Μια αντικειμενική ματιά στα Capital controls του 2015

 

Είναι όντως σημαντικό να θυμόμαστε και να αναλύουμε ιστορικά γεγονότα, όπως η επιβολή Capital controls στην Ελλάδα το 2015, με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα, ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές που δεν τα έζησαν άμεσα.

Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα σημαντικά σημεία:

1.     Σκληρή Αντιπαράθεση με την ΕΕ: Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του 2015, οι διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για καλύτερους όρους δανεισμού ήταν έντονες αλλά τελικά οδήγησαν σε αδιέξοδο.

2.     Φόβοι για Bank Run: Οι φόβοι για κούρεμα καταθέσεων, εν μέρει λόγω της προηγούμενης εμπειρίας της Κύπρου και της προπαγάνδας από τη ΝΔ, οδήγησαν σε μαζικές αναλήψεις χρημάτων (Bank Run), καθιστώντας αναγκαίο το κλείσιμο των τραπεζών σε συνδυασμό φυσικά με την άρνηση Ντράγκι για εγγύηση της ρευστότητας των τράπεζων.

3.     Κεφαλαιακοί Περιορισμοί (Capital Controls): Εισήχθησαν κεφαλαιακοί περιορισμοί για να σταθεροποιηθεί το τραπεζικό σύστημα και να αποτραπεί η κατάρρευσή του. Αν και αρχικά προκάλεσαν μικρή αναστάτωση, τελικά επέφεραν θετικές αλλαγές στις εμπορικές συναλλαγές και την αγορά.

4.     Κανένας Καταθέτης δεν Έχασε Χρήματα: Σε αντίθεση με την Κύπρο, κανένας καταθέτης στην Ελλάδα δεν έχασε χρήματα από τις καταθέσεις του λόγω των κεφαλαιακών περιορισμών ή όπως έχασαν οι μικροεπενδυτές με το κούρεμα Βενιζέλου.

5.     Εξυγίανση Αγοράς και Επιταγών: Η αυστηροποίηση στην παροχή μπλοκ επιταγών λόγω των Capital controls οδήγησε στην εξυγίανση της αγοράς και την ανάκτηση του κύρους των επιταγών.

6.     Εισαγωγές και Ελληνική Παραγωγή: Μετά την αρχική περίοδο προσαρμογής, οι εισαγωγές και η εμπορική δραστηριότητα εξελίχθηκαν κανονικά. Επιπλέον, οι περιορισμοί λειτούργησαν προστατευτικά για την ελληνική παραγωγή, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της ελληνικής μεταποίησης τα επόμενα δύο χρόνια.

7.     Μακροπρόθεσμα Οφέλη: Μετά από εννέα χρόνια, η αποτίμηση των γεγονότων του 2015 δείχνει ότι οι κεφαλαιακοί περιορισμοί βοήθησαν στην εξυγίανση της αγοράς χωρίς απώλειες για τους καταθέτες και ενίσχυσαν την οικονομική δραστηριότητα.

Παρά την αρχική αναστάτωση, τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα των κεφαλαιακών περιορισμών ήταν θετικά για την ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας την αρνητική προπαγάνδα που παρουσιάζεται σήμερα.

Η αριστερή αυτοκριτική : Σύνθετη και απαραίτητη διαδικασία

 

Η αριστερή αυτοκριτική μετά από μια ήττα είναι όντως μια δύσκολη διαδικασία. Αυτό έγκειται στο βάθος που φέρει η ήττα για την αριστερά.

Στην περίπτωση της δεξιάς, μια ήττα αντιμετωπίζεται ως μια αποτυχία σε στρατηγικό επίπεδο. Υπό αυτή την οπτική, η σκέψη στρέφεται στην αναθεώρηση του σχεδιασμού και στην υιοθέτηση νέων τακτικών για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος στις επόμενες εκλογές.

Για την αριστερά, όμως, η ήττα φέρει μαζί της ένα βαρύτερο φορτίο. Βιώνεται ως ήττα ιδεολογική, ηθική και υπαρξιακή. Αμφισβητείται η ίδια η κοσμοθεωρία και τα ιδανικά που πρεσβεύει. Η αυτοκριτική, λοιπόν, δεν αρκείται σε μια απλή αλλαγή στρατηγικής. Απαιτεί μια βαθύτερη ενδοσκόπηση, μια επαναξιολόγηση των αξιών και των ιδεών που στηρίζουν την ύπαρξη της αριστερής παράταξης.

Η ήττα της αριστεράς πλήττει και την ευρύτερη δημοκρατία. Η αριστερά, ιστορικά, έχει συνδεθεί με αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Η αποτυχία της φέρνει σε αμφισβήτηση αυτές τις αξίες, αφήνοντας ένα κενό στον δημοκρατικό διάλογο.

Η ταύτιση της αριστεράς με τα ιδανικά της,  αποτελεί αναμφισβήτητα ένα θεμιτό στοιχείο. Η πίστη σε αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα αποτελεί κινητήρια δύναμη για την πολιτική δράση.

Ωστόσο, η υπερβολική εστίαση στην ιδεολογία μπορεί να οδηγήσει σε άκαμπτες δομές και δυσκολία προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Η αριστερά καλείται να βρει μια ισορροπία, διατηρώντας τα ιδανικά της ζωντανά, αλλά ταυτόχρονα προσαρμόζοντας τις στρατηγικές και τις τακτικές της στις εκάστοτε συνθήκες.

Εν κατακλείδι, η δυσκολία αυτοκριτικής στην αριστερά πηγάζει από το βάθος που φέρει η ήττα. Η αμφισβήτηση αγγίζει όχι μόνο το πολιτικό επίπεδο, αλλά και το ιδεολογικό και ηθικό. Η υπέρβαση αυτής της δυσκολίας απαιτεί μια ειλικρινή και ουσιαστική ενδοσκόπηση, με στόχο την ανανέωση και την προσαρμογή στις σύγχρονες προκλήσεις.

Επιπλέον, η ιστορική διαδρομή και οι ιδιαίτερες συνθήκες ανάπτυξης κάθε κοινωνίας διαμορφώνουν διαφορετικά τις προσεγγίσεις και τα χαρακτηριστικά της αριστερής παράταξης σε κάθε χώρα.

Συνοψίζοντας, η αυτοκριτική στην αριστερά αποτελεί μια διαρκή και απαραίτητη διαδικασία για την υγιή ανάπτυξη και την παραμονή της στην πολιτική σκηνή. Η ικανότητα κριτικής ματιάς προς τα λάθη και η προθυμία για αλλαγή αποτελούν κλειδιά για την υπέρβαση των ηττών και την επίτευξη των ιδανικών της.

Προτάσεις Για Το Νέο Φορολογικό.

 

Με το νέο φορολογικό η κυβέρνηση θέτει οριζόντια, κάποια ελάχιστα όρια τεκμαρτής κερδοφορίας στις μικρές ατομικές επιχειρήσεις, με στόχο την αύξηση των εσόδων από τη φορολογία και το “δικαιότερο” καταμερισμό των φορολογικών βαρών.  Το ότι μετά από τόσους ψηφιακούς εκσυγχρονισμούς επιλέγει η κυβέρνηση τα τεκμήρια, για να καταφέρει να έχει ένα “δικαιότερο φορολογικό σύστημα”, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί παραδοχή απόλυτης αποτυχίας των μέχρι τώρα επιλογών της για τον εκσυγχρονισμό της φορολογίας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι η αποτυχία του ψηφιακού μετασχηματισμού, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω έχει ήδη φορτώσει τις μικρές επιχειρήσεις μας με μια πρωτόγνωρη ψηφιακή γραφειοκρατία, αλλά αυτά καθ’ εαυτά τα οριζόντια τεκμήρια. Προφανώς η κατάργησή τους είναι η πρόταση. Με δεδομένη όμως την αδιαλλαξία της κυβέρνησης εναλλακτικά προτείνουμε  εξαιρέσεις της εφαρμογής των τεκμηρίων για εκτάκτους λόγους ώστε να μην στραγγαλιστεί η όποια μικρή επιχειρηματικότητα έχει παραμείνει ζωντανή στη χώρα μας.

Δυστυχώς ο νομοθέτης δεν γνωρίζει τίποτα από την καθημερινότητα των μικρών βιοτεχνών και για μια ακόμη φορά νομοθετεί για μας χωρίς εμάς! Θα αναφέρω λοιπόν κάποιες περιπτώσεις στις οποίες προφανώς πρέπει να υπάρχει αναστολή των τεκμηρίων και προτάσεις για το πως οι περιπτώσεις αυτές θα μπορούσαν να απεικονιστούν στις φορολογικές μας δηλώσεις ώστε να γίνεται αναστολή των τεκμηρίων χωρίς επιπλέον γραφειοκρατικές διαδικασίες ή δικαστήρια.

1.     Υπάρχουν χρονιές που τα έξοδα μιας επιχειρήσεις επιβαρύνονται σημαντικά από την υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης σε εργαζομένους. Είναι χρονιές που η κερδοφορία μειώνεται σημαντικά και ίσως πολύ κάτω από τα τεκμήρια. Είναι λογικό τις χρονιές αυτές να υπάρχει εξαίρεση από τα τεκμήρια.

2.     Είναι υγιές μια επιχείρηση να επιδιώκει την επέκτασή της και σε νέους ΚΑΔ. Δημιουργεί θέσεις εργασίας και μελλοντικά ελπίζει στην αύξηση της κερδοφορίας. Όμως τις πρώτες χρονιές αυτά τα επιχειρηματικά ανοίγματα συνοδεύονται με πολλά έξοδα τα οποία είναι βέβαιο ότι θα συρρικνώσουν την κερδοφορία. Προφανώς η ύπαρξη τεκμαρτού κέρδους για τα επόμενα 2-3 έτη είναι παράλογη και λειτουργεί ανασταλτικά της ανάπτυξης.  

3.     Πολλές βιοτεχνίες για την παραγωγή χρησιμοποιούν ακριβό μηχανολογικό εξοπλισμό ή έχουν ανάγκη από ακριβές εγκαταστάσεις. Όλα αυτά είναι πράγματα που με το καιρό παρουσιάζουν βλάβες και απαιτούν δαπανηρές επισκευές ή και αντικατάσταση. Είναι χρονιές που ο επιχειρηματίας μπορεί και να μην έχει κερδοφορία. Προφανώς το τεκμήριο και εδώ είναι απαράδεκτο.

4.   Κάποια έργα έχουν χρόνο ολοκλήρωσης μεγαλύτερο του ενός οικονομικού έτους ή η ολοκλήρωσή τους δεν συμπίπτει με το τέλος του έτους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου, πιθανώς ο επιχειρηματίας που το υλοποιεί μπορεί να εμφανίζει λογιστικά ακόμα και ζημίες.  Είναι περιπτώσεις που η εφαρμογή των ετήσιων τεκμήριων είναι καταφανώς απαράδεκτη.

5.     Δυστυχώς η αγορά σε μεγάλο βαθμό λειτουργεί βασιζόμενη στη καλή πίστη. Έχουν χαθεί πολλά λεφτά εξ αυτού του λόγου. Όταν συντρέχουν τέτοιοι παράγοντες, για σημαντικά ποσά, έχει λογική να απαιτείται κερδοφορία?

6.     Και τέλος μπορεί μια χρονιά να είναι ζημιογόνος για τους χαοτικούς λόγους που μόνο η αγορά γνωρίζει. Πως μπορούμε να θεωρήσουμε ανειλικρινή μια επιχείρηση που επί σειρά ετών είναι σημαντικά κερδοφόρος, για μια χρονιά συμβαίνει να μην είναι, και τότε να της επιβάλετε τεκμήριο.

Όλες οι περιπτώσεις όπου η κερδοφορία συρρικνώνεται για έκτακτους λόγους μέσα στο δηλούμενο οικονομικό έτος θα μπορούσαν να απεικονίζονται σε κάποιο ειδικό πινακάκι μέσα στο Ε3, ώστε να φαίνεται ότι η επιχείρηση θα πληρούσε τα όρια κερδοφορίας αλλά για τους λόγους που αναφέρει κάτι τέτοιο δεν έγινε εφικτό. Οι έκτακτες αυτές δαπάνες καταγράφονται πλέον στο myData, εύκολα διασταυρώνονται και ο φορολογούμενος εξαιρείται των τεκμηρίων.

Για τις περιπτώσεις οπού πραγματική κερδοφορία απαιτεί χρόνο ωρίμανσης μεγαλύτερο του ενός οικονομικού έτους θα πρέπει με δήλωση του φορολογούμενου να αιτείται φορολογική εκκαθάριση όταν ολοκληρώσει το έργο και τότε να ελέγχεται αν αναλογικά έχουν καλυφθεί ή όχι τα τεκμήρια.

Σαυτό το σημείο να ενημερώσουμε τη κυβέρνηση ότι οι μικροί επιχειρηματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι δεν είναι μισθωτοί για να μπαίνει κάθε μήνα ο μισθός τους, συνήθως ο προγραμματισμός της ζωής τους γίνεται σε πολύ μεγαλύτερες περιόδους απ’ αυτό των μισθωτών με τους οποίους μας συγκρίνει. Άρα η επιβολή τεκμαρτού κέρδους για κάθε οικονομικό έτος είναι επιλογή αυθαίρετη και φορομπηχτική. Ο έλεγχος της κερδοφορίας και η επιβολή ή όχι τεκμηρίων θα πρέπει να γίνεται τουλάχιστον ανά τριετία.

Και φυσικά για την επιβολή τεκμηρίων ή όχι θα πρέπει να προσμετρώντας όλες οι πηγές εισοδημάτων ακόμα και οι ενδοοικογενειακές!

Τέλος η διάταξη γ της παραγράφου 2 του άρθρου 13 του νομοσχεδίου αναφορικά με τις συγκρίσεις των ετήσιων κύκλων εργασίας σε δραστηριότητες με ίδιους ΚΑΔ είναι τελείως αυθαίρετη επειδή στην ουσία συγκρίνει τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, τιμωρεί τους ειλικρινείς φορολογούμενους και λειτουργεί αντιαναπτυξιακά. Τα τεκμήρια που προκύπτουν από αυτή τη διάταξη είναι τελείως απαράδεκτα.

Συμπληρωματικά Στην Έκθεση Πισσαρίδη

 

Στην έκθεση Πισσαρίδη για την ανάπτυξη της οικονομίας καταγράφονται πολλές παθογένειες υπεύθυνες για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα και την ισχνή ανάπτυξη της χώρας μας. Συνέπεια  του γεγονότος αυτού είναι η  διολίσθησή μας σε χαμηλότερα επίπεδα εισοδημάτων και ευημερίας. Με τη διαπίστωση ότι η οικονομία μας δομείται κυρίως από  ΜμΕ επιχειρήσεις (κυρίως πολύ μικρές μέχρι 9 εργαζομένους) στην έκθεση γίνετε εκτενής ανάλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν αυτές εξ αιτίας του μεγέθους τους. Παράλληλα καταγράφεται η χαμηλή συμμετοχή της μεταποίησης στο ΑΕΠ σαν μια κυρίαρχη παθογένεια της οικονομίας μας. Ο δευτερογενής τομέας, ο κατεξοχήν τομέας παραγωγής διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών, αυτός που ενσωματώσει τη καινοτομία στην οικονομία και δημιουργεί τις καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, είναι υπερβολικά συρρικνωμένος. Τέλος η έκθεση, σε ότι μας αφορά, εντοπίζει τα προβλήματα που προκαλούνται  στην οικονομία τα οποία οφείλονται στις πολύ μικρές μεταποιητικές επιχειρήσεις, αυτές δηλαδή που εκπροσωπεί το Επιμελητήριό μας στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας.

Με τα δεδομένα την έκθεση για τη επίτευξη της ζητούμενης ανάπτυξης πρέπει να υπάρξουν οι συνθήκες ώστε: 

α) Οι πολύ μικρές βιοτεχνίες ή να μεγαλώσουν ή να συνενωθούν ώστε να δημιουργηθούν μεγαλύτερες μεταποιητικές μονάδες που θα λειτουργούν με περισσότερη εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα.

β) Να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον για τη σύσταση νέων καινοτόμων επιχειρήσεων στον χώρο της μεταποίησης.

Στην εκθέσει περιγράφονται αρκετά λεπτομερώς αυτά τα προβλήματα  του κατακερματισμού της επιχειρηματικότητας, χωρίς όμως να γίνεται κάποια ουσιαστική αναφορά στην  αιτία αυτού του κατακερματισμού. Για το θέμα αυτό υπάρχει μόνο  η φράση: “Το μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων είναι συνέπεια αγκυλώσεων στην οικονομία που δημιουργούν κίνητρα στις επιχειρήσεις να παραμένουν μικρές και δυσκολεύουν την ανάπτυξή τους.” Η έκθεση δηλαδή βάζει στόχους  αλλά δεν λέει πως μπορεί να υλοποιηθούν.

 

Θεωρώ ότι για την λύση του προβλήματος πρώτα πρέπει να εντοπίσουμε τα αίτια που το δημιουργούν και στη συνέχεα να προτείνουμε τις λύσεις.

Επιγραμματικά θα έλεγα για το σκοπό αυτό θα πρέπει από πλευράς του κράτους να υπάρξει πολιτική βούληση για συνεργασίες και ανάπτυξη και από πλευράς των βιοτεχνών η δημιουργία κουλτούρας συνεργασιών.

 

 Α) Πολιτική Βούληση.

Κάθε χώρα πρέπει να αντιμετωπίζει τις μεταποιητικές βιομηχανίες -βιοτεχνίες μικρές ή μεγάλες σαν εθνικό πλούτο που οφείλει να προστατεύει. Να παρέχει δε τις κατάλληλες συνθήκες για να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν. Ο δευτερογενής τομέας της μεταποίησης είναι εξίσου σημαντικός  με το πρωτογενής, μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερο στο ΑΕΠ της χώρας, έχει τις καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας και πρέπει να διευκολύνεται σε κάθε του πρωτοβουλία. Δυστυχώς στη χώρα μας διαχρονικά εφαρμόστηκαν οριζόντιες πολιτικές απέναντι στο δευτερογενή παραγωγικό τομέα και τον τριτογενή των υπηρεσιών. Το γεγονός αυτό δυσκόλεψε τις μεταποιητικές επιχειρήσεις,  οι οποίες από τη φύση τους έχουν ιδιαιτερότητες. Αποτέλεσμα, η επιχειρηματικότητα να στραφεί στον ευκολότερο τριτογενή τομέα των υπηρεσιών και του εμπορείου με συνέπεια την ποιοτικής υποβάθμισης της οικονομίας μας. Η επιλεκτική νομοθετική αντιμετώπιση (παρεμβάσεις-σχεδιασμός) υπέρ των μεταποιητικών επιχειρήσεων αποτελεί πλέον αναγκαιότητα. Σε μια χώρα σαν τη δικιά μας όπου η κρατική παρέμβαση είναι καθοριστική θεωρώ ότι για την ανάπτυξη της μεταποίησης στη χώρα μας, πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση.

Εξειδικεύοντας το ρόλο του κράτους επισημαίνουμε τους παράγοντες που επηρεάζουν το στόχο αυτό:

1.     Χωροταξικό - Αδιοδοτικό

Το πρώτο σημαντικό πρόβλημα που θα συναντήσει μια βιοτεχνική μεταποιητική επιχείρηση στη προσπάθειά της να μεγαλώσει είναι εύρεση νόμιμης και λειτουργικής επαγγελματικής στέγης. Η πολιτεία διαχρονικά, περιορίζοντας τους χώρους όπου κάποιος βιοτέχνης μπορεί να δραστηριοποιηθεί, μετέτρεψε τη βιοτεχνική στέγη σε Real Estate με ολέθριες συνέπειες για την ανταγωνιστικότητα καθιστώντας παράλληλα την προσπάθεια για το μεγάλωμα των επιχειρήσεων μας απαγορευτικό. Είναι προφανές ότι η όποια μεγέθυνση ή συγχώνευση βιοτεχνιών για να είναι ανταγωνιστική και αποτελεσματική πρωτίστως απαιτεί λειτουργικό βιοτεχνικό χώρο με το ελάχιστο δυνατόν κόστος. Πρόταση είναι να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία βιοτεχνικών πάρκων, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά στάνταρ, στα οποία θα γίνεται παραχώρηση χρήσης γης ή κτηρίων στις βιοτεχνικές μονάδες για να κρατηθεί χαμηλά το κόστος της επαγγελματικής στέγης ώστε να γίνει προσιτή η προσπάθεια για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Μια τέτοια κρατική επένδυση μεσοπρόθεσμα θα αξιοποιούσε πολύ αποδοτικότερα τα κρατικά κεφάλαια.

 

2.     Χρηματοδότηση

Τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπάρχει καμιά χρηματοδοτική πρόνοια για τις Μικρές επιχειρήσεις. Οι τράπεζες όταν δανείζουν απαιτούν επιτόκια σχεδόν τοκογλυφικά. Μόνο αν η επιχείρηση έχει κάποιο ακίνητο για προσημείωση μπορεί να δανειστεί αλλά και τότε με επιτόκια πάντα  πολύ πάνω από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Σχεδόν ποτέ οι τράπεζες δεν χρηματοδότησαν επιχειρηματικό πλάνο μικρής επιχειρήσεις χωρίς καλύμματα σε ακίνητο. Χωρίς ακίνητο ή καταθέσεις χρηματοδότηση δεν υπάρχει. Σε ένα τέτοιο τραπεζικό τοπίο δεν μπορώ να φανταστώ πως μια μικρή επιχείρηση μπορεί να μεγαλώσει ή πως μπορεί να γίνει μια συνένωση που πολλές φορές απαιτεί μετεγκατάσταση του παραγωγικού μηχανολογικού εξοπλισμού.

Τα προγράμματα εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης ΕΣΠΑ καλύπτουν μόνο ένα μικρό τμήμα της επένδυσης και για το υπόλοιπο πάλι η τράπεζα έχει τον κύριο λόγο. Παράλληλα  ο βιοτέχνης πρέπει να αντιμετωπίσει ένα σωρό γραφειοκρατικά αναχώματα. Μαζί με ένα δυσκίνητο κρατικό μηχανισμό δημιουργούνται καταστάσεις που αποθαρρύνουν από τέτοιες χρηματοδοτήσεις. Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που υγιείς επιχειρήσεις κινδύνευσαν εξ αιτίας κάποιας τέτοια χρηματοδότησης!

Αν δεν υπάρξει γρήγορη, χαμηλότοκη και επιλεκτική χρηματοδότηση για συνένωση η μεγέθυνση των μικρών βιοτεχνιών με ευέλικτα χρηματοδοτικά εργαλεία ο στόχος για μεγαλύτερες μεταποιητικές μονάδες θα είναι μακρινός.

 

3.     Ελληνικό Σήμα, Λαθρεμπόριο, Ποιοτικός Έλεγχος.

Πολλοί καταναλωτές έχουν πλέον κατανοήσει πόσο σημαντική είναι η επιλογή ελληνικών προϊόντων. Οι επιχειρήσεις προβάλουν την όποια ελληνικότητα στα προϊόντα τους, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια πιστοποίηση. Η καθιέρωση του ελληνικού σήματος που θα αποδίδεται σε προϊόντα που πραγματικά έχουν σημαντική προστιθέμενη αξία στον τόπο μας πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για τη βελτίωση του ανταγωνισμού των προϊόντων μας, γεγονός που θα δημιουργούσε τάσεις μεγέθυνσης στις βιοτεχνίες μας. Ειδικά για τις μικρές νέες βιοτεχνίες το ελληνικό σήμα θα λειτουργούσε σαν brand και θα τις βοηθούσε σημαντικά για να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν.

Το λαθρεμπόριο δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος των μεταποιητικών επιχειρήσεων. Μας στερεί παράνομα ένα κομμάτι της αγοράς, φαλκιδεύει τις αξίες των αγαθών με συνέπεια να πλήττετε η υγιής βιοτεχνία περιορίζοντας τις δυνατότητες επέκτασης.  Πρέπει να υπάρξει αυστηροποίηση στους ελέγχουν ώστε να εξαλειφθούν τέτοιες εστίες παρανομίας και αθέμιτου ανταγωνισμού.

Επιπλέον θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα στοιχειώδεις ποιοτικός έλεγχος των εισαγόμενων προϊόντων. Πολλές φορές εισάγονται επικίνδυνα φτηνά προϊόντα με ανύπαρκτα πιστοποιητικά τα οποία εκτοπίζουν τα προϊόντα μας. Επιβάλλεται να δημιουργηθούν υπηρεσίες που με μικρό κόστος θα πιστοποιούν τις προδιαγραφές των προϊόντων ώστε να υπάρξει υγιείς ανταγωνισμός για να μπορέσουν οι μικρές σωστές βιοτεχνίες να πάρουν το κομμάτι της αγοράς που αξιοκρατικά δικαιούνται.

 

4.         Επιλεκτική Φορολογική Ελάφρυνση Για Τις Συγχωνεύσεις Βιοτεχνιών.

Μια διαδικασίας συνένωσης εμπεριέχει αστάθμητους παράγοντες οι οποίοι μπορεί να εκτρέψουν την προσπάθεια  εκτός προβλέψεων. Πολλές φορές απαιτεί τόλμη και επαγγελματικό ρίσκο. Το κράτος οφείλει να σταθεί αρωγός σ΄ αυτή την προσπάθεια. Μια επιλεκτική φορολογική ελάφρυνση θα επιβράβευε έμπρακτα τις προσπάθειες συνένωσης των μικρών βιοτεχνιών.

 

Β) Κουλτούρα Συνεργασιών

Το μικρό μέγεθος των βιοτεχνιών μας συνήθως δεν έδινε τη δυνατότητα να υπάρχει εξειδικευμένο εμπορικό τμήμα που θα διερευνούσε τη δυνατότητα για  επέκτασης στις αγορές και για περισσότερη εξωστρέφεια. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ομοειδείς βιοτεχνίες να απευθύνονται στην ίδια μικρή αγορά και να καλλιεργείται ένας κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός. Αυτό το φαινόμενο επί σειρά ετών λειτούργησε ανασταλτικά στην ανάπτυξη, και καλλιέργησε μια κουλτούρα καχυποψίας μεταξύ των βιοτεχνών. Κάθε σκέψη συνεργασιών έμοιαζε και μοιάζει ρομαντική! Κερδισμένοι από αυτή την στρέβλωση υπήρξαν οι μεσάζοντες χοντρέμποροι οι οποίοι έχοντας πληθώρα προσφορών διαμόρφωναν τέτοιες τιμές στα προϊόντα, που συρρίκνωναν σημαντικά τα περιθώρια κέρδους του βιοτέχνη, ανακόπτοντας έτσι κάθε πιθανότητα μεγέθυνσης.

Το θέμα λοιπόν των συνεργασιών είναι ένα πρόβλημα κουλτούρας του βιοτέχνη. Ένα πρόβλημα που πρέπει να δώσουμε εμείς τη λύση. Το επιμελητήριο θα μπορούσε να σταθεί αρωγός στη προσπάθεια αυτή διοργανώνοντας ημερίδες στις οποίες θα επιχειρείτο να γίνει κατανοητό από τους βιοτέχνες ποσό επιζήμιο είναι για τους ίδιους η έλλειψη συνεργασιών. Με τη προϋπόθεση ότι θα υπάρξει η πολιτική βούληση είναι πιθανό να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις, και σε ένα σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον να δημιουργηθούν συνεργασίες για ανάπτυξη και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.

Άλλες δράσεις που θα ενδυνάμωνε τη κουλτούρα των συνεργασιών μπορεί να είναι η συλλογική συμμετοχή σε εκθέσεις σε κοινό περίπτερο, η από κοινού χρηματοδότηση εμπορικών αντιπρόσωπων και σχεδιαστών προϊόντων, η μαζική προμήθεια πρώτων υλών για τη μείωση των κοστολογίων, η εκπαίδευση νέων ειδικευμένων τεχνικών για τις ανάγκες των βιοτεχνιών μας και άλλες παρόμοιες δράσεις.

Προτάσεις Για Την Βιοτεχνική Παραγωγική Ανασυγκρότηση.

Ο ρόλος της μεταποιητικής βιοτεχνίας για μια οικονομία είναι σημαντικότατος. Προσφέρει πολλές θέσεις εργασίας ειδικευμένου προσωπικού και δημιουργεί τεχνογνωσία και καινοτομία. Περιλαμβάνει δραστηριότητες που ακόμα και αν δεν διαθέτεις πρώτες ύλες, μπορείς να παράξεις σημαντικό πλούτο, βασιζόμενος κυρίως στην επιστημονική γνώση και εργασία.

Για τη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πρέπει να δημιουργηθεί ένα κατάλληλο πλαίσιο που θα στηρίζει την ανάπτυξη της βιοτεχνίας. Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαμε να προτείνουμε για το σκοπό αυτό. Θα αναφερθώ εν συντομία σε προτάσεις που τις θεωρώ θεμελιώδεις.

1. Χωροταξικό

Το πρώτο σημαντικό πρόβλημα που συναντά μια μεταποιητική επιχείρηση, με πολλές συνέπειες για τη λειτουργία και την ανταγωνιστικότητά της, είναι το χωροταξικό. Το κράτος οφείλει να χωροθετήσει άμεσα βιοτεχνικά πάρκα και βιομηχανικές ζώνες  πλησίον των αστικών κέντρων και μέσα σ’ αυτά (όπου είναι δυνατόν), αξιοποιώντας ακόμα και παλιά κτήρια, ελεύθερους χώρους, απαλλαγμένους από γραφειοκρατικά προσκόμματα με προεγκεκριμένες περιβαντολογικές μελέτες. Για να υπάρξει μάλιστα χαμηλό κόστος  στη βιοτεχνική στέγη, ώστε να μπορούν να δραστηριοποιηθούν νέοι μικροί επιχειρηματίες, επιβάλλεται να δημιουργηθούν χώροι και πάρκα με ειδικό ιδιοκτησιακό καθεστώς μόνο χρήσης. Γενικά θα πρέπει να εφαρμοστούν επιλογές που θα απεγκλωβίζουν τις μεταποιητικές δραστηριότητες από το Real Estate.

2. Επιλεκτική Φορολογική Ελάφρυνση Για Τις Παραγωγικές Επιχειρήσεις.

Στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία ισχύει το εξής αντιφατικό:

Τα προϊόντα που παράγουμε για να πουληθούν οφείλουν να είναι ανταγωνιστικά μέσα στην ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη αγορά. Οι επιχειρήσεις όμως που τα παράγουν οφείλουν να λειτουργούν σύμφωνα με το εκάστοτε κρατικό νομοθετικό πλαίσιο. Δηλαδή το καθαρά εμπορικό κομμάτι είναι απόλυτα ελεύθερο χωρίς κρατικά σύνορα. Ενώ το καθαρά παραγωγικό κομμάτι είναι περιορισμένο μέσα στα κρατικά σύνορα. Προφανώς αυτή η παγκοσμιοποιημένη στρεβλής αντιμετώπισης της αγοράς γεννά συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος αυτών που παράγουν αγαθά σε χώρες υψηλών κοινωνικών προδιαγραφών, στην αντιπαράθεση τους με αυτούς που μεταφέρουν αγαθά (εισαγωγείς) από τις χώρες χαμηλών κοινωνικών προδιαγραφών.

Πρότασή μου είναι μια επιλεκτική φορολογική ελάφρυνση για τις παραγωγικές επιχειρήσεις και ειδικά γι αυτές  που έχουν ένα σημαντικό συντελεστή προστιθεμένης αξίας στη χώρα μας ή στις επιχειρήσεις που έχουν υψηλό κοινωνικό ισολογισμό.

Μια επιχείρηση που παράγει σημαντικό πλούτο ή δημιουργεί θέσεις εργασίας πρέπει να επιβιώσει στη χώρα μας ακόμα και αν χρειάζεται, για το σκοπό αυτό, να βοηθηθεί με χαμηλή φορολογία. Η απώλεια φορολογικών εσόδων σύντομα θα υπερκαλυφθεί από τα έσοδα των νέων επιχειρήσεων που θα δημιουργηθούν, από την αύξηση των εργασιών των υπαρχόντων επιχειρήσεων και από τις ασφαλιστικές εισφορές των νέων εργαζομένων. Βοηθώντας την παραγωγή μας δεν μεροληπτούμε υπέρ της απλά μετριάζουμε την απαξίωσή της από την παγκοσμιοποίηση.

Το ουσιαστικό σ’ αυτή τη πρόταση είναι ότι δημιουργούνται σημαντικά κίνητρα υπέρ της μεταποίησης σε σχέση με το εισαγωγικό εμπόριο. Ανάλογα μέτρα έχουν εφαρμόσει και άλλες χώρες στην ΕΕ με θεαματικά επενδυτικά αποτελέσματα. Τέλος είναι μια επιλογή που δεν απαιτεί το κράτος να επιλέξει τομείς για να ενισχύσει (με ενδεχόμενη αστοχία), είναι μια επιλογή που η δυναμική της επιχειρηματικότητας θα προκρίνει το εφικτό, το ρεαλιστικό, το κερδοφόρο.

Συμπληρωματικά στο τομέα της φορολογικής ελάφρυνσης πρέπει να προτείνουμε διαδικασίες ώστε οι μεταποιητικές επιχειρήσεις να έχουν την δυνατότητα δημιουργίας αποθεματικών κεφαλαίων. Το επιχειρεί στην βιοτεχνίας απαιτεί α) εκσυγχρονισμό παγίων, β) δυνατότητα αντιμετώπισης παροδικών εμπορικών κρίσεων, γ) αποτυχημένους σχεδιασμούς προϊόντων, δ) αντιμετώπιση επισφαλών απαιτήσεων κτλ. Αν στραγγίζουμε φορολογικά τις επιχειρήσεις και δεν αφήνουμε περιθώρια δημιουργίας κεφαλαίων, εξ αιτίας των παραπάνω απαιτήσεων, η επιβίωση είναι αδύνατη.

3. Ειδικευμένο Τεχνικό Προσωπικό

Υπάρχει έλλειψη εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού και πολύ μεγάλος κίνδυνος να χαθεί συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία χρόνων. Το σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση δεν θα υλοποιηθεί ποτέ αν δεν υπάρχουν νέοι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι εκπαιδευμένοι στις σύγχρονες τεχνολογίες που θα θητεύσουν δίπλα στους παλαιότερους μαστόρους. Από τότε που απομακρύνθηκαν οι βιοτεχνίες από τον αστικό ιστό, οι νέοι άνθρωποι έχασαν την επαφή με τα επαγγέλματα μαστορικής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι νέοι μας να στερούνται βιωμάτων σε τέτοιες δραστηριότητες με συνέπεια την αποστροφή τους σε κάτι άγνωστο. Η αναβάθμιση των τεχνικών λυκείων και η καλύτερη σύνδεση των ανώτερων τεχνικών σχολών με τις ανάγκες της παραγωγής πρέπει να γίνει άμεσα. Παράλληλα πρέπει να τρέξουν βελτιωμένα προγράμματα εξειδίκευσης εργαζόμενων που θα στοχεύουν στην ουσιαστική βελτίωση των δεξιοτήτων των τους.

4.      Ελληνικό Σήμα

Πολλοί καταναλωτές έχουν πλέον κατανοήσει πόσο σημαντική είναι η επιλογή ελληνικών προϊόντων. Οι επιχειρήσεις που το έχουν καταλάβει, προβάλουν την όποια ελληνικότητα στα προϊόντα τους, χωρίς όμως να υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος. Η καθιέρωση του ελληνικού σήματος που θα αποδίδεται σε προϊόντα που πραγματικά έχουν σημαντική προστιθέμενη αξία στον τόπο μας πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ειδικά για τις μικρές νέες βιοτεχνίες το ελληνικό σήμα θα λειτουργούσε σαν brand και θα τις βοηθούσε σημαντικά για να αναπτυχθούν εμπορικά.

5.      Συνέργειες

Ο κατακερματισμός της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας μειώνει σημαντικά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων μας. Το σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να δίνει κίνητρα για τη δημιουργία συνεργιών μεταξύ των  επιχειρήσεων. Με δεδομένο ότι ο Έλληνας επιχειρηματίας δεν έχει καλές επιδόσεις σε θέματα συνεργασιών, επιβάλλεται να νομοθετηθούν ειδικά κίνητρα για συνεργασία - συγχώνευση μικρομεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων. Μια καλή αφορμή για να έρθουν σε επαφή επιχειρηματίες με παράλληλες παραγωγές ώστε να συνεργαστούν είναι η χρηματοδότηση κοινών θεματικών περιπτέρων σε εκθέσεις.

6.  Λαθρεμπόριο, Ανταγωνισμός, Ντάμπινγκ

Το λαθρεμπόριο δεν αποστερεί μόνο το κράτος από σημαντικά έσοδα, δημιουργεί παράλληλα συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στις παραγωγικές επιχειρήσεις. Για να υλοποιηθεί ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να υπάρξει αυστηροποίηση στους ελέγχουν ώστε να εξαλειφθούν τέτοιες εστίες παρανομίας.

Το περιβάλλον λειτουργίας των μεταποιητικών επιχειρήσεων υπολείπεται πολύ από του να χαρακτηριστεί φιλικό,  αν δεχτεί και κτυπήματα από το λαθρεμπόριο και το παραεμπόριο η επιβίωσή τους γίνεται προβληματική.

Επιπλέον θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα στοιχειώδεις ποιοτικός έλεγχος των εισαγόμενων προϊόντων. Εκτός από το διατροφικό κομμάτι όπου υπάρχει κάποιος έλεγχος, σε όλα τα άλλα εισαγόμενα προϊόντα δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Πολλές φορές εισάγονται επικίνδυνα φτηνά προϊόντα με ανύπαρκτα πιστοποιητικά τα οποία εκτοπίζουν τα προϊόντα μας. Επιβάλλεται να δημιουργηθούν υπηρεσίες που με μικρό κόστος θα πιστοποιούν τις προδιαγραφές των προϊόντων για να υπάρξει υγιείς ανταγωνισμός.

Τέλος θα πρέπει να ενεργοποιηθεί η επιτροπή ανταγωνισμού που θα ερευνά, κατόπιν καταγγελιών, περιπτώσεις Ντάμπινγκ με εισαγόμενα προϊόντα.

7.  Ανταγωνιστικά Κεφάλαια Κίνησης.

Τα επιτόκια των τραπεζών για κεφάλαια κίνησης είναι απαγορευτικά. Ακόμα και υγιείς επιχειρήσεις που έχουν πρόσβαση στις τράπεζες αντιμετωπίζουν επιτόκια που λειτουργούν αποτρεπτικά για την ανάπτυξη. Για την παραγωγική ανασυγκρότηση χρειάζονται κεφάλαια. Αν το κόστος του χρήματος είναι τέτοιο ώστε να συρρικνώνεται σημαντικά το επιχειρηματικό κέρδος, η παραγωγή γίνεται μη ανταγωνιστική.

Θα πρέπει να ενεργοποιηθεί άμεσα το πρόγραμμα μιας αναπτυξιακής τράπεζας ώστε να υπάρξει χαμηλότοκη χρηματοδότηση στις μεταποιητικές επενδύσεις χωρίς τις απαγορευτικές εγγυήσεις που απαιτούν σήμερα οι εμπορικές τράπεζες. Ειδικά για τα κεφαλαία που δίνονται για την αγορά παραγωγικού μηχανολογικού εξοπλισμού, θα πρέπει να υπάρχει πέραν των επιδοτήσεων, επιτόκιο επιπέδου κόστους αγοράς του χρήματος από τις τράπεζες. Το όφελος από μια επένδυση παγίου, παράγετε συνήθως μετά από μια αρκετά μακροχρόνια περίοδο λειτουργίας του. Αν επιβαρυνθεί αυτή εξ αρχής υπέρογκα, η επένδυση θα έχει μικρά περιθώρια επιβίωσης.

8.  Άμεση Φορολογική Απομείωση Ζημιών

Ο χρόνος απονομής δικαιοσύνης είναι απογοητευτικός. Όταν υπάρχει κάποια εμπορική αντιδικία αυτή μέχρι να ολοκληρωθεί δικαστικά μεσολαβούν πολλά χρόνια και εν τέλει, οι οικονομικές απαιτήσεις, πολλές φορές, ουσιαστικά εξανεμίζονται. Πρότασή μου είναι όταν κάποιος ζημιώνει από κάποια συναλλαγή να υπάρχει ένας σύντομος τρόπος για να απομειώνει τα φορολογητέα κέρδη του, ώστε να περιοριστεί η ζημία, μέχρι την ολοκλήρωση της δικαστικής διαδικασίας. Αν υπάρξει ποτέ κάποια οικονομική δικαίωση να καταβάλλονται οι αναλογούντες φόροι. Η εφαρμογή της διαμεσολάβησης για εμπορικές διαφορές θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά τους χρόνους απονομής δικαιοσύνης.

9.  Χρηματοδότηση Μηχανολογικού Εξοπλισμού.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε βιομηχανίες που να παράγουν μηχανές (βαριά βιομηχανία), ούτε βέβαια θα αποκτήσουμε αγοράζοντας καινούργιες μηχανές! Αγοράζουμε μηχανές για να παράγουμε τα προϊόντα μας. Άρα δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο όφελος από τον καινούργιο μηχανολογικό εξοπλισμό αν μπορούμε να παράγουμε τα ίδια προϊόντα, το ίδιο ανταγωνιστικά, με πολύ φθηνότερο μεταχειρισμένο μηχανολογικό εξοπλισμό. Με βάση αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να διαφοροποιηθούν τα προγράμματα επιδότησης παγίων ώστε να καλύπτουν και μεταχειρισμένα μηχανήματα.

Διαχρονικά Επίκαιρο

Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι στη Ελλάδα τα έχουμε αφήσει όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό.

Για τη τραγική εξέλιξη των ημερών θα πρέπει να γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω.

Το Θριάσιο πεδίο είναι μια περιοχή έξω από το λεκανοπέδιο κοντά στη Αθήνα. Περιοχή δηλαδή που μπορεί να λειτουργήσει η βιομηχανία.  Χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό αναλαμβάνουν οι κτηματομεσίτες να χωροθετήσουν το βιομηχανικό χώρο! Η κάθε επιχείρηση θα πρέπει να δημιουργήσει και να υποστηρίξει τις αναγκαίες υποδομές για τη λειτουργία της. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα για τη λειτουργία και για τις επιχειρήσεις και για τους εργαζόμενους είναι η μεταφορά στο χώρο εργασίας. Προφανώς χωρίς σταθερές συγκοινωνίες το πρόβλημα της καθημερινής μετακίνησης δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.  Ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν την πλειονότητα και υποστηρίζουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από κεντρικό σχεδιασμό που όμως δεν υπάρχει.

Έτσι περιοχές κοντά σε χώρους εργασίας όπως η Μάνδρα αρχίζει και αστικοποιείται με …. αυθαίρετα, χωρίς κανένα σχέδιο πόλης. Η πολιτεία πάλι απούσα. Στην αρχή δεν υποστήριξε δίκτυα υποδομών για να λειτουργήσει η βιομηχανία και μετά δεν σχεδίασε την επέκταση της πόλης για να στεγαστούν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι. Όλα αφημένα στην ιδιωτική πρωτοβουλία!

Προφανώς μόνο από τύχη δεν θα υπήρχαν τέτοια τραγικά συμβάντα.

Ακόμα και όταν πλέον η Μάνδρα έγινε πόλη και η υπογειοποίηση των ρεμάτων έγινε επιτακτική ανάγκη για ένα καλύτερο περιβάλλον αυτό έγινε πρόχειρα, ίσως μόνο για να πάρουν κάποιοι τις μεσιτείες!

Με τέτοιες περιπτώσεις είναι γεμάτη η χώρα μας. Η πολιτεία κωφεύει συστηματικά στις ανάγκες των περισσότερων πολιτών και όταν η εξέλιξη την αναγκάζει να αποφασίσει αυτό το κάνει με τη λογική της συναλλαγής.

Εκτός από κοκορομαχίες θα κάνουμε αυτοκριτική;

Η Αξία Της Εργασίας

Μια φορά κι’ ένα καιρό υπήρχε μια χώρα η οποία είχε ένα ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα ακριβώς ίδιο με το δικό μας. Στη χώρα αυτή ζούσε ένας μικρός  πλην ειλικρινής φορολογικά βιοτέχνης, που έφτιαχνε παπούτσια. Στην ατομική επιχείρησή του μάλιστα εργάζονταν και τρεις νέοι τεχνίτες του παπουτσιού.

Η βιοτεχνία αυτή για αρκετά χρόνια πλήρωνε με 968€ καθαρά το μήνα (13.552€ το χρόνο) τον κάθε εργαζόμενο και παρουσίαζε κάθε τέλος του χρόνου μεικτά κέρδη 55.000€. Από αυτά πλήρωνε ο βιοτέχνης τις ασφαλιστικές και φορολογικές του υποχρεώσεις και στο τέλος έμεναν καθαρά για τη βιοτεχνία και το βιοτέχνη 27.108€ ή 2.259€ το μήνα.

Κάποια χρονιά οι εργαζόμενοι ζήτησαν από τον βιοτέχνη αύξηση. Αυτός λοιπόν τους είπε ότι έτσι όπως είναι τα οικονομικά της βιοτεχνίας δεν υπάρχει τέτοιο περιθώριο. Όμως τους πρότεινε μια συμφωνία για να ικανοποιήσει την ανάγκη των εργαζόμενών του.

Τους πρότεινε λοιπόν την ερχόμενη χρονιά να προσπαθήσουν όλοι να αυξήσουν την προστιθέμενη αξία της εργασίας τους και τα επιπλέον καθαρά κέρδη που θα έχει η βιοτεχνία να μοιραστούν στο τέλος του χρόνου ισόποσα στους τρεις εργαζόμενους με τη μορφή μπόνους. Η συμφωνία έγινε δεκτή και όλοι η βιοτεχνία ξεκίνησε την προσπάθεια.

Στο τέλος του χρόνου τα λογιστικά έδειχναν μια αύξηση μεικτών κερδών της τάξεως του 18% τα οποία διαμορφώθηκαν στα 65.000€ (+10.000€). Περιχαρής ο εργοδότης ανακοινώνει τα αποτελέσματα στους εργαζομένους και τους ενημερώνει ότι την επομένη θα τους ανακοινώσει το μπόνους. Πάει λοιπόν στο λογιστή, του παραθέτει τα στοιχεία του οικονομικού έτους και ο λογιστής του τον ενημερώνει για το επιπλέον ποσό που είχε υποσχεθεί ότι θα διανείμει.

Την επομένη ο βιοτέχνης περίλυπος τους ανακοινώνει ότι το μπόνους για την υπερεργασία που προσέφεραν όλο το χρόνο είναι 61€ στο καθένα!

Να μη σας πω τέλος τι έμμεινε στους εργαζόμενους όταν για αυτό το μπόνους έγιναν και οι νόμιμες ασφαλιστικές και φορολογικές κρατήσεις.

Το συμπέρασμα είναι ότι στη χώρα αυτή υπάρχει μια απαξίωση της εργασίας χάριν άλλων συμφερόντων. Προφανώς δεν θα πρέπει να έχουν μια αριστερή κυβέρνηση.

ΥΓ Το που πήγε η υπεραξία της εργασίας είναι μια άλλη ιστορία που θα σας τη πω άλλη φορά.

Πως Θα Μπορούσαμε Να Δημιουργήσουμε Χιλιάδες Νέες Θέσεις Εργασίας.

Με το νέο ασφαλιστικό είναι δεδομένη η καταβολή του 26,95% των κερδών για ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό σημαίνει ότι ένας μικροεπαγγελματίας που κερδίζει 50.000€ το χρόνο θα πρέπει να πληρώσει τώρα σχεδόν 13.500€ από 5.500€ που πλήρωνε. Δηλαδή θα πληρώσει 8.000€ το χρόνο επιπλέον! Όμως 10.000€ είναι το συνολικό κόστος μιας θέσης εργασίας. Δεν σκέφτηκε κανείς ότι θα ήταν πολύ περισσότερο ωφέλιμο στη πατρίδα μας, που μαστίζεται από την ανεργία, αντί αυτά τα επιπλέον 8.000€ να δοθούν απευθείας στο ασφαλιστικό σύστημα να γίνουν μια νέα θέση εργασίας; Κάθε επαγγελματίας που θα προσλάβει ένα επιπλέον εργαζόμενο να έχει την δυνατότητα να εκπέσει τις επιπλέον εισφορές. Άλλωστε από τις περίπου 10.000€ που κοστίζει μια θέση εργασίας οι 3.000€ αφορούν ασφαλιστικές εισφορές, άρα έσοδα για το ασφαλιστικό από άλλο δρόμο.

Ας δοθεί αυτή η δυνατότητα σαν επιλογή.

Ας βάλουμε επιτέλους λίγο φαντασία στη εξουσία!!!

SOS ΑΣΦΑ-ΛΙΣΤΙΚΟ

Το ασφαλιστικό είναι το δυσκολότερο και το συνθετότερο πρόβλημα που κληρονομήσαμε από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ΝΔ. Όμως μπορεί να λυθεί μόνο με διαφορετικά εισπρακτικά μέτρα; Η αντιμετώπιση του προβλήματος πολύ φοβάμαι ότι είναι πολύ απλοϊκή. Έχει σκεφτεί κάποιος πως μπορεί να αντιδράσει η αγορά μετά από αυτή την βίαιη επέμβαση στο επιχειρήν. Μήπως τα συνήθη υποζύγια είναι πάλι οι μικρομεσαίοι;

Με αφορμή λοιπόν τις δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Γ. Κατρούγκαλου ένας σχολιασμός.

“Επομένως, εμείς είπαμε από την αρχή ότι θέλουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που δεν θα έχουν τα συνήθη υποζύγια, οι μισθωτοί, το βάρος να επιδοτούν τις συντάξεις άλλων.”

Για τις ασφαλιστικές εισφορές των μισθωτών να υπενθυμίσω ότι για κάθε μισθωτό ο εργοδότης συνεισφέρει 26,95% επί του μεικτού μισθού και ο μισθωτός 15,5%. Άρα το ασφαλιστικό των μισθωτών πρωτίστως βασίζεται στα έσοδα από τους εργοδότες οι οποίοι μεταβάλλονται σε υποζύγια με το νέο ασφαλιστικό.

“Με τη δική μας πρόταση, όποιοι βγάζουν λιγότερα από 12 χιλιάδες ευρώ, και κακά τα ψέματα αυτή είναι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων …….. αυτοί είναι γενικά οι μεγάλοι κερδισμένοι της μεταρρύθμισης και ως προς τις εισφορές και ως προς τις συντάξεις που θα πάρουν μελλοντικά.”

Να διευκρινίσω ότι με το ισχύον φορολογικό όσοι δηλώνουν μέχρι 12.000 € ήδη έχουν αφαιρέσει τις ασφαλιστικές εισφορές οι οποίες είναι συνήθως 4.000 έως 5.500€. Άρα η συντριπτική πλειοψηφία με το νέο ασφαλιστικό δεν θα έχει τα κέρδη των 12.000 αφού με τον νέο τρόπο υπολογισμού θα εμφανίζουν κέρδη 16.000 έως 17.000 €. Μάλλον τα κέρδη θα «προσαρμοστούν» στις 12.000€ με ότι επαχθές συνεπάγεται αυτό!

“Και στο εσωτερικό κάθε κατηγορίας ελεύθερων επαγγελματιών, των αγροτών -γιατί κι εκεί υπάρχει διαστρωμάτωση- να μην είναι οι πιο οικονομικά αδύναμοι αυτοί που θα τραβάνε το κάρο.”

Το κάρο δεν το τραβάμε οι οικονομικά αδύναμοι κ. Υπουργέ. Οι πραγματικά οικονομικά αδύναμοι έχουν παύσει προ πολλού να πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Το κάρο το τραβάμε όσοι επαγγελματίες έχουν μείνει ενεργοί και συντηρούν θέσεις εργασίας. Η διαστρωμάτωση που προκύπτει από τις φορολογικές δηλώσεις είναι γνωστό σε όλους ότι δεν έχει καμία αξιοπιστία. Πάνω σ’ αυτή την αναξιόπιστη οικονομική διαστρωμάτωση θα στηρίξετε τον υπολογισμό των ασφαλιστικών εισφορών; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι η κοινωνική αδικία θα μεγιστοποιηθεί;

“Να μοιράζονται λοιπόν τα βάρη αναλόγως με τις δυνάμεις του καθενός.”

Μισθωτός με 8.200 € μεικτά του μένουν για να ζήσει καθαρά 574 € το μήνα, ενώ ελεύθερος επαγγελματίας με 8.200 € κέρδος το χρόνο του μένουν για να ζήσει 300 € το μήνα (χωρίς να υπολογιστεί η προείσπραξη)!!!

Σε ποια ζυγαριά αυτά τα βάρη ισορροπούν;

“Ίδιοι κανόνες για όλους, να μην υπάρχουν Έλληνες πιο ίσοι από τους άλλους.”

Ασφαλιστικές εισφορές μισθωτού (χωρίς επικουρικό) 15,5% - ασφαλιστικές εισφορές επαγγελματία (χωρίς επικουρικό) 26,95%!!!

Τι ισότητα είναι αυτή;

Διάσπαση ή Αποστασία;

 Κανένας δεν κατηγόρησε την Αριστερή Πλατφόρμα όταν  σε όλα τα συλλογικά όργανα και δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε μια διαφορετική άποψη. Ήταν πλούτος για τον πολίτικο συνασπισμό επειδή τον εμπλούτιζε με διαφορετικές ιδέες. Το γεγονός μάλιστα ότι τελικά αποδέχετο την άποψη της πλειοψηφίας αποδείκνυε μια βαθειά δημοκρατική παιδεία.

Έτσι έδειχναν τα πράγματα πριν την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως αν σε εκείνη τη φάση κάποιος διαφοροποιούσε τη θέση του και αποχωρούσε προκαλώντας ίσως και διάσπαση, για ατομικούς ή ιδεολογικούς λόγους, κανένας δεν θα μπορούσε να το κατακρίνει. Συνέπειες θα υπήρχαν μόνο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν αποχώρισε πχ η ΔΗΜΑΡ προκλήθηκε διάσπαση όμως κανένας δεν μπορεί να την κατακρίνει επειδή είχε μια σημαντική αξεπέραστη διαφορά.

Διάσπαση λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι μια πράξη διαφοροποίησης και αποχώρησης από μια συλλογικότητα που οι κύριες και άμεσες συνέπειες αφορούν πρωτίστως την συλλογικότητα μέσα στη οποία πραγματοποιείται.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση η οποία διάσπαση θα αφορούσε τον ίδιο και τους φίλους του. Όταν όμως έχεις εκλεγεί για να κυβερνήσεις, οι ευθύνες των μελλών και μάλιστα των κυβερνώντων δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι πράξεις και οι επιλογές δεν έχουν πλέον σχεδιαστικό χαρακτήρα, έχουν συνέπειες σε ολόκληρη τη κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει την συνταγματική εντολή και ευθύνη να κυβερνήσει. Οι πιθανές πλέον αξεπέραστες διαφοροποιήσεις σε θέσεις και αποφάσεις, οφείλουν να λύνονται με αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις, χωρίς να προκαλείται πρόβλημα στη πλειοψηφούσα κυβέρνηση. Οι θέσεις και οι απόψεις της μειοψηφίας δεν είναι δημοκρατικό να επιβάλλονται στη πλειοψηφία με την απειλή τον τερματισμό της δυνατότητας να κυβερνήσεις. Όταν μάλιστα τελικά προκαλούν τον πρόωρο τερματισμό της κυβέρνησης, τότε δεν έχουμε πλέον μια αθώα Διάσπαση, αλλά μια βίαιη συνταγματική εκτροπή, μια Αποστασία! (Έτσι λεγόταν το 65).

Για ένα νέο αναπτυξιακό νόμο που επιτέλους θα επικροτεί την ανάπτυξη και όχι την διαφθορά και τον παρασιτισμό

του Α. Οικονομίδη*

Ο Αλέξης Οικονομίδης συνοψίζει τις θέσεις για τις βασικές αρχές του ζητούμενου επενδυτικού νόμου, που προτείνει στο Τμήμα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ:

Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.

Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.» [i]

Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και  88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία. [ii]

Τι συμβαίνει με τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους στα αλήθεια.

Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]

Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσεις επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]

Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!

Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας  πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.

Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε  την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.

Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.

Ριζική αλλαγή διαδικασιών και στόχευσης των αναπτυξιακών προγραμμάτων.

 To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.

Ποιος Νοιάζεται Πραγματικά Για Το Λαό;

Όλοι είχαμε ονειρευτεί μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς χρέη, μια χώρα που θα μπορούσε εύκολα και γρήγορα να θεραπεύσει τις πληγές πέντε χρόνων λιτότητας. Με ελπίδα το ΣΥΡΙΖΑ όλοι πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ένα άλλο δρόμο περισσότερο ελεύθερο και ανεξάρτητο.

Το αφήγημα περιελάμβανε δυο παραδοχές. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν βαθιά διαπλεκόμενες άρα δεν μπορούσαν να ασκήσουν ανεξάρτητες πολιτικές και το σχεδόν βέβαιο ότι ένα ενδεχόμενο GREXIT θα προκαλούσε νέα παγκόσμια κρίση και άρα δεν θα το επιχειρούσε κανείς. Άρα μια αλλαγή πλεύσης χωρίς λιτότητα θα ήταν απλά ένα θέμα διαπραγμάτευσης.

Δυστυχώς το αφήγημα ήταν είτε αναποτελεσματικό είτε ανακριβές είτε ανεπαρκές. Η πραγματικότητα ήταν ότι οι Γερμανοί είχαν μελετήσεις και επεδίωκαν ένα GREXIT. Προφανώς οι πιθανότητες για μια τίμια συμφωνία δεν υπήρχαν. Οι Γερμανοί θεωρούσαν δεδομένο το GREXIT και η μόνη επιλογή που απέμενε ήταν ένα επώδυνο μνημόνιο.

Μα γιατί η εκδοχή του υπερήφανου GREXIT θεωρείται επαχθέστερο από ένα βαρύ μνημόνιο;

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας εξόδου σε συνδυασμό με την πτώχευση που θα ακολουθήσει. Ένα μόνο θα αναφέρω. Η οικονομία μας είναι τόσο εμπλεκόμενη λόγω της νομισματικής ένωσης και της ένταξης μας στην ΕΕ, έχει απεμπολήσει τόσα δικαιώματα χάριν του ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε η έξοδος μας να ισοδυναμεί με πολεμική καταστροφή. Κάποιες ασκήσεις επί χάρτου των Γερμανών προέβλεπαν κύμα μετανάστευσης ενός εκατομμυρίου ελλήνων για να επιβιώσουν! Καταλαβαίνετε φαντάζομαι που θα κατέληγαν όλα τα άλλα κεκτημένα που τώρα μόνο απειλούνται.

Μπροστά σ’ αυτή τη ενδεχόμενη κατάσταση καταστροφής ο Τσίπρας ελίχθηκε σαν ηγέτης.  Ξεπέρασε τον εαυτό του, τα πιστεύω του, το βαρίδι του κόμματος που τον τραβούσε στην έξοδο,  τις αριστερές καταβολές του,  τις πιέσεις των Γερμανών για GREXIT και κέρδισε, Ναι κέρδισε ένα μνημόνιο, που δίνει όμως ζωή για τα επόμενα χρόνια. Μόνο αν παραμείνεις ζωντανός μπορεί να δημιουργήσεις το αύριο.

Ποιος νοιάζεται πραγματικά για το λαό; 

Αυτός που υπερβαίνει τον εαυτό του και τα πιστεύω του προσαρμοζόμενος σε μια σκληρή πραγματικότητα για να κρατήσεις σχεδόν ότι έχει κερδισθεί όλα αυτά τα χρόνια ή αυτός που πιστός στις ιδέες και τα πιστεύω του ρισκάρει την ολική καταστροφή.

 

Tο Διακύβευα Του Δημοψηφίσματος

Όλοι ή σχεδόν όλοι οι Ελληνες, επιθυμούν μια συμφωνία για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Στη συντριπτική πλειοψηφία και αυτοί που επιλέγουν Ναι και αυτοί που επιλέγουν Όχι είναι καλοπροαίρετοι πολίτες και έχουν μια κοινή επιλογή: Τη διάσωση της Χώρας.

Με δεδομένη αυτή τη παραδοχή, η διαφοροποίηση του κάθε πολίτη έχει να κάνει κυρίως με τα βιώματα και τις ψυχικές αντοχές του. Δεν έχουν βιώσει όλοι την κρίση με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν όλοι τη διάθεση να ρισκάρουν για να κερδίσουν.
Η πρόταση του Ναι δείχνει πιο σίγουρη για μια γρήγορη συμβατική συμφωνία με συνέπειες λιτότητας και τα λοιπά γνωστά. Η πρόταση του Όχι δείχνει ανατρεπτική της μέχρι τώρα πορείας, που όμως έχει και την αβεβαιότητα αλλά και την ελπίδα για μια καλύτερη λύση.

Κατά τη γνώμη μου, με δεδομένες τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας, δεν υπάρχει περίπτωση, η όποια λύση, να μην είναι ένα βαρύ μνημόνιο.Το Ναι και το Όχι λοιπόν δεν κρίνουν το είδος της συμφωνίας (σε κάθε περίπτωση λιτότητα θα έχουμε) αλλά την πολιτική κατάσταση τη Δευτέρα.
Κατά τη γνώμη μου ο Τσίπρας αντιμετώπισε ανέντιμη διπλωματία, από ισχυρή μερίδα εταίρων, εξ αιτίας της επιμονής για ένα μνημόνιο με λιγότερη λιτότητα. Ίσως όλη η διαπραγματευτική ομάδα μας να ήταν περισσότερο έντιμη και καλοπροαίρετη απ’ ότι συνηθίζετε!
Είναι βέβαιο επίσης ότι κάποιοι επιδιώκουν συστηματικά την “αριστερή παρένθεση” για τη δική τους μακροημέρευση και αυτό γίνεται εμφανές από την πρωτοφανή σκληρότητα με την οποία πλήττουν ένα λαό για να προκαλέσουν σοκ και δέος, για να εξαφανίσουν κάθε διαφορετική σκέψη σ’ όλη την Ευρώπη.
Οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης βρήκαν ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με τους Νεοκεϋνσιανούς που εμφανίσθηκαν στο τόπο μας.Με το Ναι έχουμε μια νίκη των Νεοφιλελεύθερων, με το Όχι μια αποδυνάμωση υπέρ των Νεοκεϋνσιανών. 

ΥΓ. Συμφωνία θα υπάρξει σε κάθε περίπτωση, εκτός και αν υπερισχύσει η ομάδα που επιθυμεί την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης.Οι επιθυμούντες την έξοδό μας δεν το αποφάσισαν εξ αιτίας του ΣΥΡΙΖΑ.Κάθε ερμηνεία του Όχι σαν όχι στην Ευρωζώνης είναι αυθαίρετη και εκ του πονηρού. 

Ελληνικό Σήμα

Αυτό το μήνα το blog συμπληρώνει 5 χρόνια.

Το Ελληνικό Σήμα είναι πλέον Brand.

Σίγουρα το blog νιώθει δικαιωμένο και τη προσπάθεια ολοκληρωμένη!

Τώρα ... προσοχή για τα μαϊμού Ελληνικά.

Καθρεφτάκια Για Ιθαγενείς

Όταν παρουσιάστηκε η πρόταση της «μικρής ΔΕΗ» το πρώτο επιχείρημα ήταν ο ανταγωνισμός. Το γνωστό νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα για τη μείωση των τιμών. Στη πορεία επειδή είδαν ότι δεν πείθει αρκετά (πρόσφατα ζήσαμε κάτι αντίστοιχο με το γάλα) σκέφτηκαν το επιχείρημα για τον εκσυγχρονισμό της ΔΕΗ.

Πρέπει να γίνουν επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό της ΔΕΗ λένε και λεφτά δεν υπάρχουν. Αν λοιπόν πουλήσουμε το 1/3 της ΔΕΗ θα έχουμε χρήμα να κάνουμε επενδύσεις για εκσυγχρονισμό.

Για επικεφαλίδα καλά ακούγεται. Αν δούμε όμως λίγο παρακάτω μπαίνει το ερώτημα: Τι επενδύσεις χρειάζονται στη ΔΕΗ;

Η πλέον απλή απάντηση που μπορεί να δώσει σχεδόν και ο κάθε αδαείς, επί των ενεργειακών, έλληνας, είναι η διασύνδεση των νησιών. Κατ’ αρχήν δεν θα είχα κάποια ένσταση για το εν λόγω επενδυτικό σχέδιο αν είχε γίνει μια πλήρης οικονομοτεχνική μελέτη. Δηλαδή θα ήθελα να ξέρω πόσο θα κοστίσει και πόσο θα είναι το συνολικό όφελος από τη μειώσει του κόστους του ρεύματος και μετά από πόσο χρόνο θα γίνει απόσβεση ώστε να υπάρξει μετά η δυνατότητα να μειωθεί η τιμή του ρεύματος και πόσο. Προφανώς τέτοια μελέτη δεν υπάρχει. Όλα τα επιχειρήματα βρίσκονται στο χώρο του υποθετικού χωρίς μια σοβαρή μελέτη που θα καταδείκνυε και το πιθανό όφελος και το αναγκαίο κεφάλαιο για την επένδυση. Όλα τα επιχειρήματα είναι παραμύθια για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, το ξεπούλημα της ΔΕΗ. 

Και αν εν τέλει η επένδυση της διασύνδεσης των νησιών είναι συμφέρουσα γιατί δεν πραγματοποιείται με έκδοση ομόλογου από τη ΔΕΗ, αλλά πρέπει να γίνει με εκποίηση της παραγωγικής βάσης της χώρας;

Αλλα για τι δάνειο μιλάμε;

Μήπως έχουν κάνει κάποια μελέτη;

Καθρεφτάκια για ιθαγενείς είναι τα επιχειρήματά τους.

Η τιμή τιμή δεν έχει

Ένα άλλο κενό που υπάρχει επίσης με την εκποίηση της μικρής ΔΕΗ είναι και το ποσό που υπολογίζουν να εισπράξουν. Και επειδή η τιμή τιμή δεν έχει, πρόσφατα την πάτησαν και το Ελληνικό, δεν λένε κουβέντα.

Θα την πουλήσουμε ένα εύλογο ποσό !!! και προφανώς δεν θα θιγούν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Γι’ αυτό το δεύτερο το έχουμε ξανά πει, χωρίς την τεχνογνωσία των εργαζόμενων ρεύμα δεν παράγεται, άρα τουλάχιστον για μια πενταετία δεν θα τολμήσουν να έρθουν σε ρήξη μαζί τους. Για την τιμή όμως ούτε κουβέντα.

Για να δούμε λοιπόν αυτό το εύλογο πόσον από πλευράς ΔΕΗ. Τι θα πρέπει να διαθέσει ένας επενδυτής για να μη συμπεριφερθεί σαν «φιλέλληνας ευεργέτης»! Λέμε τώρα (λολ).

Αν μιλάμε για σοβαρό επενδυτή, με δεδομένο το εργασιακό κόστος (υπάρχει δυναμική δέσμευση) και την τιμή πώλησης της KWh (δεν φαντάζομαι να γίνεται όλη αυτή η ιστορία για να ακριβύνει το ρεύμα), θα πρέπει από το κέρδος που θα έχει να κάνει απόσβεση της αγοράς του σε μια δεκαετία. Δηλαδή με τις 2750 MW που θα πάρει και με τις δεδομένες τιμές κόστους KWh από λιγνίτη και τις μέσες τιμές πώλησης της KWh, ο εν λόγω επενδυτής θα κερδίσεις τα επόμενα 10 χρόνια περίπου 4 δις € (με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς). Άρα ένα εύλογο και συμφέρον πόσο για τη ΔΕΗ θα ήταν να τη πουλήσει 5 δις €. Διαφορετικά γιατί να το κάνει;

Να δείτε ότι οι τιμές που θα παίξουν θα είναι στο 1/3 το πολύ. Και μετά λένε ότι δεν είναι ξεπούλημα της ΔΕΗ!

Μερικές Αλήθειες Για Τη ΔΕΗ.

1. Η Ελλάδα έχει το φτηνότερο ρεύμα μέσα στην Ευρώπη. Ο πίνακας του 2009 είναι ενδεικτικός.
2. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι ελεύθερη για τον οποιοδήποτε.
3. Στη ΔΕΗ συμμετέχουν ιδιώτες επενδυτές και λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Οι χρήσεις είναι κερδοφόρες και μοιράζει και μερίσματα. Το δημόσιο ασκώντας το μάνατζμεντ μετριάζει τη κερδοφορία του κεφαλαίου ώστε να είναι η ηλεκτρική ενέργεια κατά το δυνατόν προσιτή στο λαό.
4. Οι αυξήσεις στο ρεύμα τα τελευταία χρόνια οφείλονται στην είσοδο των ιδιωτών στη παραγωγή ενέργειας και ιδιαίτερα των «πράσινων» ΑΠΕ.
5. Οι ιδιώτες έχουν τη δυνατότητα να παράγουν ηλεκτρισμό από λιγνίτη (είχαν δοθεί 2 άδειες) όμως δεν προχώρησαν, ούτε προχωρούν, επειδή η επένδυση έχει μεγάλο κόστος και η τιμή με την οποία πουλάει η ΔΕΗ τη KWh είναι χαμηλή με συνέπεια να μη έχουν τα κεφάλαιά τους ικανοποιητική απόδοση από την επένδυση.
6. Σε θέματα παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη η ΔΕΗ έχει αναπτύξει, όλα αυτά τα χρόνια, υψηλού επιπέδου τεχνογνωσία με αποτέλεσμα να μη μπορεί να την ανταγωνιστή κανένας επίδοξος νεοεισερχόμενος επενδυτής. Αυτή η τεχνογνωσία είναι ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ΔΕΗ.
7. Η τιμή πώλησης της KWh από τη ΔΕΗ είναι αποτέλεσμα μέσου όρου της φτηνής λιγνιτικής και υδροηλεκτρικής KWh και της ακριβής από καύσιμα και ΑΠΕ. Αν η ΔΕΗ χάσει το φτηνό και πλέον σύγχρονο σκέλος παραγωγής (αυτό που σχεδιάζουν να εκποιήσουν) προφανώς θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο και σε άνοδο της τιμής.
8. Τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ προφανώς και δεν θα τους θίξουν οι ιδιώτες επενδυτές. Τα κεφάλαια τους και οι εγκαταστάσεις που θέλουν να πάρουν τους είναι τελείως άχρηστα χωρίς την εργασία του έμπειρου προσωπικού και την τεχνογνωσία που διαθέτει. Αλήθεια την εμπειρία του ανθρώπινου δυναμικού πως θα την αξιολογήσουν;
9. Οι συγκρίσεις της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ με αυτές των Τηλεπικοινωνιών είναι από ηλίθιους για αδαείς. Συγκρίνουν κατ’ αρχήν υπηρεσίες με παραγωγή που είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Αλλα το κυριότερο, όλοι αυτοί οι κύριοι, παραβλέπουν ότι τα τελευταία χρόνια είχαμε την επανάσταση της ψηφιακής τεχνολογίας και η βελτιώσει των υπηρεσιών και το χαμηλό κόστος είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της εξέλιξης και όχι της ιδιωτικοποιήσεις και του ανταγωνισμού.
10. Αν υποθέσουμε ότι οι συνάδελφοι Φυσικοί καταφέρουν να δημιουργήσουν μιας μορφής ψυχρή σύντηξη του Υδρογόνου σε επίπεδο εκμεταλλεύσιμο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το κόστος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σχεδόν θα μηδενιστεί. Η μείωση της τιμής προφανώς θα είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης της επιστήμης και όχι του ανταγωνισμού των εταιρειών που θα παράγουν ενέργεια. Κάτι αντίστοιχα επαναστατικό έχει συμβεί με τις τηλεπικοινωνίες με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές. Στα ΜΜΕ όμως βγαίνουν καθημερινά ένα σωρό ηλίθιοι νεοφιλελέ και παραμυθιάζουν τον κόσμο για τον ανταγωνισμό λες και είναι φετίχ.

Νομίζω ότι διευκρίνισα λίγα πράγματα σχετικά με το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τον ανταγωνισμό. Προφανώς υπάρχουν και διαπλεκόμενα συμφέροντα, και ενδοκαπιταλιστικές διαμάχες και αλλα τέτοια πολλά. Ένα είναι όμως το βέβαιο, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ στόχο έχει το κέρδος του κεφαλαίου από την πλουτοπαραγωγική πηγή του λιγνίτη και ουδόλως ενδιαφέρονται για το καλό του καταναλωτή. Σε μια διασυνδεδεμένη ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας θα πουλάνε το ρεύμα ακριβά με μεγάλο κέρδος αδιαφορώντας για τη αγοραστική ικανότητα του Έλληνα καταναλωτή.