ελεύθερος παγκοσμιοποιημένος ανταγωνισμός προσέφερε τελικά φτηνά αγαθά αλλά και μεγάλη ανεργία.
Στην ουσία με κεφαλαιοκρατικά κριτήρια, η εργασία των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες οδηγήθηκε σε άμεσο ανταγωνισμό με την εργασία των χωρών του τρίτου κόσμου. Μια παγκοσμιοποιημένη ομογενοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων με μόνο κριτήριο το κέρδος των πολυεθνικών. Το μοντέλο αυτό δημιουργεί μεγάλες ανισοκατανομές στη παγκόσμια προσφορά εργασίας, το κύριο μέσο για τη διάχυση του πλούτου. Η ανεργία που προκαλείται στο δυτικό κόσμο τέλος, αποδομεί το κράτος πρόνοιας, το σημαντικότερο κοινωνικό δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού.
Εν κατακλείδι το μοντέλο του παγκοσμιοποιημένου ελευθέρου εμπορείου προκαλεί ανεργία με σημαντικά κοινωνικά προβλήματα και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ελεγχθεί.

Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα όπως είδαμε έχει εκτός από τις οικονομικές και τις κοινωνικές συνέπειες. Συνήθως θεωρούμε το σημαντικότερο για μια επιχείρηση τη πραγματοποίηση κέρδους, όμως για το κοινωνικό περίγυρο σημαντικότερες είναι οι κοινωνικές συνέπειες της δραστηριότητας, το μακροχρόνιο συμφέρον των αγοραστών και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Για να ποσοτικοποιήσουμε τις συνέπειες μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας στο κοινωνικό περίγυρο θα χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από τον κοινωνικό ισολογισμό.
Ο κοινωνικός ισολογισμός είναι όρος ο οποίος εμφανίστηκε στις Η.Π.Α. στη δεκαετία του 1980, για να δείξει ότι η επιχείρηση σαν οικονομικό και κοινωνικό κύτταρο λειτουργεί, αναπτύσσεται και πραγματοποιεί κέρδη, χάρη στην προστασία των νόμων του κράτους, στην εργασία του προσωπικού της και στην εμπιστοσύνη του κοινού.
Ο Κοινωνικός Ισολογισμός (Κ.Ι.) είναι ένας δείκτης κοινωνικών υπηρεσιών τις οποίες προσφέρει μια επιχείρηση στους εργαζόμενους, στο κοινό και στο κράτος. Λογιστικά είναι μια κατάσταση με δύο στήλες, όπου στη δεξιά πλευρά έχει τα έσοδα της επιχείρησης και στην αριστερή έχει δαπάνες για υπαλλήλους, ασφαλιστικά ταμεία, κράτος, παροχές υπηρεσιών, δημοτικούς φόρους, χορηγίες κτλ. Προφανώς επιχειρήσεις με υψηλό ποσοστό Κ.Ι. δαπανούν σημαντικά ποσά από τον τζίρο τους για το ανθρώπινο δυναμικό, τον κοινωνικό περίγυρο και συντελούν ουσιαστικά στη μείωση της ανεργίας, το σημαντικότερο αυτή την εποχή για τον τόπο μας. 

Οι βιοτεχνίες μας υστερούν στον ανταγωνισμό για πολλούς λόγους. Ένας όμως από τους πλέον σημαντικούς λόγους είναι το λειτουργικό κόστος που οφείλεται στις δαπάνες που προσμετρά ο Κ.Ι.. Το ανταγωνιστικό μειονέκτημα των προϊόντων μας έναντι των εισαγόμενων οφείλεται ουσιαστικά στην κοινωνική ανταποδοτικότητα που εμπεριέχουν. Οι επιχειρήσεις μας και τα προϊόντα μας έχουν ουσιαστική κοινωνική συνεισφορά και αξίζουν μιας ευνοϊκότερης αντιμετώπισης από το κράτος. Είναι η ελάχιστη βοήθεια που οφείλει να μας παράσχει το κράτος για να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα του ανταγωνισμού από τα εισαγόμενα προϊόντα. 

Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούμε στις βιοτεχνίες μας προσφέρουν πολλαπλά στον τόπο μας. Ένας φορολογικός διαχωρισμός των επιχειρήσεών μας με σημαντικές φοροελαφρύνσεις ή με φορολογικές επιβαρύνσεις στις επιχειρήσεις με μικρό ποσοστό Κ.Ι. θα βοηθούσε ώστε να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικότερα από τα εισαγόμενα, γεγονός που θα διατηρούσε την εργασία στον τόπο μας με προοπτικές ανάπτυξης.
Με την προϋπόθεση ότι θα έχουν λυθεί τα προβλήματα από τη ανάμιξη του πελατειακού κράτους στην επιχειρηματικότητα, ορίζοντας το νέο αυτό κοινωνικό κριτήριο για τη φορολογία, προστατεύουμε τη βιοτεχνία από τον άνισο ανταγωνισμό,  και δημιουργούμε συνθήκες για παραγωγικές επενδύεις και θέσεις εργασίας.

=============================================================
Μια παρόμοια σκέψη είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 2011 αλλά για άγνωστους λόγους χάθηκε.
Αντιγράφω (Express.gr  11/09/11-08:44)
Τον φορολογικό διαχωρισμό των επιχειρήσεων σε «εντάσεως κεφαλαίου» και «εντάσεως εργασίας», σχεδιάζει το Yπουργείο Οικονομικών με στόχο να μειώσει, ίσως έως και 50%, τη φορολογία σε νομικά πρόσωπα που απασχολούν σημαντικό αριθμό εργαζομένων έναντι των επιχειρήσεων που δεν επιβαρύνονται με σημαντικό μισθολογικό κόστος.
Το σχέδιο που έχει προαναγγείλει ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος προβλέπει ιδιαίτερα χαμηλή φορολόγηση για τα κέρδη που θα έχουν το 2012 βιοτεχνίες, βιομηχανίες, εμπορικά καταστήματα, τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρίες, αλλά ακόμα και προσωπικές επιχειρήσεις (συνεργεία αυτοκινήτων, ραφεία, ξυλουργεία, φούρνοι κ.λπ.).

2/9/12

Ύφεση και Τιμές


Από τότε που αναμείχθηκε η τρόικα στα εσωτερικά μας, μια ήταν η κύρια απαίτηση:
Άμεσες περικοπές αμοιβών ώστε να προκληθεί αποπληθωρισμός των τιμών, λόγω μειωμένης ζήτησης, ώστε η αγορά να ισορροπήσει τελικά σε ένα χαμηλότερο επίπεδο όπου η οικονομία θα είναι ανταγωνιστικότερη (κάπου στα Βαλκάνια). Είναι η κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή της ελεύθερης αυτορρυθμιζόμενης αγοράς που εφαρμόζει το ΔΝΤ. Δεν γνωρίζω αν αυτό το ιδεολόγημα έχει ποτέ επιτύχει μπορώ όμως να εξηγήσω γιατί έχει αποτύχει στο τόπο μας. Πριν το κάνω όμως αυτό θα θυμίσω την ερμηνεία που δίνουν οι τροϊκανοί, μια βολική γι΄ αυτούς εξήγηση της αποτυχίας, που ρίχνει τα βάρη στο κακό Ελληνικό κράτος.
Λένε λοιπόν ότι εφόσον μειώνουμε τις αμοιβές και δεν πέφτουν οι τιμές σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη παραοικονομία η οποία κρατά την αγορά σε υψηλά επίπεδα με αποτέλεσμα παρ’ όλη την ύφεση να έχουμε ακόμα υψηλές τιμές.
“Κυνηγήστε λοιπόν την φοροδιαφυγή άχρηστοι εφοριακοί υπάρχει πολύ λίπος ακόμα. Και συ κυβέρνηση φορολόγησε ότι φανταστείς και κόψε ότι μπορείς έχουν να δώσουν οι φοροφυγάδες.”

Βλέπουμε λοιπόν πως μια ρηχή ερμηνεία των φαινομένων ξεκινά τον αρμαγεδώνα περικοπών και την φοροκαταιγίδα.
Δεν θα υποστηρίξω φυσικά ότι δεν υπάρχει φοροδιαφυγή. Για την συντριπτική όμως μερίδα του πληθυσμού είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού (άντε και λίγο παραπάνω). Πως εξηγείται λοιπόν το φαινόμενο να μη πέφτουν οι τιμές στο κόστος ζωής;
Ένας παράγων βέβαια είναι ότι η αγορά δεν είναι ελεύθερη αλλά χειραγωγείται από μερικά καρτέλ αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος. Και αν θέλετε παρ’ όλη τη ύφεση και τη συρρίκνωση η κατανάλωση στα είδη που καθορίζουν το κόστος ζωής δεν έχει μειωθεί σημαντικά για να προκληθεί κατάρρευση των καρτέλ και μείωση των τιμών. Ο παρακάτω λόγος λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι αυτός που κρατά τις τιμές ακόμα υψηλά.

Όταν εφαρμόζεις οριζόντιες περικοπές στην οικονομία οι πολίτες δεν εφαρμόζουν ανάλογες περικοπές σε όλες τις καταναλωτικές ανάγκες οριζόντια. Συγκεκριμένα αν από μια οικογένεια αφαιρέσεις ένα 20% των εσόδων της αυτή θα περικόψει τις καταναλωτικές ανάγκες που θεωρεί δευτερεύουσες ή προαιρετικές και όχι αυτές που θεωρεί πρωτεύουσες και σημαντικές. Σαν συνέπεια αυτού έξοδα που έχουν να κάνουν με το σπίτι ή το αυτοκίνητο περικόπτονται άμεσα. Παρατηρούμε λοιπόν να μη κινείτε πλέον τίποτα στις συγκεκριμένες αγορές και οι τιμές να πέφτουν κάθετα. Βέβαια όσο και να πέφτουν οι τιμές κανείς δεν αγοράζει τίποτα επειδή τα χρήματα που διατίθενται για αυτές τις ανάγκες είναι μηδενικά. Η κοινωνία συνεχίζει να ζει και να καταναλώνει τα υπόλοιπα αγαθά με τον ίδιο ρυθμό και φυσικά οι τιμές δεν πέφτουν. Σε δεύτερη φάση άλλη μια περικοπή 10% θα περιόριζε την ένδυση. Παρά την μύωση των τιμών στο ένδυμα πολλές επιχειρήσεις του κλάδου θα κλείσουν.
Με τον επιχειρούμενο λοιπόν αποπληθωρισμό που ακολουθείται, σταδιακά καταστρέφεται η οικονομία, αυξάνει η ανεργία και δημιουργείται δίνη ύφεσης, ενώ οι τιμές του δείκτη καταναλωτή παραμένουν ψηλά χωρίς να υποκρύπτεται ίχνος φοροδιαφυγής. Ουσιαστικά οφείλεται στο ότι οι καταναλωτές δεν λειτουργούν με ομοιόμορφες  περικοπές στις διάφορες καταναλωτικές τους ανάγκες αλλά με προτεραιότητες. Και ο επιθυμητός οριζόντιος αποπληθωρισμός που σχεδίαζαν δεν έρχεται ποτέ αφού το σύστημα είναι σε συνεχή κλιμακωτή πτώση μέχρι πλήρους διάλυσης. 
Αν είναι αυτό που επιθυμεί η τρόικα ΟΚ, προς τα εκεί βαδίζουμε με την συναίνεση της ντόπιας τρόικας.

6/6/12

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ



Σχεδόν όλα τα κόμματα με τις προεκλογικές εξαγγελίες υπόσχονται προστασία στα θύματα του μνημονίου, προστασία (ή έστω προσπάθεια) για τις κατώτερες αμοιβές και προστασία (ή κάτι τέτοιο) των θέσεων εργασίας του δημοσίου. Από καμία παράταξη δεν άκουσα μια σοβαρή πρόταση για την προστασία των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αυτός που επλήγει ανεπανόρθωτα από την κρίση και το μνημόνιο. Προτάσεις του τύπου: μειώνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ή τις κατώτατες αμοιβές, για να προστατεύσουμε και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας είναι αστοιχείωτα νεοφιλελεύθερα σενάρια, ανάξια λόγου.
Από τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2011, εν μέσω κρίσης, δαπανήσαμε 32 δις για εισαγωγή αγαθών πλην πετρελαιοειδών. Κατά τη γνώμη μου είναι μια μεγάλη δεξαμενή που αν περιοριστεί δυναμικά μπορεί να δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας. Για την εκμετάλλευση λοιπόν μέρους αυτού του ποσού προτείνω με κάποιο τρόπο να κάνουμε την παραγωγή αγαθών πιο συμφέρουσα από το εισαγωγικό εμπόριο, όπου είναι εφικτό.
Η πρόταση αυτή δεν χρειάζεται έγκριση της τρόικας, μόνο πολιτική βούληση. Είναι μια πρόταση ανέξοδης προστασίας και ανάπτυξης για τις βιοτεχνίες και τους εργαζόμενούς μας. Προφανώς όχι με δασμούς στα εισαγόμενα, αφού κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται, αλλά με στοχευμένη εσωτερική φορολόγηση των εισαγωγικών δραστηριοτήτων.
Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να θέσουμε κοινωνικά κριτήρια για την φορολογία των επιχειρήσεων. Με δεδομένο ότι οι δραστηριότητες εντάσεως εργασίας όπως είναι οι περισσότερες βιοτεχνίες απασχολούν περισσότερους εργαζόμενους σε σχέση με τις εισαγωγικές για αντιστοίχους τζίρους, θα μπορούσαμε να ορίζαμε το κριτήριο, ποσό που δαπανά μια επιχείρηση για το ανθρώπινο δυναμικό σχετικά με το τζίρο. Με το κριτήριο αυτό θα μπορούσαμε   να αυξήσουμε ή να ελαττώσουμε την φορολογία μιας επιχείρησης στοχευμένα ώστε να ευνοείται η παραγωγή στον τόπο μας.
Απώτερος στόχος φυσικά αυτής της παρέμβασης είναι να εξομαλυνθεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός που δέχεται η εργασία στον τόπο μας από τις χώρες χαμηλού κόστους ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες για να επανακάμψει η παραγωγή μας. Είναι ένας τρόπος ώστε η επιλογή των ελληνικών προϊόντων να γίνει και οικονομικά συμφέρουσα για τον καταναλωτή. Τέλος να προσθέσω ένα στοιχείο από τον κλάδο μου, για να μη θεωρηθεί ότι η στήριξη των Ελληνικών προϊόντων, εξ αιτίας της προηγούμενης πρότασης, θα επιβαρύνει τον καταναλωτή. Ενδεικτικά αναφέρω ότι χάνονται δουλειές από εισαγόμενα προϊόντα για διαφορά τιμής 2 ευρω (6 το ελληνικό 4 το εισαγόμενο) όταν ο καταναλωτής πληρώνει το προϊόν τουλάχιστον 30!
Με αυτή την πολιτική βούληση θα μπορούσαμε να καθορίσουμε διάφορα κριτήρια (κοινωνικά, οικολογικά κτλ) ώστε τελικά η παραγωγή αγαθών να είναι πιο συμφέρουσα από το εισαγωγικό εμπόριο. Επιλογή που θα λειτουργήσει δυναμικά για προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και ουσιαστική ανάπτυξη.

29/5/12

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ



Η έκθεση της ΕΤΕ αναλύει ένα σενάριο της δραχμής. Αν και η τρομοκρατική διάθεση της έκθεσης είναι εμφανείς (προεκλογική εκστρατεία έχουμε, θα δούμε πολλά τέτοια) εγώ θα προσπαθήσω να την αναγνώσω ψύχραιμα χωρίς συνομοσιολογίες.
Το νόμισμα λοιπόν είναι ένα μέσον συναλλαγής. Αν η πραγματική οικονομία μας ήταν ισχυρή δεν θα υπήρχε πρόβλημα αλλαγής νομίσματος. Τα καταστροφικά σενάρια της έκθεσης οφείλονται στο γεγονός ότι η πραγματική οικονομία στη χώρα μας έχει διαλυθεί. Μόνο η άμεση υποτίμηση κατά 65% του νέου νομίσματος αποδεικνύει ότι η αξία της οικονομίας, αυτά τα δέκα χρόνια του ευρω, έχει χάσει το 65%. Όλα τα χρόνια αυτά όμως δεν είχαμε κρίση και ύφεση, είχαμε «ανάπτυξη» με «ισχυρές αυτοδύναμες» κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι επιλογές αυτών των κυβερνήσεων κατέστρεψαν την πραγματική οικονομία της χώρας, απαξίωσαν την παραγωγή και αποθέωσαν την κατανάλωση εισαγομένων (είτε από ανικανότητα, είτε από ιδιοτέλεια, το έργο αυτών που κυβέρνησαν ήταν ισοπεδωτικό).
Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΤΕ λοιπόν η οικονομία μας είναι μια φούσκα (και με ευρω και με δραχμή), δημιούργημα των πολιτικών που κυβέρνησαν τον τόπο συμπληρώνω εγώ.
Εκλογές έρχονται αποφασίστε.
Ακόμα και αν είστε φιλομνημονικός, σκεφτείτε τι θα ψηφίσετε.
Θα επιβραβεύσετε αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα σύμφωνα και με την έκθεση της ΕΤΕ; (εξαιρούνται αυτοί που αισθάνονται ακόμα, ότι τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο).

23/5/12

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ «ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ»



Το «ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ» έγινε δυο ετών.
Θέλω να πιστευω ότι επηρέασα λίγο τους αναγνώστες ώστε να σκέφτονται Ελληνικά και κυρίως να επιλέγουν Ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες από Ελληνικα καταστήματα.
Το σύνθημα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο γιατί στηρίζει την αξία της εργασίας στον τόπο μας, βοηθά τη Ελληνική παραγωγή και προστατεύει τα λιγοστά ευρώ που μας απέμειναν.

12/5/12

ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗ ΚΑΛΠΗ

Μετά το άνοιγμα της κάλπης και λίγο πριν τη σύσκεψη των αρχηγών υπό τον πρόεδρο για τον σχηματισμό κυβέρνησης θα εκφράσω τη γνώμη μου για το αποτέλεσμα.
Α) είναι τελείως ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Αν εξαιρέσουμε ΚΚΕ, ΧΑ και κάποια μικρά κόμματα της άκρα αριστεράς (ούτε 20%) το υπόλοιπο 80% είναι ξεκάθαρα θετικό με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας γεγονός που πρέπει να γίνει σεβαστό από την νέα κυβέρνηση.
Β) η πλειοψηφία του λαού που αγγίζει το 65% αντιτίθεται ξεκάθαρα στην πολιτική της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οι οποίοι αποδέχτηκαν το μνημόνιο σαν τον μόνο δρόμο για τη σωτηρία της χώρας. Η λαϊκή ετυμηγορία επιβάλει στη νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική διάσωσης ξεκάθαρα αντιμνημονική.
Γ) τα ποσοστά των κομμάτων είναι τέτοια που δεν είναι δυνατόν να σχηματισθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο σεβασμός στη λαϊκή εντολή επιβάλει την συνεργασία των κομμάτων για να κυβερνηθεί ο τόπος. Είναι όμως έτσι τα αποτελέσματα που για να συμβεί αυτό πρέπει να συνεργασθεί η ΝΔ που είναι φιλομνημονική με το ΣΥΡΙΖΑ που είναι αντιμνημονικός. Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι το πρώτο κόμμα πρέπει να απεμπολήσει τις ιδέες του και να δώσει την πρωτοβουλία και την κοινοβουλευτική στήριξη στο δεύτερο, τον κύριο εκφραστή της αντιμνημονικής πολιτικής, για να σχηματίσει κυβέρνηση και να εφαρμόσει την πολιτική του ή όποια άλλη αντιμνημονική πολιτική συνθέσει με αλλά κόμματα διατεθειμένα να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά επιβάλει ο σεβασμός στο εκλογικό αποτέλεσμα και όποιος δεν συμμορφωθεί και οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές  απαξιώνει τη λαϊκή βούληση και κρίνεται ως αντιδημοκρατικός.
Τα διλήμματα από το ΣΥΡΙΖΑ του τύπου θα μας υπονομεύσουν κτλ πρέπει κατ’ αρχήν να αποδειχθούν για να έχουν βάση και αν συμβούν τότε θα γνωρίζουμε ποιος απαξιώνει το λαό και θα τιμωρηθεί στην κάλπη.
Τέλος η προσφυγή στη κάλπη πέρα από κάποια μικροκομματικά οφέλη πάλι μια παρόμοια συνεργασία θα απαιτεί (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), άρα κατ΄ αρχήν ανούσια. Οι νέες εκλογές όμως θα επιβαρύνουν την ήδη δεινή θέση μας και δίνεται η εντύπωση ότι κάποιοι προσπαθούν εκβιαστικά να αλλάξουν τον λαό σύμφωνα με τις επιθυμίες τους!
Θέλω να πιστεύω ότι μετά από τόσα χρόνια δημοκρατίας είμαστε δημοκράτες τουλάχιστον στα βασικά.

22/4/12

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΚΑΛΠΗ


Έχω γράψει και παλαιοτέρα ότι οι ιδεολογίες μικρή σημασία έχουν πλέον για τον σύγχρονο καπιταλισμό. Μετά το τέλος του ψυχρού πόλεμου η ιδεολογική τοποθέτηση, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο status, είναι τελείως ελεύθερη αρκεί η υλιστική σου πρακτική, συμπεριφορά να είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα των νικητών του πολέμου. Οι ιδεολογίες θεωρητικά αντανακλούν σε υλιστικές πρακτικές, στο ενδιάμεσο όμως χάνονται στη μετάφραση. Ο καπιταλισμός έχει την δύναμη να δημιουργήσει συνθήκες έλεγχου και χειραγώγησης των πολιτών ελέγχοντας τις υλικές ανάγκες, αφήνοντας την ιδεολογίες ελεύθερες, πολυδιασπασμένες και τελικά ακίνδυνες. Άλλωστε οι ιδεολογίες πάντα είχαν εγγενώς το στοιχείο της πολυδιάσπασης. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει  παιδία για συλλογική δράση  ο κατακερματισμός των ιδεολογιών καταντά γραφικός.

Με αυτή την βασική αρχή οι εκλογές έτσι όπως στήνονται μοιάζουν κατά τη γνώμη μου αναποτελεσματικές. επειδή κινούνται μέσα στα ιδεολογικά πελάγη του προηγούμενου αιώνα και έχουν έντονο το στοιχείο της πολυδιάσπασης. Οι υλικές συμπεριφορές που θα ενίσχυαν τη συλογικότητα και θα προστάτευαν  άμεσα τη παραγωγή και την εργασία του συμπολίτη μας ούτε καν προβάλετε. Οι διάφοροι πολιτικοί χώροι αναλώνονται προβάλλοντας την  ιδεολογία τους αλλά κανένας δεν έχει τη δύναμη να προτείνει συγκεκριμένες πρακτικές που θα στήριζαν δυναμικά το τόπο. Και βέβαια η κριτική μου δεν στρέφεται στα φιλομνημονικά κόμματα, αυτά έχουν υποκύψει στις πρακτικές που παγκόσμιου κεφαλαίου και προσφέρουν γη και ύδωρ καταστρέφοντας τον τόπο, ούτε σ’ αυτά  που είναι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού επειδή από άλλο δρόμο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εξυπηρετούν προβάλλοντας το ατομικό σε βάρος του συλλογικού αποδυναμώνοντας κάθε συλλογική παιδία, αλλά στα μη φιλελεύθερα αντιμνημονικά. Τι νόημα έχει να υποστηρίζουμε Κεϋνσιανά αναπτυξιακά μοντέλα, τα μόνα που ιστορικά αποδεδειγμένα  μπορούν να μας βγάλουν από την ύφεση και την κρίση, αν η καταναλωτική μας πρακτική δεν είναι φιλελληνική. Τι νόημα έχει να βρεις λεφτά για να κάνεις το βασικό μισθό 1000 ευρω αν τα λεφτά αυτά πάνε σε εισαγόμενα αγαθά και τελικά φύγουν από τον τόπο μας. Το κλήμα που θα δημιουργηθεί θα ευνοεί πάλι τις εισαγωγές και θα δούμε πάλι, όπως και παλαιότερα, επενδύσεις στο εμπόριο χωρίς καμία παραγωγή πλούτου.
Το σύνθημα για επιλογή ελληνικών προϊόντων δεν είναι ιδεολογία, είναι μια καθημερινή πρακτική που στηρίζει θέσεις εργασίας στον τόπο μας. Θα περίμενα να ήταν το κυρίαρχο σύνθημα σ΄ αυτές τις εκλογές αλλά τα συμφέροντα που θίγει είναι μεγάλα  και η προβολή του ανύπαρκτη (παλαιότερα έθιγε άμεσα τους χορηγούς των κομμάτων, τώρα ελπίζω όχι).
Για τα «επαναστατικά κόμματα» δεν θα πω τίποτα επειδή τα θεωρώ στη πράξη άκρως ιδεαλιστικά παρόλο τον υλισμό τους.
Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται ένα κόμμα που είναι βέβαιο ότι θα ξεπεράσει το 3% για να έχει νόημα. Όμως για τους λόγους που ανέφερα δεν το προτείνω σε κανένα.

24/3/12

ΠΑΡΕΜΠΟΡΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ


Η ζημιά που δημιουργεί το παρεμπόριο στην οικονομία είναι σχεδόν αυταπόδεικτη. Ο περιορισμός του αναγκαίος. Για το σκοπό αυτό συνήθως αναλωνόμαστε σε ανούσιους αφορισμούς ή επαφιόμαστε σε ένα υποθετικό κράτος το οποίο με τους «εξαιρετικούς του» ελεγκτικούς μηχανισμούς θα επιβάλει την απόλυτη νομιμότητα.
Δυστυχώς όλα αυτά ανήκουν στο χώρο της επιθυμίας και δεν προσεγγίζουν το πρόβλημα από την ρεαλιστική του πλευρά.
Για να δούμε λοιπόν τι είναι αυτό που συνιστά το φαινόμενο του παρεμπορίου.
Η συναλλαγή του παραεμπορίου, η μορφή τουλάχιστον που έχει την μεγαλύτερη εξάπλωση, περιλαμβάνει τρία στοιχεία. Είναι α) η ύπαρξη του προϊόντος μαϊμού, β) του λαθρέμπορα και γ)του αγοραστή. Στο παρεμπόριο δεν υπάρχει μόνο ο κακός συνήθως μετανάστης που πουλά τα λαθραία αλλά και ο πρόθυμος αγοραστής, συνεργάτης απαραίτητος για να ολοκληρωθεί ο κύκλος της συναλλαγής.
Το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι  να βρούμε τις γενεσιουργές αιτίες αυτού του φαινομένου. Αν ακυρώσουμε την δυναμική που το προκαλεί μπορεί και να το εξαφανίσουμε. Διαφορετικά πάντα το παρεμπόριο θα βρίσκει δρόμους επιβίωσης.

Το κίνητρο του αγοραστή είναι προφανές. Η ανάγκη του οικονομικά ανίσχυρου καταναλωτή σε συνδυασμό με τα στερεότυπα (στρεβλά πρότυπα διαφήμισης) τον οδηγεί να αγοράζει το φτηνό μαϊμού προϊόν. Η κρίση που αυξάνει την οικονομική ανέχεια θα αυξάνει και τον αριθμό των καταναλωτών του παρεμπορίου.
Το άλλο στοιχείο της συναλλαγής είναι το προϊόν μαϊμού. Είναι γνωστό ότι κατά κανόνα τα εργοστάσια που παράγουν τα επώνυμα προϊόντα στην Άπω Ανατολή τα ίδια εργοστάσια παράγουν και τις μαϊμούδες. Συνήθως ποιοτικές διαφορές αν υπάρχουν αυτές είναι μικρές και πάντως μη ανιχνεύσιμες από το μέσο καταναλωτή. Το ζήτημα εδώ  είναι μήπως το μαϊμού προϊόν πέραν των άλλων είναι πιο τίμιο από πλευράς τιμής! Όταν το κόστος παραγωγής του προϊόντος είναι συνήθως το 1/10 ή και λιγότερο σχετικά με τη τιμή που πωλείται το επώνυμο προϊόν σε νόμιμο κατάστημα, όταν οι τιμές αυτές συνήθως υπαγορεύονται από τις πολυεθνικές που ελέγχουν το Brand Name τότε υπάρχει θέμα αισχροκέρδειας. Η πολυεθνική που κερδοσκοπεί ασύστολα  δεκαπλασιάζοντας τουλάχιστον της τιμής ενός προϊόντος αποτελεί κύρια γενεσιουργό αιτία για τα μαϊμού προϊόντα και το παραεμπόριο. Πράγματι απορώ για το «υγιές εμπόριο» που συνεργάζεται με τέτοιες πολυεθνικές, πόσο υγιές μπορεί να είναι; Συνεργάτης στη αισχροκέρδεια των πολυεθνικών γίνονται και το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό και η τιμή της μαϊμούς είναι μάλλον πιο ηθική αν και παράνομη.
Ο καταναλωτής τέλος ναρκωμένος από την διαφήμιση των πολυεθνικών αναζητά το Brand Name. Η οικονομική κρίση και η ανέχεια τον οδηγεί στο παραεμπόριο ώστε να καλύψει την ανάγκη που του έχουν δημιουργήσει οι πολυεθνικές και οι συναλλαγή του παραεμπορίου ολοκληρώνεται.
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι όταν δρας στρεβλώνοντας την αξία ενός προϊόντος η αγορά θα αντιδράσει για να το επαναφέρει στη πραγματικότητα. Αυτή η δυναμική δημιουργεί το παραεμπόριο και δεν θα σταματήσει όσα μέτρα αφορισμού ή καταστολή και αν παίρνουμε.
Στον λαθρέμπορα δεν αναφέρθηκα καθόλου καθ΄ ότι θεωρώ ότι είναι δημιούργημα των δυο άλλων παραγόντων. Συνήθως εστιάζουμε εναντίον του σαν να προέρχεται από παρθενογένεση. Όσους και αν συλλάβουμε πάντα θα εμφανίζονται καινούργιοι.

Μια κίνηση προς τα καταστήματα και το εμπορικό κόσμο για μείωση τιμών των επώνυμων προϊόντων και μια εν συνεχεία πίεση προς τις πολυεθνικές θα προσέφεραν πολλά στον αγώνα κατά του παραεμπορίου (η πρόταση δεν είναι εκτός πραγματικότητας, στις ΗΠΑ οι τιμές των ίδιων προϊόντων είναι πολύ φθηνότερες).
Από την άλλη απευθυνόμενοι προς τους καταναλωτές θα πρέπει να προβάλουμε εναλλακτικές λύσεις ελληνικών προϊόντων τα οποία και φθηνότερα είναι και σε μαϊμού δεν κυκλοφορούν αλλά το σημαντικότερο επιλέγοντας τα δεν στηρίζεις μόνο μια θέση πωλητή αλλά μια παραγωγική διαδικασία πολύ σημαντική για τον ίδιο και για το τόπο μας.

10/2/12

Δεν θέλουμε άλλη σωτηρία


Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Κώστα Ροδινού από τα antinews.
Είναι η πρώτη φορά που αρθρογράφος, φίλος κείμενος με τη ΝΔ, γράφει έτσι.
Καλό σημάδι!
"Διάβαζα σήμερα το πρωί τα πρωτοσέλιδα του ξένου τύπου. «Οι Έλληνες δίνουν και το τελευταίο τους πουκάμισο», έγραφε μια Γερμανική εφημερίδα, «Η Ελλάδα κρέμεται πάνω από την άβυσσο»,  παρατηρούσε μια άλλη, «Δεν πείθουν τους Ευρωπαίους οι αποφάσεις των Ελλήνων», σημείωνε μια τρίτη. Και από κοντά οι πικρόχολες δηλώσεις των…εταίρων, που  τροφοδοτούν αυτό το κλίμα.
Αι, σιχτίρι πιά!

24/1/12

Τώρα τη ζημία ποιος τη πληρώνει;

Στη ΔΕΗ επιστρέφουν από τα μεσάνυχτα σήμερα οι 200.000 περίπου πελάτες των εταιριών Energa και Hellas Power, ύστερα από την απόφαση του Διαχειριστή του Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΣΜΗΕ) να καταγγείλει τις συμβάσεις με τις δύο εταιρίες και να τις διαγράψει από το μητρώο προμηθευτών. Διάβασε τη συνέχεια από το tvxs.


Να γιατί κάποια αγαθά πρέπει να είναι υπό κρατικό έλεγχο.
Η ΔΕΗ μπορεί να έχει τις άπειρες παθογένειες, το λογικό είναι να την θεραπεύσεις όχι να την διαλύσεις χάριν των ιδιωτών.
Τώρα τη ζημία ποιος τη πληρώνει; (έχουν εισπράξει και το χαράτσι και την έκαναν!)