ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - Η ΛΥΣΗ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

Από τις προηγούμενες αναρτήσεις γίνετε φανερό ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε σαν χώρα, όπως και οι περισσότερες δυτικές υπερκαταναλωτικές χώρες, οφείλεται στην παρακμή του καπιταλισμού. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που επιβλήθηκε νοσεί ανεπανόρθωτα. Το κερδοσκοπικό μοντέλο της παγκοσμιοποιήσεις έχει εξαντληθεί ελλείψει πλουσίων καταναλωτών, είναι όλοι χρεωμένοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δανειστές πλέον προσπαθούν να μετατρέψουν τα δάνεια σε ενυπόθηκα. Γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να αποπληρωθούν από τη δημιουργία νέου πλούτου και προσπαθούν να πάρουν τις τελευταίες εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές … ακόμα και γη. Αυτός είναι ο σκοπός του “μηχανισμού διάσωσης” η άλωση της εθνικής κυριαρχίας, μια ιδιότυπη “κατοχή”. Η απόρριψη του μνημονίου αποτελεί πρωταρχική και στοιχειώδη πράξει για την προστασία της εθνικής κυριαρχίας μας. Η αποδοχή του αποτελεί εθνική μειοδοσία και αυτοί που το υπέγραψαν είναι ή ανεγκέφαλοι ή προδότες. Είναι τραγικό να καταστρέφεται μια κοινωνία ολόκληρη για να μειώσουν τη χασούρα τους κάποιοι κερδοσκόποι. Η απόλυτη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Πρώτο βήμα λοιπόν για να παραμείνουμε ανεξάρτητο κράτος είναι η απόρριψη του μνημονίου.

Οι συνέπειες της επιλογής αυτής μπορεί να είναι, από το ένα άκρο η πλήρης απομόνωση της χώρας από τους ετέρους μας, μέχρι το άλλο άκρο που είναι η πολιτική ένωση της ΕΕ. Δεν γνωρίζω αν θα υπερισχύσει τελικά η αλληλεγγύη ή η κερδοσκοπία. Ένα όμως είναι το ζητούμενο, η απόρριψη της αδιέξοδης παγκοσμιοποίησης. Είναι αυτή που διέλυσε τον παραγωγικό ιστό των περισσοτέρων χωρών και άλωσε την έννοια της ΕΕ μετατρέποντάς μας μόνο σε ανεγκέφαλους υπερκαταναλωτές. Κάθε εκδοχή έχει διαφορετικό βαθμό δυσκολίας, αλλά ακόμα και αν μείνουμε μόνοι, ο δύσκολος αγώνας που μας περιμένει θα έχει σκοπό και δικαίωση.

Όλα αυτά όμως δεν θα έχουν αποτέλεσμα αν δεν συνοδευτούν με την απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού από τις συνειδήσεις μας. Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα που προκάλεσε, ο νεοφιλελευθερισμός είναι και κύρια αιτία για τις παθογένειες της κοινωνίας μας. Οι έννοιες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης χάθηκαν χάριν της ατομικής ή συντεχνιακής εξέλιξης και ανόδου. Κάθε άτομο, κάθε συντεχνία επιβάλει τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες. Παρατηρούμε κρατικούς λειτουργούς υπεύθυνου για την διαχείριση του δημόσιου χρήματος να το κατασπαταλούν αρκεί να έχουν ατομικό όφελος. Προμηθευτές να δωροδοκούν για να υπερισχύσουν των ανταγωνιστών τους. Πολιτικούς να διορίζουν συντοπίτες τους ώστε να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από τέτοιες συμπεριφορές σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανάλογα με την δύναμη που διαθέτει. Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις πράξεις είναι η άνευ κοινωνικού ελέγχου (ελεύθερη) επικράτησης του ισχυρότερου. Και αυτή η νεοφιλελεύθερη συμπεριφορά ουσιαστικά είναι αποδεκτή από όλους (άσχετα αν την καταδικάζουμε στα λόγια όταν την κάνει ο γείτονας). Αν συνεχίσουμε λοιπόν να αποζητούμε μόνο το ατομικό κέρδος, ότι και να κάνουμε, στο τέλος θα έχουμε μια άδικη και διεφθαρμένη κοινωνία με ή χωρίς μνημόνιο.

Δευτερογενώς η αλλοτρίωση των συνειδήσεων από τον νεοφιλελευθερισμό μας κάνει καχύποπτους, παντού βλέπουμε ανταγωνιστές, η συλλογικότητά μας έχει χαθεί. Εύκολα στοχοποιούμε κοινωνικές ομάδες, παντού μέσα στην κοινωνία έχουμε εχθρούς. Μικροδιαφορές γιγαντώνονται, γίνονται ανυπέρβλητα εμπόδια για συναίνεση και ομοφωνία. Φυσικά μια τέτοια κοινωνία είναι έτοιμη να κατακτηθεί από τον κάθε επιτήδειο. Αυτές τις διαφορές προβάλουν και προπαγανδίζουν καθημερινά τα διαβρωμένα ΜΜΕ ώστε οι κοινωνική ενότητα να διαρρηγνύεται επικίνδυνα.

Τελικά από ποσότητα νεοφιλελευθερισμού δεν πάσχουμε και μη πει κανείς ότι αυτό δεν είναι ο σωστός φιλελευθερισμός, γιατί η απάντηση είναι ότι αυτός είναι ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός και τα υπόλοιπα είναι ιδεαλιστικές ουτοπίες.

Συμπερασματικά η λύση βρίσκετε στην απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού και σαν οικονομικό μοντέλο αλλά και σαν τρόπος σκέψης. Με τι θα αντικατασταθεί ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κάτι που μπορεί να προβλεφθεί επακριβώς. Τα πολύπλοκα συστήματα όπως οι κοινωνίες δεν λειτουργούν αιτιοκρατικά. Μια τάση, μια πορεία που αυξάνει τη συλλογικότητα και αλληλεγγύη της κοινωνίας μας είναι ο δρόμος που μπορεί να δημιουργήσει κάτι καλύτερο.

Μια καλή άσκηση για να βελτιώσουμε την κοινωνική μας συνοχή είναι η επιλογή των Ελληνικών Προϊόντων. Μια επιλογή που αντιτίθεται στις επιθυμίες των πολυεθνικών και ενισχύει την αλληλεγγύη προς τον έλληνα εργαζόμενο. Προωθεί το κοινωνικό όφελος σε βάρος του πρόσκαιρου ατομικού περιορίζοντας τον νεοφιλελευθερισμό μας.