Στον καπιταλισμό γίνονται επενδύσεις μόνο όταν υπάρχει κέρδος και μάλιστα κατά το δυνατόν το μέγιστο. Δεν υπάρχει καθωσπρεπισμός ούτε ηθικός περιορισμός όταν το μεγάλο κεφάλαιο αντιλαμβάνεται ότι θα κερδίσει.
Για να δούμε λοιπόν τι παίζεται στη χώρα μας την εποχή του ΔΝΤ πάνω σ΄ αυτή την κατεύθυνση.
Οι επενδυτές πανε κατ’ αρχήν μόνο εκεί που θα κερδίσουν. Στήνουν ένα πλάνο και το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι να μπορούν να εξάγουν τα κέρδη τους, δεύτερον να έχουν ένα περιβάλλον εργασιακής ειρήνης έτσι όπως την κατανοούν αυτοί και τέλος ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς. Αυτό είναι το επενδυτικό περιβάλλον που τους ενδιαφέρει.
Η χώρα μας δηλώνει (και δεν μπορεί διαφορετικά) ότι δεν προτίθεται να φύγει από την ΕΕ ούτε από το Ευρώ ούτε από την παγκοσμιοποιημενη οικονομία. Άρα οι επενδύτες θα μπορούν να διακινούν τα κέδροι τους ελευθέρα. Η εργασιακή ειρήνη είναι εξασφαλισμένη όταν έχεις ανεργία 16% με τάσεις ανόδου. Όποιος παίρνει ένα μισθουλάκο χορεύει όπως του βαράνε. Για το συνδικαλιστικό κίνημα στον τόπο μας δεν λεω τίποτα επειδή είναι τουλάχιστον τραγικό. Τέλος το φορολογικό καθεστώς που αφορά τις επιχειρήσεις είναι σταθερό και δεν αγγίζεται από τα αλλεπάλληλα φορολογικά νομοσχέδια. Οι μόνες προτάσεις που υπάρχουν είναι κατά πόσο μπορεί μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων.
Άρα είμαστε μια χώρα η χαρά του επενδυτή; Ναι με προϋποθέσεις.
Το βασικό όπως είπαμε είναι το κέρδος. Εκεί που το μεγάλο κεφάλαιο έκρινε ότι θα είχε κέρδος επενδύει σταθερά. Είναι μύθος ότι δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα. Στο λιανεμπόριο και στις παροχές έχουν επενδυθεί τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να επενδύονται πολλά δις από τις πολυεθνικές. Να αναφέρω σχετικά αεροδρόμια, τηλεφωνία, πολυκαταστήματα, Καρφού, Λίντλ, Πράκτικερ, Ικέα κτλ. δεν είναι αυτό που θέλουμε βέβαια σαν κράτος αλλά για τις αποικίες τέτοιες επενδύσεις προβλέπονται! Επενδύσεις παραγωγικές δεν προβλέπονται αφού γι αυτές υπάρχουν χώρες που είναι ασυναγώνιστες σε φορολογία και μεροκάματα.
Σε όλα αυτά βλέπετε να παίζουν ρόλο τα δημοσιονομικά προβλήματα;
Γιατί λοιπόν μας έχουν βάλει στην πρέσα πού αποσκοπούν.
Μας στύβουν επειδή η κρίση του καπιταλισμού άλλαξε τις επιλογές τους. Πρέπει με κάποιο τρόπο να ρεφάρουν τα δανεικά. Ένας απλός τρόπος είναι να μας πάρουν ότι πλουτοπαραγωγικές πηγές διαθέτουμε με το μικρότερο κόστος ξεπουλήματος και φυσικά λειτουργίας (κινεζοποίηση εργασίας) για να έχουν σύντομα το μεγαλύτερο κέρδος. Σ΄ αυτά τα πλάνα δεν υπάρχει περιθώριο για κράτος πρόνοιας με κοινωνικές παροχές. Το κράτος πρέπει να ελαχιστοποιηθεί και να ζει με πενιχρά από την σκληρή φορολογία του λαού. Ένα «νοικοκυρεμένο» πάμφτωχο κράτος!
Δεν ξέρω αν οι αριθμοί θα ευημερούν σ΄ αυτή την Ελλάδα που μας ετοιμάζουν οι πολιτες σίγουρα όχι.
Βέβαια αυτό που παίζει προς τα έξω είναι ο μύθος του νοικοκυρέματος και των καθωσπρέπει επενδυτών που θέλουν να δουν ένα σωστό κράτος για να έρθουν να το βοηθήσουν!
Και εμείς ακόμα τους κοιτάμε.
