25/8/10

ΣΥΝΘΕΣΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Όσες χώρες πήραν την «βοήθεια» του ΔΝΤ και ταυτόχρονα ακολούθησαν πολιτική ισχυρού νομίσματος, σχεδόν καταστράφηκαν. Μια από τις βασικές αιτίες για την αποτυχία αυτή είναι ότι μια αδύναμη και μη ανταγωνιστική οικονομία, που έχει συνήθως μια χώρα που προσφεύγει στο ΔΝΤ, παράγει προϊόντα που είναι αδύνατον να ανταγωνισθούν, με ίσους όρους, τα προϊόντα που παράγουν οι ισχυροί σε κεφάλαια, τεχνογνωσία και πολλές φορές με σχεδόν μηδενικό κόστος εργασίας μεταφέροντας την παραγωγή στην Άπω Ανατολή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής υπέρ των εισαγόμενων με συνέπεια την περαιτέρω αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της ύφεσης. Η επιλογή αυτή έχει βέβαια και την καλή όψη. Δεν υπάρχει πληθωρισμός (μερικές φορές λόγω υπερβολικής ευπείθειας του κράτους που παίρνει την βοήθεια -μπορεί και να έχει λίγο-) οι εισαγωγικές επιχειρήσεις λειτουργούν, ευημερούν και μπορούν να προγραμματίζουν το μέλλον του ανέφελα, και τέλος το κόστος των πρώτων υλών και της τεχνολογίας είναι σταθερό. Αν ξεπερασθεί η κρίση και επέλθει κάποια ισορροπία στη θέση της παλιάς χώρας θα βρίσκεται πλέον μια άλλη πολύ πιο μικρή και φτωχή. Μονο οι καταθέσεις στις Τράπεζες μένουν άθικτες.