31/3/13

Παράδεισος και κόλαση στις αγορές της παγκοσμιοποίησης


Από την αρθρογραφία της Αυγής του Βασίλη Μουλόπουλου

Η Κύπρος, λένε, πληρώνει την οικονομία - καζίνο πάνω στην οποία είχε βασιστεί. Ότι είχε μετατραπεί σε πλυντήριο βρόμικου χρήματος - Ρώσων ολιγαρχών, Ελλήνων φοροφυγάδων και μιζαδόρων Αράβων εμπόρων όπλων...
Τι μου λέτε...; Υπάρχει το χρήμα του χρήματος; Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ νόμιμης και παράνομης οικονομίας; Υπάρχει η προτεσταντική ηθική και η λεβαντίνικη ανηθικότητα;
Ή μήπως τα τελευταία ένδοξα χρόνια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού αναπτύχθηκε μια χρηματοπιστωτική οικονομία τύποις νόμιμη και ουσιαστικά χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς σύνορα;
Μια οικονομία του αρπαχτικού καπιταλισμού. Η οικονομία του νομιμοποιημένου εγκλήματος αποτελούσε πάντα έναν αποφασιστικό παράγοντα στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.
Σας θυμίζω την πειρατεία πάνω στην οποία βασίστηκε η πρωτογενής συσσώρευση στην Αγγλία και το δουλεμπόριο που γέμισε τα χρηματοκιβώτια των αξιοσέβαστων εμπόρων της Δύσης και ανέπτυξε τη γεωργική παραγωγή στη Βόρεια Αμερική. Τις μαζικές σφαγές και λεηλασίες των κονκισταδόρων στη Νότια Αμερική.
Τον πόλεμο του οπίου και της εταιρείας των Δυτικών Ινδιών. Αυτά για να μην ξεχνάμε.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, μόνο που δεν το λέμε. Το έχουμε βαφτίσει δημοκρατία, ελευθερία της αγοράς. Και του βάζουμε φερετζέ με περίεργους οικονομικούς όρους.

Θα μου πείτε ότι αυτά που λέω είναι αριστερίστικες ιδεολογικές εμμονές. Ίσως... Αλλά ας δούμε αν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα και στοιχεία. Η παγκοσμιοποίηση εδραιώθηκε στη βάση τριών παραγόντων:
Την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, τα οποία βρίσκονται εκτός κάθε ελέγχου, εθνικού και διεθνούς. Την αποϋλοποίηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και την ιλιγγιώδη εξάπλωσή τους λόγω των νέων τεχνολογιών. Και την εξειδίκευση ορισμένων περιοχών του πλανήτη στη διαχείριση των χρηματοπιστωτικών προϊόντων της οικονομίας του εγκλήματος. Εννοώ τους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους.
Οι σύγχρονοι πειρατές δεν κρύβουν τη λεία τους σε θαμμένα σεντούκια, αλλά στα θησαυροφυλάκια των νησιών των θησαυρών του σύγχρονου καπιταλισμού. Είναι περίπου 50 στο νούμερο, οι οποίοι, αντιγράφω από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, "προάγουν τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και την φυγή των κεφαλαίων".


Αλλά η κολοσσιαία φοροδιαφυγή δεν είναι η μόνη ούτε η χειρότερη δραστηριότητά τους.
Το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν ανέρχεται σε τέσσερις χιλιάδες δισ. δολάρια. Το Παγκόσμιο Εγκληματικό Προϊόν σε 1.000 δισ. δολάρια.
Αυτό πού προέρχονται; Από παντού! Ναρκωτικά, απαγωγές, τζόγος, εμπόριο γυναικών, εμπόριο παράνομων εργατικών χεριών, εμπόριο προσφύγων (υπάρχουν ακόμη δουλέμποροι), εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, εμπόριο αρχαιοτήτων και άλλες ευαγείς δραστηριότητες.
Αυτά τα λεφτά πρέπει φυσικά να ανακυκλωθούν. Να ξεπλυθούν. Και αυτό γίνεται στους φορολογικούς παραδείσους, όπου η προέλευση και η φύση των καταθέσεων είναι απόρρητη. Υπολογίζεται ότι η ανακύκλωση του βρόμικου χρήματος ανέρχεται σε 600 δισ. δολάρια τον χρόνο, ενώ ο τζίρος των φορολογικών παραδείσων είναι 1.800 δισ. δολάρια.
600 δισ. δολάρια τον χρόνο επί 10 χρόνια μάς κάνουν 6.000 δισ. δολάρια. Ένα νούμερο ιλιγγιώδες, που κάνει να τρέχουν τα σάλια στους διεθνείς επενδυτές και τραπεζίτες.
Από την άλλη μεριά, οι διεθνείς εγκληματίες έχουν την ανάγκη διεθνών επενδυτών για να ξεπλύνουν τα με τόσο κόπο βγαλμένα λεφτουδάκια τους.
Όπερ ο γάμος, λόγω συμφέροντος, συνετελέσθη. 600 δισ. δολάρια τον χρόνο (μείον τα φακελάκια για τους μεσάζοντες, δικηγόρους, τραπεζίτες, διεθνείς επενδυτές και λοιπούς) επενδύονται, όχι βέβαια σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου, αλλά σε προϊόντα υψηλού ρίσκου και υψηλής απόδοσης, στους φορολογικούς παραδείσους.
Οι off shore στα νησιά των θησαυρών είναι 680.000 και τα επίσημα υποκαταστήματα των τραπεζών 10.000. Κι εμείς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ψηφίζουμε νόμους για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος. Ποιος θα τους εφαρμόσει και πού; Στην Ευρώπη;
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η ειδικότητα των μεγάλων δικηγορικών γραφείων του Σίτι είναι η δημιουργία off shore εγγυημένα, ερμητικά κλειστών.
Και δύο με τρία μεγάλα (και αξιοσέβαστα) δικηγορικά γραφεία στην Αθήνα με θέα τη Βασιλίσσης Σοφίας είναι στενά συνδεδεμένα με αυτά του Σίτι.
Το βρετανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ελέγχει πλήρως 10 φορολογικούς παραδείσους (θυμηθείτε το σκάνδαλο των ομολόγων), δύο εκ των οποίων στη Μάγχη, στις νήσους Jersey και Man, στις οποίες δεν ισχύει, όχι το ευρωπαϊκό δίκαιο, αλλά ούτε το βρετανικό.
Και υπάρχει και το Βατικανό, μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται η πιο απόκρυφη τράπεζα του κόσμου: Το Ινστιτούτο για Θρησκευτικά Έργα, το IOR.
Δεν δίνονται αποδείξεις, δεν υπάρχουν επιταγές και οι συναλλαγές φέρουν απόρρητους κωδικούς. Οι επενδύσεις και οι ισολογισμοί είναι γνωστοί μόνο στον Πάπα και το συμβούλιο των καρδιναλίων.
Σημειώνω ότι μέλος ex oficcio του Δ.Σ. είναι ο καρδινάλιος των νήσων Κέιμαν!
Δεν είναι γνωστό για το αν και από ποια κράτη ζητήθηκαν πληροφορίες υπόπτων συναλλαγών από το Βατικανό, αλλά σίγουρα δεν έχει δοθεί ποτέ καμιά πληροφορία. Αυτός και αν είναι παράδεισος.
Γι' αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, ούτε ο Θεός επιτρέπει την επί της Γης κάθαρση.

Αν οι κυβερνήσεις είχαν σκοπό να εξαφανίσουν αυτόν τον οχετό, θα μπορούσαν να το κάνουν σε 24 ώρες, χωρίς περίπλοκους νόμους και χωρίς ατελείωτες διεθνείς διασκέψεις.
Ένας μόνο νόμος, με δύο μόνα άρθρα:
1. Καταργείται το τραπεζικό απόρρητο.
2. Καταργείται η ασυλία των off shore.

Αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Γιατί η εγκληματικότητα είναι οργανικό μέρος της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς.
Γιατί μότο αυτού του συστήματος είναι: move your money and fuck the system. Όλα τα άλλα είναι υποκρισίες. Όπως έλεγε και ένας από τους μοντέρνους πειρατές σε μια ημερίδα επενδυτών στο Σίτι πριν από τρία χρόνια: αν θέλετε ηθική, πηγαίνετε στον αρχιεπίσκοπο και όχι σε μένα.

17/3/13

Πολυεθνικές: Πώς Φοροδιαφεύγουν Και Υπερκοστολογούν.


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από την εφημερίδα των συντακτών του Χρήστου Τσιαγκλή.

Στρεβλές εταιρικές πρακτικές, ολιγοπωλιακή διάρθρωση καίριων κλάδων της ελληνικής αγοράς, αλλά και φτωχή καταναλωτική συνείδηση κρύβονται πίσω από τις μεγάλες διαφορές που εντοπίζονται σε τιμές βασικών αγαθών σε σύγκριση με την Ευρώπη.
Οι πολυεθνικές εταιρείες ισχυρίζονται ότι στη χώρα μας υπάρχει υψηλό κόστος μεταφοράς, διακίνησης και συντήρησης των προϊόντων, καθώς και υψηλοί συντελεστές φορολογίας. Αν και οι παραπάνω παράγοντες δεν πρέπει να υποτιμούνται, το επιχείρημα του υψηλότερου κόστους δεν είναι ικανό να δικαιολογήσει τις μεγάλες διαφορές στις τιμές.
Τα επώνυμα προϊόντα που εμπορεύονται οι εταιρείες στην Ελλάδα πωλούνται πάνω-κάτω το ίδιο ή και φτηνότερα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το υψηλό κόστος δεν δείχνει να επηρεάζει τη συγκεκριμένη κατηγορία αγαθών. Αντίθετα, οι μεγάλες υπερτιμολογήσεις εντοπίζονται στα προϊόντα ετικέτας τα οποία προσφέρουν τεράστια περιθώρια κέρδους, κάτι που κινεί υποψίες για σκοπιμότητες.

Ο υψηλός ΦΠΑ

Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για τον ΦΠΑ. Η Ελλάδα ως γνωστόν έχει έναν από τους υψηλότερους συντελεστές στην Ευρώπη. Στα τρόφιμα ο ΦΠΑ είναι 13%, όταν στη Γερμανία είναι 7%, 4%-10% στην Ισπανία και μηδενικός στη Μ. Βρετανία. Οι τιμές ωστόσο είναι σημαντικά υψηλότερες ακόμα και μετά την αφαίρεση του συντελεστή ΦΠΑ.
Το ότι η ελληνική αγορά παρουσιάζει χρόνιες αδυναμίες και στρεβλώσεις είναι γεγονός. Πέρα όμως από τις δομικές δυσλειτουργίες, οι εταιρείες διαθέτουν ένα πραγματικό οπλοστάσιο για να φουσκώνoυν τις τιμές και να αποφεύγουν τους φόρους που τους αναλογούν. Καρτελοποίηση της αγοράς και εναρμονισμένες πρακτικές, ρήτρες απαγόρευσης παράλληλων εισαγωγών και ενδοομιλικές συναλλαγές είναι μερικά μόνο από τα όπλα τους.
Λίγες εταιρείες–κολοσσοί κυριαρχούν σε βασικούς κλάδους, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για εναρμονισμένες τιμολογιακές πρακτικές ή απλώς για νόθευση του ανταγωνισμού. Μεγάλη πολυεθνική, η οποία βρέθηκε πρόσφατα στο επίκεντρο ερευνών της Υπηρεσίας Εποπτείας της Αγοράς για αισχροκέρδεια, σε απάντησή της προς την υπηρεσία, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο έντονος ανταγωνισμός που υπάρχει σε άλλες χώρες την αναγκάζει να κρατάει χαμηλά της τιμές της, κάτι που προφανώς δεν ισχύει για την Ελλάδα.
Πρόκειται ουσιαστικά για αντι-ανταγωνιστικές συμφωνίες που επιβάλλουν οι πολυεθνικές στις αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα σούπερ μάρκετ έχουν τη δυνατότητα να προμηθεύονται προϊόντα από τη διεθνή αγορά, ανάλογα με το ποιος προσφέρει την καλύτερη τιμή, παρακάμπτοντας τις πολυεθνικές της εγχώριας αγοράς. Παράγοντες της αγοράς μιλούν για κόστος στις λιανεμπορικές αλυσίδες 15%-40% λιγότερο, μείωση την οποία θα μπορούσε να νιώσει και ο καταναλωτής στην τσέπη του.

Οι απειλές

Ωστόσο, αυτού του είδους οι εισαγωγές έχουν έκτακτο χαρακτήρα, δεν μπορούν δηλαδή να καλύψουν την ασφαλή ροή προμηθειών που παρέχει μια πολυεθνική.
 Οι πολυεθνικές εταιρείες, εκμεταλλευόμενες την ηγεμονική τους θέση στην αγορά και υπό την έμμεση «απειλή» ότι θα διακόψουν την παροχή προϊόντων προς τις αλυσίδες, επιβάλλουν στους λιανέμπορους ρήτρες που απαγορεύουν τις παράλληλες εισαγωγές, αναγκάζοντάς τους να προμηθεύονται το σύνολο των προϊόντων τους από αυτές. Ετσι αποφεύγουν τον ανταγωνισμό με άλλες εταιρείες, αλλά και με «αδελφές» θυγατρικές του εξωτερικού.
 Οι ενδοομιλικές συναλλαγές (transfer pricing) αποτελούν ένα βασικό εργαλείο των πολυεθνικών εταιρειών για να αποφεύγουν τη φορολόγηση των κερδών τους, αλλά και για να υπερκοστολογούν τα προϊόντα τους. Κατ” ουσίαν οι εταιρείες χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να εμφανίζουν υψηλό κόστος σε μια χώρα, απολαμβάνοντας τα κέρδη τους σε μια άλλη με χαμηλή φορολογία.
Για παράδειγμα, μια πολυεθνική με έδρα τη Γερμανία πουλάει τα προϊόντα της υπερτιμολογημένα στη θυγατρική της στην Ελλάδα. Επιπλέον, μπορεί να της χρεώνει υψηλά δικαιώματα χρήσης σημάτων (royalties) ή να της δανείζει ακριβά. Με αυτόν τον τρόπο, η μητρική προεισπράττει ουσιαστικά υπερκέρδη σε μια χώρα με ιδιαίτερα ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, ενώ η θυγατρική στην Ελλάδα εμφανίζει πολλά έξοδα και λίγα κέρδη, με αποτέλεσμα να δικαιολογεί υψηλές τιμές και να φορολογείται ελάχιστα.

 Πωλούν με διπλάσιες τιμές

Τι και αν μισθοί και συντάξεις έχουν καταποντιστεί περιορίζοντας την κατανάλωση στα απολύτως απαραίτητα; Τι και αν η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο πληθωρισμό (0%) μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.; Η ακρίβεια στη χώρα μας καλά κρατεί. Έρευνα της «Eφ.Συν.» σε 92 προϊόντα που πωλούνται σε μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ της Ελλάδας και του εξωτερικού κατέγραψε έως και διπλάσιες τιμές για τα ίδια αγαθά.
Σε δείγμα 13 βασικών ειδών κατανάλωσης των Lidl Ολλανδίας και Ελλάδας, τα 11 είναι κατά πολύ ακριβότερα στην Ελλάδα (η διαφορά αγγίζει το 45%), το ένα έχει ίδια τιμή (το οποίο διαφημίζεται όμως ως προσφορά) και μόλις ένα είναι φτηνότερο! Για μια οδοντόκρεμα ίδιας μάρκας, στην Ελλάδα πληρώνουμε 1,39 ευρώ, στην Ολλανδία 0,89 ευρώ, διαφορά 56%. Ακριβώς η ίδια συσκευασία βρεφικές πάνες στην Ολλανδία κοστίζει 7,49 ευρώ, στην Ισπανία 7,99, ενώ στην Ελλάδα 9,65 ευρώ. Ένα μπουκάλι αποβουτυρωμένο γάλα πωλείται στα ελληνικά Lidl 0,85 ευρώ, αλλά στην Ολλανδία 0,55 ευρώ και στην Ισπανία 0,60.
Συγκρίνοντας 40 προϊόντα από δυο επώνυμες αλυσίδες σούπερ μάρκετ σε Ελλάδα και Ολλανδία (Albert Heijn- Βασιλόπουλος), τα 35 πωλούνται ακριβότερα στην Ελλάδα και τα μόνα 5 φτηνότερα είναι οπωροκηπευτικά. Το ίδιο μπουκάλι αφρόλουτρο είναι 46% πιο ακριβό στη χώρα μας. Για ένα κουτί ρύζι ίδιας μάρκας, πληρώνουμε 2,06 ευρώ, ενώ στην Ολλανδία η τιμή είναι 1,41 ευρώ. Συγκρίνοντας 13 είδη πρώτης ανάγκης του καλαθιού της νοικοκυράς, ο Έλληνας καταναλωτής επιβαρύνεται 45% επιπλέον για τα ίδια αγαθά.

……………………………………………………………………………

Η καταναλωτική κουλτούρα και η διαμόρφωση των τιμών 

«Οι Νότιοι καταναλωτές, και ιδιαίτερα οι Έλληνες, δείχνουν να επιμένουν στα επώνυμα προϊόντα και προτιμούν τις εμφανιζόμενες προσφορές σε αυτά, παρά προϊόντα με σταθερά χαμηλή τιμή, γεγονός που δεν βοηθά στην αποκλιμάκωση της ονομαστικής αξίας των τιμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις 2 στους 10 Έλληνες προτιμούν προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, ενώ η αντίστοιχη αναλογία στη Γερμανία είναι 5 στους 10» λέει στην «Εφ.Συν.» ο γενικός γραμματέας Καταναλωτή, Γιώργος Στεργίου.
Aν και αναγνωρίζει τις στρεβλώσεις της ελληνικής αγοράς, από την πλευρά του υπογραμμίζει τη σημασία της καταναλωτικής συμπεριφοράς ως βασικού παράγοντα διαμόρφωσης των τιμών. Ισχυρίζεται ότι «οι τιμές διαμορφώνονται ελεύθερα στην αγορά και στην Ελλάδα παρατηρείται μια χαρακτηριστική ανελαστικότητα της ζήτησης». Με άλλα λόγια, ο Έλληνας καταναλωτής δεν αποθαρρύνεται από τις υψηλές τιμές και επιμένει σε συγκεκριμένα προϊόντα, ακόμα κι αν στην αγορά κυκλοφορεί κάποιο άλλο αντίστοιχο φτηνότερο προϊόν. Οι εταιρείες απαλλάσσονται έτσι από ανταγωνιστικές πιέσεις που θα μπορούσαν να συγκρατήσουν ή και να παρασύρουν προς τα κάτω τις τιμές.
«Οι μεγάλες εταιρείες προβαίνουν σε εξονυχιστικές έρευνες συμπεριφοράς του καταναλωτή πριν βγάλουν τιμολογιακή πολιτική για κάποιο προϊόν. Μελετούν τα “επιτρεπτά” περιθώρια κέρδους και γνωρίζουν πολύ καλά από ποιο σημείο και μετά το προϊόν θα αρχίσει να χάνει μερίδιο αγοράς». Υπάρχει λοιπόν μια αίσθηση «ηθικής οικονομίας» των καταναλωτών. Όταν αυτή ατονεί ή χειραγωγείται, οι δυνατότητες αισχροκέρδειας για τους επιτήδειους αυξάνονται.

 Η έννοια της «ηθικής οικονομίας» 

Την έννοια της ηθικής οικονομίας εισήγαγε ο Βρετανός μαρξιστής ιστορικός Ε.Π. Τόμσον στην κλασική μελέτη του πάνω στις «εξεγέρσεις του ψωμιού» της αγγλικής υπαίθρου τον 18ο αιώνα («Η ηθική οικονομία του αγγλικού πλήθους τον 18ο αιώνα»).
Μια σειρά κερδοσκοπικών ανατιμήσεων σε βασικά είδη διατροφής, όπως το σιτάρι και το καλαμπόκι, είχαν ως αποτέλεσμα τη δυναμική παρέμβαση των τοπικών κοινοτήτων, που επέβαλαν το δικαίωμά τους να «καθορίζουν τις τιμές» με δίκαιο τρόπο. Για τον Τόμσον, οι συντηρητικές ερμηνείες των εξεγέρσεων αυτών, ως σπασμωδικών «επαναστάσεων του στομαχιού», αγνοούσαν μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση οικονομικής δικαιοσύνης που μοιραζόταν το εξεγερμένο πλήθος.
Αντικείμενο της έρευνάς του ήταν το ηθικό πλαίσιο και οι αντιλήψεις μέσα από τις οποίες οι πληθυσμοί της αγγλικής υπαίθρου έκριναν δίκαιες ή όχι τις πρακτικές των εμπόρων τροφίμων της εποχής. Η «μενταλιτέ» αυτή, η οποία πήγαζε από την ηθική της παλαιάς φεουδαρχικής οικονομίας, δίδασκε την ανηθικότητα της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας. Ήταν δε τόσο κοινά αποδεκτή και ισχυρή που νομιμοποιούσε την άμεση, βίαιη δράση.
Η αντίδραση των αγροτών αντιπροσωπεύει τη σύγκρουση δύο κόσμων. Από τη μια οι «παραδοσιακές» κοινωνίες στις οποίες οι οικονομικές σχέσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ευρύτερων κοινωνικών σχέσεων (Εmbedded Economy) και από την άλλη η αναδυόμενη κοινωνία του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς κατά την οποία η οικονομία έχει αυτονομηθεί από την κοινωνία (Disembedded Economy).

3/3/13

COSCO – HP Και Άλλα


Σημαντική οικονομική είδηση προχτές ήταν η συμφωνία  COSCO - HP για την μεταφορά των προϊόντων της δεύτερης μέσω του Πειραιά. Μάλιστα μέχρι και ο Σαμαράς μετέβη στον προβλήτα της COSCO για να δει τις υπογραφές που έπεσαν!!! 
Τα σχόλια και οι αναλύσεις διθυραμβικές. Όλοι θαύμαζαν το γεγονός ότι η COSCO χρησιμοποιώντας το λιμάνι του Πειραιά καταφέρνει και μεταφέρει ένα πολύ μεγάλο όγκο εμπορευματοκιβωτίων. Εκατομμύρια μονάδες έλεγαν με θαυμασμό οι ανταποκριτές και θα διπλασιαστούν συμπλήρωναν οι πλέον αισιόδοξοι. Μπράβο στην COSCO που κάνει τόση δουλειά. Τώρα μάλιστα που και η HP θα περνά από εδώ τα εμπορεύματα για την Ευρώπη ποιος τη χάρη μας. Απίστευτη εξέλιξη για στο λιμάνι και άλλα τέτοια χαρμόσυνα και συνταρακτικά. Ζήτω η COSCO!


Η αλήθεια είναι ότι μέσα στη μιζέρια που μας δέρνει τον τελευταίο καιρό έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Πανηγυρίζουμε ή έτσι προβάλλεται τουλάχιστον από τα ΜΜΕ, για τα κινέζικα εμπορευματοκιβώτια που μεταφέρονται από τον Πειραιά για την υπόλοιπη Ευρώπη λες και εμείς τα παράγουμε ή είναι αποτέλεσμα δικιάς μας εμπορικής δραστηριότητας. Δυστηχως αλλά πρέπει να προσγειωθούμε. Η κρατική COSCO (μη το ξεχνάμε) είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες μεταφορών που συνδέει την Κίνα με όλο τον κόσμο. Προφανώς λόγω του όγκου των προϊόντων που παράγει η Κίνα και μέρος αυτών διακινεί η COSCO χρειάζεται κάποια λιμάνια να λειτουργούν για λογαριασμό της και ει δυνατόν υπό τον έλεγχό της για την «ευκολότερη» μεταφορά τους προς τους προορισμούς. Αυτό το ελάχιστο προσφέρει σήμερα ο Πειραιάς μέσα σε όλη τη παγκοσμιοποιημένη διαδικασία παραγωγής κατανάλωσης, με αντάλλαγμα ένα ενοίκιο και 1000 θέσεις εργασίας.
Βλέποντας όμως τα κινέζικα εμπορευματοκιβώτια σκέφτομαι ότι μέσα υπάρχουν προϊόντα για την παραγωγή των οποίων εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες κινέζοι αποστερώντας την εργασία από πολλούς άλλους και φυσικά και από πολλούς έλληνες. Είναι τραγικό στη χώρα μας που έχει 30% ανεργία να πανηγυρίζουμε για τα ξένα containers. Είναι τραγικό να πανηγυρίζουμε για τις 1000 θέσεις εργασίας που προσφέρει η COSCO και να μη σκεφτόμαστε πόσες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί στον τόπο μας εξ αιτία των κινέζικων προϊόντων και της παγκοσμιοποίησης.

Ένας βιομήχανος θα πανηγύριζε την παραγωγή τόσων αγαθών για το κέρδος που θα έχει, ένας καθαρός καπιταλιστής θα πανηγύριζε την εμπορία των αγαθών και τα υπερκέρδη του, ένας εφοπλιστής το deal για την μεταφορά, ακόμα και οι εργάτες που παράγουν τα προϊόντα θα μπορούσαν να επαίρονται για τη δύναμη της εργασίας τους,  αλλά να πανηγυρίζουμε για τους σύγχρονους αχθοφόρους του λιμανιού, μου ακούγεται λίγο σόλοικο.

Όταν μια κοινωνία φτάνει στο σημείο να σπουδαιολογεί τέτοια γεγονότα πολύ φοβάμαι ότι δεν έχει μέλλον. Όταν από το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι εμείς διεκδικούμε αυτά τα ελάχιστα σε τι μπορεί να ελπίζουμε;



Στα πλαίσια της προπαγάνδας που γίνεται υπέρ των αποκρατικοποιήσεων λοιπόν χρησιμοποιείται και το λιμάνι. Συγκρίνουν πόσα containers διακινούσε παλιά ο Πειραιάς και πόσα τώρα. Μα καλά σε ηλίθιους απευθύνονται. Είναι δυνατόν να συγκρίνεις τον Πειραιά που είχε πελάτες μόνο στην Ελλάδα άντε και τίποτα Βαλκάνια με τους κινέζους που πουλάνε σε όλο τον κόσμο. Υπήρχαν ποτέ τέτοιες ανάγκες και δεν εξυπηρετήθηκαν;  Και μη ξεχνάμε ότι παλιά ο προβλήτας άνηκε στο ελληνικό κράτος και τώρα στο κινέζικο. Δεν έχουμε αποκρατικοποίηση απλά μια αποικία των κινέζων.