Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

Αναδημοσίευση από τον Techie Chan

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτό το πορτοκαλί μαγαζάκι να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια στη μπίλια κι όχι στις ανακοινώσεις του κρουπιέρη, καθώς σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει πως ο κρουπιέρης μπορεί να λέει μαύρο τη στιγμή που η μπίλια έχει καθίσει στο κόκκινο.

Στην τρίτη συνέχεια (πρώτο μέρος πώς να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα the greek way, 2ο Eat That) της σαπουνόπερας που ονομάζεται το τέλος του παιχνιδιού ή μαζί τα φάγαμε θα ασχοληθούμε με μία ακόμα τέτοιου είδους αντινομία. Βασικό μοτίβο της φιλελεύθερης προπαγάνδας από τη θάτσερ, μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο επιμελητηρίου και υιό υπουργού της δικτατορίας είναι η σκληρή δουλειά. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, για να προκόψεις χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν είναι δυνατό σου λέει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 50-55 σου, δεν γίνεται να έχεις υψηλούς μισθούς χωρίς ανάλογη “παραγωγικότητα”. Για να το θέσω στο πιο αφαιρετικό επίπεδο, το δόγμα λέει: “δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα”.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω πως αυτό το μαύρο ήταν στην ουσία κόκκινο. Πως παρότι η σκληρή δουλειά προπαγανδίζεται ως το μόνο μέσο για την επιβίωση και την επιτυχία, την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημα έπαιρνε αποφάσεις προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πως η κοινωνία όχι μόνο αντιλήφθηκε αυτή την αντινομία, αλλά προσαρμόστηκε σε αυτή, αντέδρασε και δημιούργησε νέα πρότυπα. Τα οποία σήμερα οι φιλελεύθεροι μας τα δείχνουν ως απόδειξη πως το δόγμα τους είχε δίκιο.

Στο σταυροδρόμι της ιστορίας (γκαγκάν)

Μην αγχώνεστε, δεν εννοώ το δημοψήφισμα, είπα να ξεκινήσουμε με ένα μικρό παλιό αδιέξοδο. Οι αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν αρκετά αμήχανες για τους νέους πάπες της οικονομικής ορθοδοξίας. Από τη μία ο πληθωρισμός είχε αρχίσει να υποχωρεί μετά το σφίξιμο της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ και τη χαλάρωση του ΟΠΕΚ, αλλά από την άλλη τα οικονομικά μέτρα της θατσερικής αγγλίας που προσυπέγραψε ο ίδιος ο εκπρόσωπος του θεού στη γη (για τον φρίνταμν λέμε) απέτυχαν παταγωδώς. Η ακραία αποβιομηχάνιση της αγγλίας δεν έδειχνε να απελευθέρωνε τις οικονομικές δυνάμεις από τις παλιές και μη ανταγωνιστικές χαλυβουργίες προς αναζήτηση νέων γενναίων ευκαιριών. Και μεταξύ μας δεν τις απελευθέρωσε γιατί δεν υπήρχαν. Έτσι το κεφάλαιο έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να γίνει αποδοτικό. Η πτώση του επιπέδου των μισθών είναι πάντα προσφιλής και εύκολη τακτική μείωσης του κόστους, αλλά ήταν πολιτικά αντιδημοφιλής στα πλαίσια που ακόμα είχαμε αυτές τις καταραμένες δημοκρατίες.

Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν από το να εντείνουμε αυτή την ανάγκη για μείωση στους μισθούς. Διότι οι περικοπές μισθών δεν θα έψηναν κανένα, όσο ωραία κι αν τις πλάσαραν. Η απελευθέρωση του εμπορίου όμως ποιον θα πείραζε? Δεν είναι καλό πράγμα η απελευθέρωση βρε παλιοφασίστες?

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η μαζική μεταφορά της παραγωγής από την ακριβή δύση στο φθηνό νότο και την ακόμα φθηνότερη ανατολή. Η αρχή έγινε με τα λεγόμενα αγαθά εντάσεως εργασίας. Ρούχα, υφάσματα, παπούτσια όπου οι εργατο-ώρες που χρειάζονται για να παραχθούν αποτελούν σημαντικό μέρος του συνολικού κόστους. Δυτικά κεφάλαια έστηναν δυτικά εργοστάσια στο μεξικό, έφτιαχναν παπούτσια με φθηνά, μαυριδερά, αναλώσιμα, μπάσταρδα μεξικανάκια που μετά πωλούνταν στη δύση από τα ίδια δυτικά brand names κρατώντας σχεδόν όλη την επιπλέον υπεραξία (κέρδος) από τις μειώσεις του κόστους.

Αυτή η διαδικασία πέτυχε 3-4 στόχους ταυτόχρονα. Από τη μία μείωσε τη ζήτηση εργατών στη δύση και άρα αύξησε την ανεργία. Η ανεργία πίεζε για χαμηλότερους μισθούς (λόγω των νέων συνθηκών) και ταυτόχρονα -από την άλλη- η πτώση της τιμής των παπουτσιών λόγω των φθηνών εργατικών χεριών έκανε τα παπούτσια πιο προσβάσιμα στους φτωχότερους (λόγω χαμηλότερων μισθών) δυτικούς. Στο ενδιάμεσο φυσικά η Nike (δηλαδή το κεφάλαιο) κράταγε ένα ωραίο φιλετάκι κερδών για πάρτη του το οποίο μέσω φορολογικών παραδείσων και άλλων περίπλοκων διαδρομών προσπερνούσε την υψηλή φορολογία των δυτικών χωρών.

Υπόθεση Εργασίας

Στην ομιλία του σήμερα ο νέος πρωθυπουργός, κάνοντας μια «υπόθεση εργασίας», προσπάθησε να τεκμηριώσει τα τρία σοβαρότερα μειονεκτήματα που θα είχε μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή.

Τα αναφέρω έτσι όπως τα θυμάμαι.

1 Πληθωρισμός με συνέπεια να πληγούν τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.

2 Το δημόσιο χρέος θα είναι δύσκολα διαχειρίσημο επειδή θα είναι σε σκληρό νόμισμα

3 Απαξίωση των αξιών λόγω της υποτίμησης με αποτέλεσμα οι έχοντες να μας εξαγοράσουν κοψοχρονιά.

Ειλικρινά απογοητεύτηκα από το επίπεδο του τεχνοκράτη πρωθυπουργού μας και από το πόσο γρήγορα αλλοτριώθηκε από τους πολιτικούς και άρχισε να μας λέει παπαριές. 

Ένα θέμα που είναι τόσο σοβαρό θα έπρεπε να είχε αναλυθεί πλήρως και αν υπήρχαν κάποια σοβαρά μειονεκτήματα να προβληθούν αναλυτικά και επαρκώς.

Επειδή όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Παπαδήμος δεν έχει μελετήσει αυτό το σενάριο, όχι τώρα, αλλά από το την εποχή της ένταξης της χώρας στο μνημόνιο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει αποκλειστεί η δραχμή επειδή δεν συμφέρει τους δανειστές μας και τα κέντρα που εξυπηρετεί. 

Γι’ αυτό τα επιχειρήματα τελικά είναι τουλάχιστον γελοία.

Για όσους τα θεωρούν σημαντικά απαντώ:

1 Τα κατώτερα οικονομικά στρώματα και όχι μόνο πλήττονται και τώρα, αλλά δεν διαφαίνεται καμία ελπίδα για ανάκαμψη. Με την πολιτική του ισχυρού νομίσματος έχει νεκρώσει η οικονομία και η ανεργία έχει περάσει το 20%. Άλλωστε έχουμε βιώσει περιόδους υψηλού πληθωρισμού και σας διαβεβαιώ ήταν πολύ καλύτερα από τώρα.

2 Για να καταλάβω με το ευρω είναι διαχειρίσημο; Το κούρεμα δεν αποτελεί μια συγκαλυμμένη χρεοκοπία; Δηλαδή τι πιστεύουν, ότι οι ιδιώτες επενδυτές – κερδοσκόποι, που θα γράψουν ζημιά από τα ελληνικά ομόλογα, παραμυθιάζοντε με τον όρο συντεταγμένη πτώχευση. Η αντίδραση τους θα είναι ίδια και με το κούρεμα και με μια πτώχευση.

3 έχω απαντήσει στην ανάρτησή μου “Αποπληθωρισμός Και Δραχμή”

Θέλοντας να είμαι καλοπροαίρετος προς το νέο πρωθυπουργό, αποκλείοντας την συνομοσιολογία, θα υπέθετα ότι αυτή η «υπόθεση εργασίας» έγινε για να περάσει το μήνυμα που λέει ότι στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα υπέρ του ευρω. Ένα μήνυμα προς τους ευρωπαίους εταίρους μας ότι ήρθε η ώρα για να αποφασίσουν ή την ολοκλήρωση της ευρωζώνη ή ότι η διάλυσή της δεν είναι και το τέλος του κόσμου.

Αυτό το τελευταίο είναι η δικιά μου «υπόθεση εργασίας»!

Η Ελεύθερη Αγορά Είναι Παραμύθι

Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης αγοράς δεν είναι ειλικρινείς. Για την ακρίβεια την εφαρμόζουν αλά κάρτ.

Ενώ ο νεοφιλελευθερισμός αγωνίσθηκε λυσσαλέα για να διαλύσει κάθε κρατικό φραγμό που θα μπορούσε να ορθώσει μια χώρα, εν δυνάμει καταναλώτρια, ώστε να μπορούν να διακινούν οι πολυεθνικές ελεύθερα τα εμπορεύματά τους. Χωρίς τελωνεία, δασμούς, περιορισμούς, εκεί που τους βολεύει έκανε τα στραβά μάτια. Στις χώρες που παράγουν τα εμπορεύματα, αυτές που παράγουν σε συνθήκες δουλείας, η απελευθέρωση των οικονομιών τους είναι ανύπαρκτη. Είναι γνωστό ότι η Κίνα κρατά συνειδητά υποτιμημένο το γουάν. Μια νομισματική πολιτική που εφαρμόζουν οι κινέζοι για να προστατεύσουν την παραγωγή τους. Μια καθαρά προστατευτική πολιτική η οποία βολεύει αφάνταστα τις πολυεθνικές που βλάπτει όμως ανεπανόρθωτα τις χώρες που λειτουργούν με τις οικονομίες τους ανοικτές, «ελεύθερες», ξέφραγα αμπέλια και το παραγωγικό ιστό τους.

Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι ο υπερδανεισμος όλων των χωρών πελατών των πολυεθνικών. Και εκεί αναλαμβάνουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Δανείζοντας χαλαρά στην αρχή, με απώτερο στόχο να τα πάρουν όλα στο τέλος.

Και το τραγικό για τον τόπο μας;

Βάλαμε τον τραπεζίτη, με την συναίνεση σχεδόν όλου του αποτυχημένου πολιτικού κόσμου, να μας σώσει! Αυτό χρειαζόταν ο τόπος μας; Τραπεζίτες για να συνεχίσουν να μας δανείζουν;

Κάποιον που θα μπορούσε να περιορίσει την ψευδεπίγραφη ελεύθερη αγορά χρειαζόμαστε.

Δεν χρειάζεται νομίζω να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλάβει ότι για να επιβιώσει μια οικονομία θα πρέπει να εφαρμόσει κάποιου είδους προστατευτισμό. Το εφαρμόζει η πανίσχυρη Κίνα με το γουάν (κατάφορη παραβίαση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού), και στις ΗΠΑ προστατεύεται το δολάριο με τη στρατιωτική υπεροχή (αρκετά πρωτόγονος τρόπος επιβολής) και πολλές άλλες χώρες που αναπτύσσονται πραγματικά.

Ας λειτουργήσουμε τουλάχιστον εμείς οι καταναλωτές προστατευτικά για την παραγωγή μας τις θέσεις εργασίας, την οικονομία μας. Η «ελεύθερη αγορά» είναι παραμύθι για σε κατακτήσουν οι πολυεθνικές.

Σενάριο Πολέμου

Πριν ενάμιση χρόνο τους αρκούσε η υπογραφή από ένα εξουσιοδοτημένο υπουργό. Σήμερα απαιτούν πέντε υπογραφές θεωρημένες μάλιστα στο ΚΕΠ!

Όσοι δεν το κατάλαβαν να σας το πω απλά. Πριν ενάμιση χρόνο δεν άντεχαν μια χρεοκοπία της Ελλάδας, σήμερα χάρη μας κάνουν που δεν την προκαλούν. Ο έλληνας νιώθει θιγμένη την εθνική του ανεξαρτησία (αλήθεια υπήρχε ποτέ;), και δεν βλέπει την πραγματικότητα, τον πόλεμο που έρχεται. Για τους τραγικούς πολιτικούς μας δεν θα πω τίποτα, αυτοί ακόμα τις καρέκλες τους σκέφτονται

Η πιθανότητα να χρεοκοπήσουμε και να οδηγηθούμε εκτός ευρωζώνη, σε συνάρτηση με την πανευρωπαϊκή κρίση, δεν είναι πλέον επιλογή μας, είναι επιλογή των ισχυρών των αγορών.  Και τότε τι;

Στον επιχειρηματικό κόσμο η αντιμετώπιση των απρόβλεπτων οργανώνεται συστηματικά και στελεχώνεται με τους διαχειριστές κρίσης. Στην Ελλάδα μέχρι τώρα υπήρχε η συμβατική στρατιωτική θωράκιση για ενδεχόμενη στρατιωτική επίθεση, όμως σήμερα ο κατακτητής δεν χρησιμοποιεί στρατιωτικές μεθόδους. Ενώ το βλέπουμε δυο χρόνια τώρα ότι η οικονομία μας βάλλεται από τις αγορές εμείς επαναπαυτήκαμε στην προστασία των εταίρων μας. Μια προστασία όμως που μπορεί να έχει ημερομηνία λήξεως ή να απαιτεί την εκπόρνευσή σου. Είναι στρατηγική αυτή; Είναι λογικό να αγοράζεις υποβρύχια που γέρνουν και να μη μπορείς να ταΐσεις το λαό σου αν κάποιοι αποφασίσουν ότι πρέπει να πτωχεύσεις;

Έστω και τώρα, όσο ακόμα δεχόμαστε μόνο αεροπορικούς βομβαρδισμούς, μήπως πρέπει να οργανώσουμε την άμυνά μας; Να αναλύσουμε όλα τα πιθανά σενάρια, όσο ευρωλιγούρηδες και αν είμαστε, και να θωρακίσουμε την χώρα μας στο ελάχιστο; τουλάχιστον να μη πεινάσουμε. Πρόσφατα είδα πολιτικούς να τρομοκρατούν με την περίπτωση να μη έχουμε αλεύρι και ζάχαρη, αν δεν μας δώσουν τη δόση μας, και δεν είδα κάποιον να εξανίσταται για την απόλυτη υποτέλεια που μας επέβαλαν.

Αυτή είναι η απόλυτη εθνική μειοδοσία για τη οποία δεν ακούω τίποτα.

Το ζητούμενο από την κυβέρνηση που έρχεται δεν θα πρέπει να είναι η εφαρμογή της εκπόρνευσής μας, αλλά μια προετοιμασία για τον πόλεμο που έρχεται!

Και ας μην έρθει.

Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος

 

Αναδημοσίευση από τον Greek Rider

Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος θα ήταν (αν γινόταν) ότι τέρμα οι τζάμπα μάγκες. Και τι σημαίνει αυτό, θέλεις κύριε να γκρινιάζεις; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, ψήφισε να φύγουμε από το ευρώ. Αν ψηφίσεις όμως να μείνουμε μέσα στο ευρώ τότε θα φας όλη την παπάρα και δεν θα πεις και ούτε κιχ.

Δεν μπορείς όμως να υποστηρίζεις και μέσα στο ευρώ και την επίπλαστη ευημερία του 2007 δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Βεβαίως αυτό το τίμιο δίλημμα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός.

Καταρχήν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καναλαρχών-κατασκευαστών που βλέποντας τα εγχώρια λόμπι τους να χάνουν δύναμη και τα γερμανικά συμφέροντα να πλησιάζουν έχουν πάθει αμόκ. Γι' αυτό και χτες στα δελτία ειδήσεων όλοι έσκιζαν τα ρούχα τους.

Δεύτερον το δημοψήφισμα δεν συμφέρει τη ΝΔ διότι αυτή στηρίζεται στο δόγμα "και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος" μέσω μιας άλλης πολιτικής η οποία όμως είναι μυστική.....

Τρίτον τα υπόλοιπα κόμματα δεν γουστάρουν το δημοψήφισμα γιατί τα βάζει μπροστά στα σωστά διλήμματα, αντί να φωνάζουν ανέξοδα θα πρέπει να πάρουν μια θέση, π.χ. εντός ή εκτός ευρώ. Αν πάρουν θέση εντός ευρώ όλοι ξέρουμε ότι αυτό συνεπάγεται μια πολιτική λιτότητας. Αν πάρουν θέση εκτός ευρώ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ και πάλι θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν τον λαϊκισμό και με σθένος να πούνε την αλήθεια στον λαό, δηλαδή ότι εκτός ευρώ και πάλι θα έχουμε φτώχεια αλλά όμως με προοπτικές ανάκαμψης. Δυστυχώς όμως και τα υπόλοιπα κόμματα γουστάρουν να λαϊκίζουν χαϊδεύοντας αυτιά.....

Επιπλέον η ελίτ τρομάζει με το ενδεχόμενο να αρχίσει ο λαός να ζητάει τον λόγο επί συγκεκριμένων θεμάτων, τι θα το κάνουμε εδώ, λένε, αμέρικαν μπάρ; Ανατριχιάζουν με την σκέψη ότι μπορεί τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα τεράστια δικαιώματα που έχουν παράνομα αποκτήσει να τεθούν σε αμφισβήτηση από έναν λαό που θα σιγά, σιγά μπορεί να αρχίσει να απαιτεί να λέει άμεσα την γνώμη του. Αυτά λοιπόν είναι κακά προηγούμενα από έναν πρωθυπουργό που από την αρχή είχαν καταλάβει ότι δεν ταιριάζει με τα συμφέροντά τους. 

Για τις τράπεζες να μην πούμε τίποτα. Ο ΓΑΠ γι' αυτούς είναι ήδη persona non grata λόγω του ότι δεν κατάφερε να υποστηρίξει τα συμφέροντα των μεγαλοιδιοκτητών της.

Μια σημιτικογενής μερίδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ επίσης, θεωρεί αδιανόητο να τίθεται στον κίνδυνο της λαϊκής βούλησης η πορεία της χώρας στο ευρώ.
Συνεπώς, εγώ είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος με την προυπόθεση να τεθεί το σωστό δίλημμα για παραμονή ή όχι μέσα στο ευρώ. Και εκεί να αναλάβει χωρίς λαικισμούς ο κάθε ένας τις ευθύνες του.
Και η σοβαρή αριστερά να υποστηρίξει την έξοδό μας από το ευρώ χωρίς φόβο και πάθος εξηγώντας ότι και εκτός ευρώ θα ζήσουμε φτώχεια αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για να ανακάμψουμε κάποτε.