Αποπαγκοσμιοποίηση

 

Μετά από μερικά χρόνια επίπλαστης ευημερίας ήρθε η ώρα να φανεί το πραγματικό πρόσωπο  της παγκοσμιοποίησης. Πίσω από τα πάμφθηνα, προσιτά καταναλωτικά προϊόντα που προσέφερε η υλοποίηση του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, κρυβόταν η απαξίωση της εργασίας και τα υπερκέρδη των πολυεθνικών. Η τραπεζική κρίση του 2008 και η χρηματοπιστωτική δυσκολία που προκλήθηκε ήρθε να αναδείξει τον παραλογισμό και την πλεονεξία αυτού του καπιταλιστικού εγχειρήματος. Το παραγωγικό έλλειμμα του δυτικού κόσμου λόγω της παγκοσμιοποίησης είχε καλυφθεί ουσιαστικά με άφθονο και άκριτο υπερδανεισμό. Η αθρόα εισροή κεφαλαίων και στο ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα είναι η αιτία που δημιουργούσαν την εφορία της ανάπτυξης και της ευημερίας, μια ευημερία με δανεικά.

Η χρηματοπιστωτική κρίση αποκόπτει αυτή την ροή των κεφαλαίων με αποτέλεσμα οι δυτικές οικονομίες να οδηγούνται ουσιαστικά σε αδιέξοδη ύφεση. Γίνεται πλέον φανερός ο αμοραλισμός της τελευταίας δεκαπενταετίας που μεταφέροντας συστηματικά την παραγωγή στις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους έμεινε ουσιαστικά χωρίς σημαντικό παραγωγικό αντικείμενο, δηλαδή αδυναμία παραγωγής πλούτου. Η εργασία του δυτικού εργαζόμενου είναι πλέον μη ανταγωνιστική.

Τα σενάρια που μιλούσαν για υποκατάσταση του παραγωγικού ελλείμματος με  υψηλής τεχνολογίας παραγωγές και υπηρεσίες αποδεικνύονται, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, ανεπαρκή. Στη χώρα μας μάλιστα που δεν υπήρχε υψηλή τεχνολογία, υποδομές και μια δαιδαλώδης νομοθεσία, αυτή η εναλλακτική λύση μοιάζει με ουτοπία.

Στις μέρες της ύφεσης που βιώνουμε το δικαίωμα στην εργασία τελικά έχει γίνει ζητούμενο. Σε οποιοδήποτε παραγωγική θέση και αν βρίσκεται κάποιος ο κίνδυνος της ανεργίας είναι πλέον ορατός. Και αυτό βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Μπορεί οι παθογένειες στον τόπο μας να έχουν μεγιστοποιήσει το πρόβλημα, αλλά η ανεργία είναι ένα πρόβλημα συστημικό συνέπεια της παγκοσμιοποίησης.

Με αυτά τα δεδομένα η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης είναι επιβεβλημένη. Η αποπαγκοσμιοποίηση είναι   αναγκαία. 

Αυτή τη στιγμή πλήττεται  και σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης. Η Γαλλία νιώθει πλέον τον κίνδυνο της αύξησης της ανεργίας να πλησιάζει απειλητικά, η οικονομία της επιβραδύνετε και η ύφεση είναι προ των πυλών. Εκεί όμως δεν τρέφουν αυταπάτες και οι πολιτικοί έχουν τη δύναμη να προτείνουν λύσεις ρεαλιστικές και αποτελεσματικές. Μια στροφή των καταναλωτών στο "made in France" προβάλλεται σε όλα τα επίπεδα. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι το 50% των Γάλλων καταναλωτών είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα προϊόν ακριβότερα αρκεί να είναι "made in France" και μάλιστα στα είδη διατροφής το ποσοστό αυτό φτάνει το 78%.

Όταν βλέπω λοιπόν ισχυρές χώρες σαν τη Γαλλία να στρέφονται σε τέτοιες πρακτικές προστασίας της παραγωγής και της εργασίας από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης αναρωτιέμαι τι έχουμε κάνει εμείς. Όταν ξέσπασε η κρίση η ανεργία ήταν πολύ μικρότερη και τα λουκέτα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Δεν έγινε όμως καμία σοβαρή προσπάθεια για να μεταστραφεί η καταναλωτική μας πρακτική προς τα ελληνικά προϊόντα. Η πολιτική ηγεσία όφειλε να βρει τις διόδους για να προβάλει το made in Greece. Όμως άντ’ αυτού το μόνο που είδαμε ήταν εισπρακτικά μέτρα, και περικοπές που βάθαιναν την ύφεση και την ανεργία και στόχους ανάπτυξης εξωπραγματικούς για την ελληνική πραγματικότητα. Η οικονομική αλληλεγγύη που θα προστάτευε άμεσα την παραγωγή και την εργασία στον τόπο μας δεν προβλήθηκε ποτέ και από κανένα!

Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι το εμπορικό έλλειμμα της χώρας μας κατά μέσο όρο την προηγούμενη δεκαετία ήταν το 15% του ΑΕΠ. Ακόμα και μια μικρή μεταστροφή θα μπορούσε να διατηρήσει πολλές θέσεις εργασίας που τώρα χάθηκαν. Η μείωση του ελλείμματος που παρατηρούμε σήμερα δεν οφείλεται στην συνειδητοποίηση των καταναλωτών αλλά στη ύφεση που συρρικνώνει όλα τα μεγέθη.

Στη κατάσταση που φτάσαμε δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόταση που να αποτελεί πανάκια για τη λύση των προβλημάτων μας. Πρέπει να είμαστε ανοικτοί σε όλες τις προτάσεις που ενισχύουν την οικονομική αλληλεγγύη. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι αγοράζοντας ένα κινεζικό προϊόν στηρίζεις μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας στη Κίνα και αποδυναμώνεις μια άλλη στον τόπο μας.

Τις μέρες των εορτών κάντε ένα Δώρο Ελληνικό από ελληνικό κατάστημα.

Είμαι ελεύθερος επιλέγω Ελληνικά μέρος 2

Αυτό το άρθρο είναι η συνέχεια του θέματος που ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο με τα αμιγώς Ελληνικά τρόφιμα τα οποία παράγονται από αμιγώς Ελληνικές εταιρίες.

Υπάρχουν παραγωγικές εταιρίες στην πατρίδα μας που επίσης παράγουν τρόφιμα στις οποίες εργάζονται Έλληνες αλλά έχουν πολυεθνικό χαρακτήρα ή είναι ησηγμένες στο χρηματιστήριο αξιών κάτι που θολώνει το τοπίο κυριότητας των μετοχών. Η μη υποστήριξη από τους καταναλωτές αυτών των εταιριών και η αποκλειστική στροφή σε αμιγώς Ελληνικές εταιρίες φαινομενικά εγκυμονεί τον κίνδυνο να απολέσουν σταδιακά οι εργαζόμενοι τις θέσεις τους λόγω συρρίκνωσης των πωλήσεων. Έτσι μια κρατούσα άποψη επισημαίνει πως και οι πολυεθνικές που υπάρχουν εδώ εφόσον παράγουν τρόφιμα με Ελληνική προέλευση και χρησιμοποιούν Έλληνες εργαζόμενους οφείλουν να τύχουν της υποστήριξης μας. Εγώ απλά σας επισημαίνω ότι παρά την ομολογουμένως δύσκολη απόφαση της επιλογής ή όχι προς αυτές τις εταιρίες δεν παύουν να είναι δούρειοι ίπποι που
απορροφούν μεγάλα κονδύλια τα οποία προωθούνται στην μητρική εταιρία και επενδύονται εκτός Ελλάδας. Το δόλωμα της απόλυσης εργαζομένων έχει εφήμερη ισχύ αφού ή άνοδος των εγχώριων εταιριών θα έχει επακόλουθο την πρόσληψη απ’ αυτές πρόσθετου προσωπικού και συνεπώς θα επέλθει εργασιακή ισορροπία.  Να θυμάστε πως όπλο των πολυεθνικών εταιριών και όχι μόνο είναι η δημιουργία κλίματος φόβου. Ένα όπλο που θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο εκτενέστερα με το οποίο αιώνες τώρα παγιδεύουν τον άνθρωπο καθιστώντας τον απλώς πελάτη απαξιώνοντας κάθε άλλη δυνατότητα ύπαρξης.

Είμαι ελεύθερος επιλέγω Ελληνικά. Μέρος 1

Αυτό το άρθρο δεν περιέχει λογοτεχνικά μπιχλιμπίδια ούτε έχει γλώσσα ρέουσα που εξιτάρει τους κριτικούς. Ο λόγος που συντάχθηκε είναι καθαρά ενημερωτικός. Περιλαμβάνει μια μακροσκελή λίστα από τρόφιμα ομαδοποιημένα κατά κατηγορία τα οποία παράγονται και συσκευάζονται στην Ελλάδα. Επίσης ανάμεσα και ανάλογα με την ιδιαιτερότητα κάθε κατηγορίας θα υπάρχουν σχόλια και συμβουλές που πρέπει να προσέξετε καλά καθώς στα ράφια και στα ψυγεία κυκλοφορούν δούρειοι ίπποι οι οποίοι με καμουφλάζ την παραγωγή τους εδώ κρύβουν μέσα τους τον οχτρό, ούτως ειπείν χρησιμοποιούν πρώτες ύλες από το εξωτερικό( ( εμένα έτσι μ’ αρέσει να αποκαλώ τις άλλες χώρες) και κυρίως την Γερμανία.

Η παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ

Πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ιστορία, που ήθελε τα  λαχανάκια να μεταφέρονται με φορτηγό σε ένα αεροδρόμιο στην άλλη άκρη της Αγγλίας, και από εκεί να τα μεταφέρουν με αεροσκάφος στη Πολωνία, για να πλυθούν και να συσκευαστούν, και στην συνέχεια να τα στέλνουν πίσω στην Αγγλία αεροπορικώς, για να πουληθούν σε σούπερ μάρκετ μερικά μόλις χιλιόμετρα από εκεί που ξεκίνησαν!
Αυτό είναι ακραίο παράδειγμα της παρανοϊκής δυναμικής της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, αλλά περιγράφει χαρακτηριστικά την απογοήτευση με την άλλοτε θεωρούμενη ως ευλογία του ελεύθερου εμπορίου.
Από τα κινήματα Occupy Wall Street και  Tea Party της Αμερικής, μέχρι την επαναφορά της λαϊκίστικης πολιτικής στην Ευρώπη, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον απτές.
Οι Αμερικανοί (κατά μέσο όρο) δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν πριν 30 χρόνια. Στην Αγγλία, το διαθέσιμο εισόδημα είναι παγωμένο εδώ και 14 χρόνια. Οι πιθανότητες απασχόλησης σε τομείς όπως είναι τα υφάσματα, τα κεραμουργεία, υποδηματοποιεία, μηχανουργεία, κλπ έχουν εξαφανιστεί, και έχουν αντικατασταθεί από την παραπαίουσα αγορά οικονομικών υπηρεσιών, και αυτήν των ακινήτων.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Δύσης σε βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας (φαρμακευτική, αεροδιαστημική, κλπ.) έχει μαραζώσει. Το κόστος του κοινωνικού κράτους, στο οποίο συνηθίσαμε, αυξήθηκε επικίνδυνα, ενώ οι «καλές» συντάξεις που όλοι οι εργαζόμενοι περίμεναν, περιορίζονται σήμερα μόνο στον δημόσιο τομέα, και ακόμη κι αυτό θα αλλάξει στα επόμενα 10 χρόνια. Για αυτό και αμφισβητούνται, όλο και πιο πολύ, τα πλεονεκτήματα της ελεύθερης αγοράς.
Κάποιοι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης, όπως ο Νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz, εστίαζαν στην υποτιθέμενη ζημιά που η απελευθέρωση του δυτικού εμπορίου θα προκαλούσε στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ελάχιστοι συνεχίζουν να το πιστεύουν.
Αντιθέτως, με το να ανοίξει την παγκόσμια αγορά στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, και στην Ανατολική Ευρώπη, η Δύση εξαπέλυσε μια μηχανή αυτοκαταστροφής που απειλεί τις συνθήκες διαβίωσης της ίδιας. Μετά από μερικά χρόνια, όπου όλα ήταν φθηνότερα λόγω της παγκοσμιοποίησης, οι όροι της ελεύθερης αγοράς στράφηκαν πλέον εναντίον της Δύσης.
Σίγουρα ο κόσμος ως σύνολο γίνεται πλουσιότερος. Μόνο τη περασμένη δεκαετία, η παγκόσμια οικονομία διπλασιάστηκε σε μέγεθος. Τα περισσότερα όμως πλεονεκτήματα αυτής της οικονομικής άνθησης κατέληξαν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, και στη Δύση σε αυτούς που ήταν ήδη πλούσιοι και προνομιούχοι. Παντού αλλού, το χάσμα του πλούτου έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή επίπεδα.
Οι κορυφαίοι επιχειρηματίες της Δύσης αγκάλιασαν την παγκοσμιοποίηση επειδή ανοίγει νέες αγορές, φέρνει νέες ιδέες, και παραγκωνίζει μη παραγωγικούς και προστατευμένους τομείς. Παράλληλα, επιτρέπει χαμηλότερα κόστη παραγωγής, και μεγαλύτερα κέρδη. Κανένας  όμως δεν σκέφτηκε πως αν οι καταναλωτές της Δύσης δεν έχουν εργασία, δεν θα μπορούν να συμμετέχουν, και έτσι η μητρική οικονομία θα πεθάνει.
Οι αρχές του ελεύθερου εμπορίου ισχύουν το ίδιο για τα κράτη, όπως και για τα άτομα. Αντί να παράγουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να εργαζόμαστε εξειδικευμένα, και να πουλάμε το προϊόν που παράγουμε στους άλλους. Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε τα έσοδα μας για να αγοράσουμε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που έχουμε ανάγκη. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα κράτη. Να εξειδικευτούν σε αυτό που μπορούν, και να εμπορεύονται τα υπόλοιπα.
Αυτό όμως το σύστημα λειτουργεί μόνο εφόσον υπάρχουν κοινά κριτήρια και κοινοί κανόνες. Αν όχι, τα κράτη δεν θα συμβιώνουν αρμονικά. Αυτό είναι και το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης.
Κάποιοι, απλά αντέγραψαν τη Δύση, και εκμεταλλεύτηκαν τα φθηνά μεροκάματα για να πετύχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Η «αόρατη χειρ» του Adam Smith δεν μπορεί να αποδώσει σε έναν κόσμο με διαφορετικούς όρους εργασίας, διαφορετική νομοθεσία, και χειραγωγούμενες νομισματικές ισοτιμίες. Ακόμη και αυτός, ο πατέρας της ελεύθερης αγοράς, αναγνώριζε πολύ καλά ότι οι αγορές χρειάζονται ελέγχους, αν είναι να λειτουργήσουν σωστά.
Οι Κινέζοι δεν θα σοβαρευτούν με τα ζητήματα πνευματικής κλοπής, μέχρι που να αρχίσουν να εφευρίσκουν περισσότερα από όσα κλέβουν, και ούτε θα προχωρήσουν ποτέ σε νομισματικές μεταρρυθμίσεις, αν πρώτα δεν έχουν αποσπάσει κάθε θέση εργασίας από την άλλοτε ζωντανή Δύση. Υπάρχει η λογική (των Κινέζων αξιωματούχων) ότι παίρνουν το αίμα τους πίσω για αιώνες στέρησης. Και αυτό είναι κάπως λογικό, με την έννοια ότι η επιδίωξη συμφερόντων προάγει το γενικό καλό. Εξάλλου, η Δύση πίστευε ότι θα κερδίσει από την παγκοσμιοποίηση. Τώρα που χάνει, της φταίνε οι άλλοι;
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο πλανήτης είναι η συνεργασία, αλλιώς θα περάσουμε και πάλι σε εποχές προστατευτισμού και διαφωνιών. Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς έχει παραμορφωθεί σε σημείο που να κινδυνεύει με κατάρρευση. Οι εμπορικές ανισορροπίες αποτελούν τη ρίζα όλων των σημερινών κρίσεων χρέους που βλάπτουν τις αναπτυγμένες οικονομίες.
Μακροπρόθεσμα, όλα τα κράτη θα πρέπει να ισορροπήσουν και να είναι αυτάρκη. Το να μεταφερθούν έξω, όλα όσα κάποτε κάναμε στη χώρα μας, αποτελεί τρέλα. Όπως αποτελεί τρέλα, η Κίνα (και άλλες χώρες) να εξαρτώνται κυρίως από τις εξαγωγές τους.
Και από πού θα βρεθούν οι νέες θέσεις εργασίας; Αυτό αναρωτιούνται όλοι στη Δύση. Υπάρχει μια απλή απάντηση: Να επιστρέψουμε στη τοπική παραγωγή. Και αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να πλένουμε οι ίδιοι τα λαχανάκια μας …

The Daily Telegraph
http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/jeremy-warner/8940701/Globalisation-has-turned-on-its-Western-creators.html
Απόδοση: S.A
Αναδημοσίευση από το antinews