18/9/11

ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΔΕΣΕ

Πάντα είχα την απορία γιατί η τραπεζική κρίση του 2008, η οποία τελικά αντιμετωπίστηκε (γράφοντας ζημιές βέβαια στο μεγάλο κεφάλαιο) μεταβλήθηκε σε κρίση χρέους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οι αφηγήσεις που έλεγαν ότι η κρίση χρέους ήταν αποτέλεσμα της απερισκεψίας και της σπατάλης των αδυνατών κρατών δεν με κάλυπτε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξαφνικά η ολιγαρχία του χρήματος (οι αγορές) διαπίστωσε ότι δεν πρέπει πλέον τα κράτη να δανείζονται τόσα πολλά και ότι θα πρέπει πάση θυσία να βάλουν τάξη στα του οίκου τους. Ακούγεται πολύ ηθικό για να είναι αληθινό. Άλλωστε αυτό είναι που επιθυμούσε η παγκόσμια ολιγαρχία του χρήματος, να βρίσκει να δανείζει για να αυξάνει τα κεφάλαιά της και κυρίως για να ελέγχει με αυτό τον τρόπο τον πλανήτη. Διαφορετικά τι να τα κάνει;
Ο στόχος βέβαια όλης αυτής της επίθεσης εμφανείς. Πέρα από τα καθώς πρέπει ηθικά προσχήματα ουσιαστικά απέβλεπε σε μια βάρβαρη ανακαταδιανομή του πλούτου των μικρομεσαίων πολιτών και κρατών υπέρ φυσικά της οικονομικής ολιγαρχίας. Έπρεπε το κόστος της τραπεζικής κρίσης η ζημία που έγραψε το μεγάλο κεφάλαιο, να το επωμισθούν οι λαοί.
Πως όμως θα γινόταν αυτό;
Με πιο τρόπο θα νομιμοποιηθούν για να αρπάξουν, ώστε να ρεφάρουν τα χαμένα;
Δυστυχώς το άρμα γι αυτή την άνευ προηγουμένου αρπαγή των ανθρωπίνων κατακτήσεων το έσυρε η χώρα μας. Μια χώρα που αν και δεν ήταν στην πρώτη γραμμή της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με μεγάλα βέβαια διαρθρωτικά προβλήματα και ένα μεγάλο δανεισμό όχι όμως τόσο ιδιαίτερα και σημαντικά. Επελέγη τελικά η χώρα μας για τον πειραματισμό, μια μικρή οικονομία για να αντέξουν τις συνέπειες μιας πιθανής αποτυχίας του πειράματος. Και με πολιτικούς βέβαια έτυμους να δώσουν.
Σ αυτόν τον τόπο ποτέ δεν έλειψαν οι Εφιάλτες.

Απ εδώ θα συνεχίσω με την αφήγηση του Τεκι.