17/11/17

Διαχρονικά Επίκαιρο


Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι στη Ελλάδα τα έχουμε αφήσει όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό.
Για τη τραγική εξέλιξη των ημερών θα πρέπει να γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω.
Το Θριάσιο πεδίο είναι μια περιοχή έξω από το λεκανοπέδιο κοντά στη Αθήνα. Περιοχή δηλαδή που μπορεί να λειτουργήσει η βιομηχανία.  Χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό αναλαμβάνουν οι κτηματομεσίτες να χωροθετήσουν το βιομηχανικό χώρο! Η κάθε επιχείρηση θα πρέπει να δημιουργήσει και να υποστηρίξει τις αναγκαίες υποδομές για τη λειτουργία της. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα για τη λειτουργία και για τις επιχειρήσεις και για τους εργαζόμενους είναι η μεταφορά στο χώρο εργασίας. Προφανώς χωρίς σταθερές συγκοινωνίες το πρόβλημα της καθημερινής μετακίνησης δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.  Ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν την πλειονότητα και υποστηρίζουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από κεντρικό σχεδιασμό που όμως δεν υπάρχει.
Έτσι περιοχές κοντά σε χώρους εργασίας όπως η Μάνδρα αρχίζει και αστικοποιείται με …. αυθαίρετα, χωρίς κανένα σχέδιο πόλης. Η πολιτεία πάλι απούσα. Στην αρχή δεν υποστήριξε δίκτυα υποδομών για να λειτουργήσει η βιομηχανία και μετά δεν σχεδίασε την επέκταση της πόλης για να στεγαστούν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι. Όλα αφημένα στην ιδιωτική πρωτοβουλία!
Προφανώς μόνο από τύχη δεν θα υπήρχαν τέτοια τραγικά συμβάντα.
Ακόμα και όταν πλέον η Μάνδρα έγινε πόλη και η υπογειοποίηση των ρεμάτων έγινε επιτακτική ανάγκη για ένα καλύτερο περιβάλλον αυτό έγινε πρόχειρα, ίσως μόνο για να πάρουν κάποιοι τις μεσιτείες!
Με τέτοιες περιπτώσεις είναι γεμάτη η χώρα μας. Η πολιτεία κωφεύει συστηματικά στις ανάγκες των περισσότερων πολιτών και όταν η εξέλιξη την αναγκάζει να αποφασίσει αυτό το κάνει με τη λογική της συναλλαγής.

Εκτός από κοκορομαχίες θα κάνουμε αυτοκριτική;

18/6/17

Η Αξία Της Εργασίας


Μια φορά κι’ ένα καιρό υπήρχε μια χώρα η οποία είχε ένα ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα ακριβώς ίδιο με το δικό μας. Στη χώρα αυτή ζούσε ένας μικρός  πλην ειλικρινής φορολογικά βιοτέχνης, που έφτιαχνε παπούτσια. Στην ατομική επιχείρησή του μάλιστα εργάζονταν και τρεις νέοι τεχνίτες του παπουτσιού.
Η βιοτεχνία αυτή για αρκετά χρόνια πλήρωνε με 968€ καθαρά το μήνα (13.552€ το χρόνο) τον κάθε εργαζόμενο και παρουσίαζε κάθε τέλος του χρόνου μεικτά κέρδη 55.000€. Από αυτά πλήρωνε ο βιοτέχνης τις ασφαλιστικές και φορολογικές του υποχρεώσεις και στο τέλος έμεναν καθαρά για τη βιοτεχνία και το βιοτέχνη 27.108€ ή 2.259€ το μήνα.
Κάποια χρονιά οι εργαζόμενοι ζήτησαν από τον βιοτέχνη αύξηση. Αυτός λοιπόν τους είπε ότι έτσι όπως είναι τα οικονομικά της βιοτεχνίας δεν υπάρχει τέτοιο περιθώριο. Όμως τους πρότεινε μια συμφωνία για να ικανοποιήσει την ανάγκη των εργαζόμενών του.
Τους πρότεινε λοιπόν την ερχόμενη χρονιά να προσπαθήσουν όλοι να αυξήσουν την προστιθέμενη αξία της εργασίας τους και τα επιπλέον καθαρά κέρδη που θα έχει η βιοτεχνία να μοιραστούν στο τέλος του χρόνου ισόποσα στους τρεις εργαζόμενους με τη μορφή μπόνους. Η συμφωνία έγινε δεκτή και όλοι η βιοτεχνία ξεκίνησε την προσπάθεια.
Στο τέλος του χρόνου τα λογιστικά έδειχναν μια αύξηση μεικτών κερδών της τάξεως του 18% τα οποία διαμορφώθηκαν στα 65.000€ (+10.000€). Περιχαρής ο εργοδότης ανακοινώνει τα αποτελέσματα στους εργαζομένους και τους ενημερώνει ότι την επομένη θα τους ανακοινώσει το μπόνους. Πάει λοιπόν στο λογιστή, του παραθέτει τα στοιχεία του οικονομικού έτους και ο λογιστής του τον ενημερώνει για το επιπλέον ποσό που είχε υποσχεθεί ότι θα διανείμει.
Την επομένη ο βιοτέχνης περίλυπος τους ανακοινώνει ότι το μπόνους για την υπερεργασία που προσέφεραν όλο το χρόνο είναι 61€ στο καθένα!
Να μη σας πω τέλος τι έμμεινε στους εργαζόμενους όταν για αυτό το μπόνους έγιναν και οι νόμιμες ασφαλιστικές και φορολογικές κρατήσεις.
Το συμπέρασμα είναι ότι στη χώρα αυτή υπάρχει μια απαξίωση της εργασίας χάριν άλλων συμφερόντων. Προφανώς δεν θα πρέπει να έχουν μια αριστερή κυβέρνηση.
ΥΓ Το που πήγε η υπεραξία της εργασίας είναι μια άλλη ιστορία που θα σας τη πω άλλη φορά.