29/8/15

Διάσπαση ή Αποστασία;



 Κανένας δεν κατηγόρησε την Αριστερή Πλατφόρμα όταν  σε όλα τα συλλογικά όργανα και δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε μια διαφορετική άποψη. Ήταν πλούτος για τον πολίτικο συνασπισμό επειδή τον εμπλούτιζε με διαφορετικές ιδέες. Το γεγονός μάλιστα ότι τελικά αποδέχετο την άποψη της πλειοψηφίας αποδείκνυε μια βαθειά δημοκρατική παιδεία.
Έτσι έδειχναν τα πράγματα πριν την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως αν σε εκείνη τη φάση κάποιος διαφοροποιούσε τη θέση του και αποχωρούσε προκαλώντας ίσως και διάσπαση, για ατομικούς ή ιδεολογικούς λόγους, κανένας δεν θα μπορούσε να το κατακρίνει. Συνέπειες θα υπήρχαν μόνο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν αποχώρισε πχ η ΔΗΜΑΡ προκλήθηκε διάσπαση όμως κανένας δεν μπορεί να την κατακρίνει επειδή είχε μια σημαντική αξεπέραστη διαφορά.
Διάσπαση λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι μια πράξη διαφοροποίησης και αποχώρησης από μια συλλογικότητα που οι κύριες και άμεσες συνέπειες αφορούν πρωτίστως την συλλογικότητα μέσα στη οποία πραγματοποιείται.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση η οποία διάσπαση θα αφορούσε τον ίδιο και τους φίλους του. Όταν όμως έχεις εκλεγεί για να κυβερνήσεις, οι ευθύνες των μελλών και μάλιστα των κυβερνώντων δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι πράξεις και οι επιλογές δεν έχουν πλέον σχεδιαστικό χαρακτήρα, έχουν συνέπειες σε ολόκληρη τη κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει την συνταγματική εντολή και ευθύνη να κυβερνήσει. Οι πιθανές πλέον αξεπέραστες διαφοροποιήσεις σε θέσεις και αποφάσεις, οφείλουν να λύνονται με αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις, χωρίς να προκαλείται πρόβλημα στη πλειοψηφούσα κυβέρνηση. Οι θέσεις και οι απόψεις της μειοψηφίας δεν είναι δημοκρατικό να επιβάλλονται στη πλειοψηφία με την απειλή τον τερματισμό της δυνατότητας να κυβερνήσεις. Όταν μάλιστα τελικά προκαλούν τον πρόωρο τερματισμό της κυβέρνησης, τότε δεν έχουμε πλέον μια αθώα Διάσπαση, αλλά μια βίαιη συνταγματική εκτροπή, μια Αποστασία! (Έτσι λεγόταν το 65).

25/8/15

Για ένα νέο αναπτυξιακό νόμο που επιτέλους θα επικροτεί την ανάπτυξη και όχι την διαφθορά και τον παρασιτισμό

zobbies

του Α. Οικονομίδη*

Ο Αλέξης Οικονομίδης συνοψίζει τις θέσεις για τις βασικές αρχές του ζητούμενου επενδυτικού νόμου, που προτείνει στο Τμήμα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ:
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.» [i]
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και  88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία. [ii]

Τι συμβαίνει με τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους στα αλήθεια.

Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]
Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσεις επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]
Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!
Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας  πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.
Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε  την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.
Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.

Ριζική αλλαγή διαδικασιών και στόχευσης των αναπτυξιακών προγραμμάτων.

 To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.