ΕΝΑ ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος που λαμβάνονται μέτρα για την οικονομία της χώρας. Στην αρχή light από την κυβέρνηση και στη συνέχεια πολύ σκληρά κατ’ απαίτηση της τρόικας. Δεν συζητάμε πλέον για εθνική κυριαρχία και αλλα τέτοια αφού η κατοχή της χώρας από τους τροικανούς είναι πιά προφανής και απροκάλυπτη. Αυτό που μας απασχολεί και μας καίει πλέον είναι η επιβίωσή μας.

Ένα χρόνο μετά δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην έχει θιγεί βάναυσα. Είτε μιλάμε για συνταξιούχους, είτε για εργαζόμενους στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, είτε για μικρομεσαίους επιχειρηματίες, είτε για αγρότες, είτε για ελεύθερους επαγγελματίες, όλοι μα όλοι αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης. Σε άλλους περισσότερο σε άλλους λιγότερο η κατάσταση είναι τραγική και το μέλλον προδιαγράφεται χειρότερο. Οι εξελίξεις πλέον έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, όποιος μπορεί φεύγει από τη χώρα, και η πιθανότητα της πραγματικής πτώχευσης του λαού είναι εμφανής. Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που λαμβάνονται, καθ υπόδειξη της τρόικας, από την κυβέρνηση, με την ανοχή ουσιαστικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την χλιαρή αντίδραση των υπολοίπων κομμάτων, μας οδηγούν καθημερινά σε μια μεγαλύτερη εξαθλίωση. Η κατάσταση κάθε μέρα χειροτερεύει και αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι το καταστροφικό έργο τους, δεν υπάρχει ούτε ίχνος ανάδρασης. Προσκολλημένοι στο νεοφιλελεύθερο δόγμα αποδομούν συστηματικά το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που διαθέταμε. Τρομάζω με την ιδέα, που μπορεί να φτάσουμε, αν αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων ολοκληρώσει την τετραετία.

Πρέπει να την σταματήσουμε τώρα, από το καταστροφικό έργο της.

Ο λαός πλέον το νιώθει. Τα παραμύθια για πάταξη της διαφθοράς, εξορθολογισμό του κράτους και τιμωρίας των ενόχων, που μας προπαγάνδιζε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ, δεν πείθουν κανένα. Οι ενοχές που μας φόρτωσαν για συνυπευθυνότητα στη διαφθορά ξέφτισαν, έγιναν ανέκδοτο. Όλες οι προσπάθειες για την δημιουργία ενός εσωτερικού διχασμού, μιας αντιπαράθεσης της μιας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη, σιγά-σιγά απομυθοποιούνται. Ακόμα και ακραίες συντεχνιακές απαιτήσεις αντιμετωπίζονται πλέον με επιείκεια και γίνεται κατανοητό ότι προβάλλονται και μεγιστοποιούνται εκ του πονηρού για να αποπροσανατολίσουν το λαό από το πρόβλημα και πολλές φορές για να ανοίξουν δρόμους για ακόμα περισσότερο βάναυση εκμετάλλευσή μας από νέες πολυεθνικές. Όλοι πλέον καταλάβαμε ότι με τη φράση “λεφτά υπάρχουν” o ΓΑΠ εννοούσε αυτά που είχαμε στις τσέπες μας!

Ο λαός πλέον είναι ένα καζάνι που βράζει και κάτι καλό μαγειρεύεται!

Η ιδέα ωριμάζει. Είναι θέμα χρόνου το ξέσπασμα. Οι πολίτες πλέον καταλαβαίνουν ότι μόνο μια συλλογική αντίδραση μπορεί να ανατρέψει την εξαθλίωση που έρχεται.

Η σπίθα της Τυνησίας έφτασε μέχρι την Αμερική γιατί όχι και σε μας;

Μπορεί να είναι η 23 Φλεβάρη μπορεί μια επόμενη Τετάρτη, πάντως δεν αργεί.

Μέχρι τότε προβάλετε το πρόβλημά σας, με οποιοδήποτε τρόπο διαθέτετε, ακούστε το πρόβλημα του συμπολίτη σας, θα διαπιστώσετε ότι τα ίδια προβλήματα σας βασανίζουν, ξεσκεπάστε τους προβοκατόρικους διχασμούς που προβάλουν τα ΜΜΕ, ξεπεράστε τις μικροδιαφορές, βοηθήστε κάθε συλλογική προσπάθεια του συμπολίτη σας απέναντι στις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο που λυμαίνονται τη χώρα με την άδεια της εξουσίας.

Είμαστε υπό κατοχή!

Συλλογικά θα αποτινάξουμε το ζυγό!

Ο ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ; (UPDATE)

Είναι η συνήθης εκτονωτική φράση όταν η κριτική για την πολιτική ηγεσία κορυφώνεται. Ένα πλάγιος τρόπος για να καταστεί ο λαός συνυπεύθυνος των λαθών της εξουσίας.

Θεωρητικά η πολιτική ηγεσία της χώρας αποτελείται από πολίτες εκλεγμένους αντιπροσωπευτικά μέσα από το λαό. Άρα οι πολιτικοί απεικονίζουν, κατά κάποιο τρόπο, τον ίδιο το λαό. Συνεπώς οι κακοί ηγέτες προέρχονται από ένα κακό λαό.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Έχει ο πολίτης πραγματικά την δυνατότητα επιλογής της ηγεσίας του;

Έχει την δυνατότητα να κρίνει νηφάλια ποιοί θα τον κυβερνήσουν;

Οι επιλογές των πολιτών είναι κάτι που χειραγωγείται. Αυτοί που ασκούν την εξουσία δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαιώνιση της εξουσίας τους, η επανεκλογή τους δεν έχει κανένα περιορισμό. Διαπλεκόμενοι μάλιστα με τα ΜΜΕ ασκούν προπαγάνδα χειραγώγησης της σκέψεις των πολιτών προβάλλοντας τους χαρισματικούς ηγέτες και τις μοναδικές λύσεις που θα σώσουν τον τόπο. Η συμμετοχή των πολιτών τελειώνει με τη ρίψη της ψήφου στην κάλπη, η οποία μικρή αξία έχει αφού και το 30% του λαού να ψηφίσει αυτοί θα εκλέξουν πανηγυρικά εξουσία. Νέες φωνές, νέα πρόσωπα εκτός συστήματος είναι αποκλεισμένα από την δυνατότητα πρόσβασης στο λαό.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που παρατηρείται στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ένας μικρός αριθμός οικογενειών ασκεί κληρονομικά την διοίκηση του κράτους.

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η δημοκρατία μας είναι μια κληρονομική ολιγαρχία. Οι επιλογές μας είναι ψευδεπίγραφες. Στην πραγματικότητα η επιλογή της ηγεσίας μας γίνεται μέσα από μια κάστα επαγγελματιών πολιτικών. Ακόμα και οι πολιτικοί που εκλέγονται, κατά καιρούς, εκτός κάστας σύντομα αλλοτριώνονται και ενσωματώνονται στην κυρίαρχη κάστα της εξουσίας, ξεκόβοντας από το λαό που τους εξέλεξε. Οι εξουσία τελικά στον τόπο μας δεν έχει σχέση με τον λαό. Δεν είναι αντιπροσωπευτικό κομμάτι του. Οι ηγέτες μας είναι ξένοι!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΤΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝIEΤAI ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ.

Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ. ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΓΑΛΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ.

Οι ηγέτες μας είναι και "Τζαμπατζήδες"


Είναι τέτοια η πολιτική τύφλωση των κυβερνητικών στελεχών και των βουλευτών, ώστε ετοιμάζονται να ποινικοποιήσουν τη μη πληρωμή διοδίων στις εθνικές οδούς ή των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες τη στιγμή που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους δωρεάν αυτοκίνητο πολυτελείας, και μάλιστα με οδηγό.
Απομονωμένοι σε ένα «χρυσό κλουβί» που επιδοτείται σε ετήσια βάση με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του ελληνικού λαού, οι βουλευτές λειτουργούν και σαν πολιτικό πλυντήριο για όλα τα κυβερνητικά σκάνδαλα. Μετατρέπουν με την ψήφο τους σε νόμους του κράτους τις πιο προκλητικές «αρπαχτές», από την προμήθεια άχρηστων γερμανικών υποβρυχίων μέχρι τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του εθνικού οδικού δικτύου σε ομίλους κατασκευαστικών εταιρειών. Έτσι όπως λειτουργεί το κοινοβουλευτικό μας σύστημα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια χωρίς προηγούμενο έκρηξη λαϊκής δυσαρέσκειας.

Δηλαδή, αν κάποιος δεν πληρώσει διόδια ή εισιτήριο –και αρνηθεί να πληρώσει το πρόστιμο- θα τον στείλουν στη φυλακή; Στη χρεοκοπημένη χώρα που ούτε ένας πολιτικός δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη χρεοκοπία –και κανείς δεν πήγε φυλακή- θα πάει φυλακή ένας πολίτης που δεν πλήρωσε διόδια;
Παραγράφονται οι ευθύνες υπουργών –με το περιβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος- και θα πάει φυλακή ο πολίτης που δεν πλήρωσε εισιτήριο;
Κανένας πολίτης δεν θα πάει φυλακή. Η κυβέρνηση έχει τρομοκρατηθεί από την έξυπνη και μαζική αντίδραση των πολιτών, αντιλαμβάνεται πως θα υπάρξει εξάπλωση των αντιδράσεων και σε άλλους τομείς, και δεν ξέρει τι να κάνει. Είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί.

Αποσπάσματα από το “ΠΑΝΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ” στο “ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ”