Αποπαγκοσμιοποίηση

 

Μετά από μερικά χρόνια επίπλαστης ευημερίας ήρθε η ώρα να φανεί το πραγματικό πρόσωπο  της παγκοσμιοποίησης. Πίσω από τα πάμφθηνα, προσιτά καταναλωτικά προϊόντα που προσέφερε η υλοποίηση του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, κρυβόταν η απαξίωση της εργασίας και τα υπερκέρδη των πολυεθνικών. Η τραπεζική κρίση του 2008 και η χρηματοπιστωτική δυσκολία που προκλήθηκε ήρθε να αναδείξει τον παραλογισμό και την πλεονεξία αυτού του καπιταλιστικού εγχειρήματος. Το παραγωγικό έλλειμμα του δυτικού κόσμου λόγω της παγκοσμιοποίησης είχε καλυφθεί ουσιαστικά με άφθονο και άκριτο υπερδανεισμό. Η αθρόα εισροή κεφαλαίων και στο ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα είναι η αιτία που δημιουργούσαν την εφορία της ανάπτυξης και της ευημερίας, μια ευημερία με δανεικά.

Η χρηματοπιστωτική κρίση αποκόπτει αυτή την ροή των κεφαλαίων με αποτέλεσμα οι δυτικές οικονομίες να οδηγούνται ουσιαστικά σε αδιέξοδη ύφεση. Γίνεται πλέον φανερός ο αμοραλισμός της τελευταίας δεκαπενταετίας που μεταφέροντας συστηματικά την παραγωγή στις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους έμεινε ουσιαστικά χωρίς σημαντικό παραγωγικό αντικείμενο, δηλαδή αδυναμία παραγωγής πλούτου. Η εργασία του δυτικού εργαζόμενου είναι πλέον μη ανταγωνιστική.

Τα σενάρια που μιλούσαν για υποκατάσταση του παραγωγικού ελλείμματος με  υψηλής τεχνολογίας παραγωγές και υπηρεσίες αποδεικνύονται, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, ανεπαρκή. Στη χώρα μας μάλιστα που δεν υπήρχε υψηλή τεχνολογία, υποδομές και μια δαιδαλώδης νομοθεσία, αυτή η εναλλακτική λύση μοιάζει με ουτοπία.

Στις μέρες της ύφεσης που βιώνουμε το δικαίωμα στην εργασία τελικά έχει γίνει ζητούμενο. Σε οποιοδήποτε παραγωγική θέση και αν βρίσκεται κάποιος ο κίνδυνος της ανεργίας είναι πλέον ορατός. Και αυτό βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Μπορεί οι παθογένειες στον τόπο μας να έχουν μεγιστοποιήσει το πρόβλημα, αλλά η ανεργία είναι ένα πρόβλημα συστημικό συνέπεια της παγκοσμιοποίησης.

Με αυτά τα δεδομένα η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης είναι επιβεβλημένη. Η αποπαγκοσμιοποίηση είναι   αναγκαία. 

Αυτή τη στιγμή πλήττεται  και σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης. Η Γαλλία νιώθει πλέον τον κίνδυνο της αύξησης της ανεργίας να πλησιάζει απειλητικά, η οικονομία της επιβραδύνετε και η ύφεση είναι προ των πυλών. Εκεί όμως δεν τρέφουν αυταπάτες και οι πολιτικοί έχουν τη δύναμη να προτείνουν λύσεις ρεαλιστικές και αποτελεσματικές. Μια στροφή των καταναλωτών στο "made in France" προβάλλεται σε όλα τα επίπεδα. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι το 50% των Γάλλων καταναλωτών είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα προϊόν ακριβότερα αρκεί να είναι "made in France" και μάλιστα στα είδη διατροφής το ποσοστό αυτό φτάνει το 78%.

Όταν βλέπω λοιπόν ισχυρές χώρες σαν τη Γαλλία να στρέφονται σε τέτοιες πρακτικές προστασίας της παραγωγής και της εργασίας από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης αναρωτιέμαι τι έχουμε κάνει εμείς. Όταν ξέσπασε η κρίση η ανεργία ήταν πολύ μικρότερη και τα λουκέτα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Δεν έγινε όμως καμία σοβαρή προσπάθεια για να μεταστραφεί η καταναλωτική μας πρακτική προς τα ελληνικά προϊόντα. Η πολιτική ηγεσία όφειλε να βρει τις διόδους για να προβάλει το made in Greece. Όμως άντ’ αυτού το μόνο που είδαμε ήταν εισπρακτικά μέτρα, και περικοπές που βάθαιναν την ύφεση και την ανεργία και στόχους ανάπτυξης εξωπραγματικούς για την ελληνική πραγματικότητα. Η οικονομική αλληλεγγύη που θα προστάτευε άμεσα την παραγωγή και την εργασία στον τόπο μας δεν προβλήθηκε ποτέ και από κανένα!

Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι το εμπορικό έλλειμμα της χώρας μας κατά μέσο όρο την προηγούμενη δεκαετία ήταν το 15% του ΑΕΠ. Ακόμα και μια μικρή μεταστροφή θα μπορούσε να διατηρήσει πολλές θέσεις εργασίας που τώρα χάθηκαν. Η μείωση του ελλείμματος που παρατηρούμε σήμερα δεν οφείλεται στην συνειδητοποίηση των καταναλωτών αλλά στη ύφεση που συρρικνώνει όλα τα μεγέθη.

Στη κατάσταση που φτάσαμε δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόταση που να αποτελεί πανάκια για τη λύση των προβλημάτων μας. Πρέπει να είμαστε ανοικτοί σε όλες τις προτάσεις που ενισχύουν την οικονομική αλληλεγγύη. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι αγοράζοντας ένα κινεζικό προϊόν στηρίζεις μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας στη Κίνα και αποδυναμώνεις μια άλλη στον τόπο μας.

Τις μέρες των εορτών κάντε ένα Δώρο Ελληνικό από ελληνικό κατάστημα.

Είμαι ελεύθερος επιλέγω Ελληνικά μέρος 2

Αυτό το άρθρο είναι η συνέχεια του θέματος που ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο με τα αμιγώς Ελληνικά τρόφιμα τα οποία παράγονται από αμιγώς Ελληνικές εταιρίες.

Υπάρχουν παραγωγικές εταιρίες στην πατρίδα μας που επίσης παράγουν τρόφιμα στις οποίες εργάζονται Έλληνες αλλά έχουν πολυεθνικό χαρακτήρα ή είναι ησηγμένες στο χρηματιστήριο αξιών κάτι που θολώνει το τοπίο κυριότητας των μετοχών. Η μη υποστήριξη από τους καταναλωτές αυτών των εταιριών και η αποκλειστική στροφή σε αμιγώς Ελληνικές εταιρίες φαινομενικά εγκυμονεί τον κίνδυνο να απολέσουν σταδιακά οι εργαζόμενοι τις θέσεις τους λόγω συρρίκνωσης των πωλήσεων. Έτσι μια κρατούσα άποψη επισημαίνει πως και οι πολυεθνικές που υπάρχουν εδώ εφόσον παράγουν τρόφιμα με Ελληνική προέλευση και χρησιμοποιούν Έλληνες εργαζόμενους οφείλουν να τύχουν της υποστήριξης μας. Εγώ απλά σας επισημαίνω ότι παρά την ομολογουμένως δύσκολη απόφαση της επιλογής ή όχι προς αυτές τις εταιρίες δεν παύουν να είναι δούρειοι ίπποι που
απορροφούν μεγάλα κονδύλια τα οποία προωθούνται στην μητρική εταιρία και επενδύονται εκτός Ελλάδας. Το δόλωμα της απόλυσης εργαζομένων έχει εφήμερη ισχύ αφού ή άνοδος των εγχώριων εταιριών θα έχει επακόλουθο την πρόσληψη απ’ αυτές πρόσθετου προσωπικού και συνεπώς θα επέλθει εργασιακή ισορροπία.  Να θυμάστε πως όπλο των πολυεθνικών εταιριών και όχι μόνο είναι η δημιουργία κλίματος φόβου. Ένα όπλο που θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο εκτενέστερα με το οποίο αιώνες τώρα παγιδεύουν τον άνθρωπο καθιστώντας τον απλώς πελάτη απαξιώνοντας κάθε άλλη δυνατότητα ύπαρξης.

Είμαι ελεύθερος επιλέγω Ελληνικά. Μέρος 1

Αυτό το άρθρο δεν περιέχει λογοτεχνικά μπιχλιμπίδια ούτε έχει γλώσσα ρέουσα που εξιτάρει τους κριτικούς. Ο λόγος που συντάχθηκε είναι καθαρά ενημερωτικός. Περιλαμβάνει μια μακροσκελή λίστα από τρόφιμα ομαδοποιημένα κατά κατηγορία τα οποία παράγονται και συσκευάζονται στην Ελλάδα. Επίσης ανάμεσα και ανάλογα με την ιδιαιτερότητα κάθε κατηγορίας θα υπάρχουν σχόλια και συμβουλές που πρέπει να προσέξετε καλά καθώς στα ράφια και στα ψυγεία κυκλοφορούν δούρειοι ίπποι οι οποίοι με καμουφλάζ την παραγωγή τους εδώ κρύβουν μέσα τους τον οχτρό, ούτως ειπείν χρησιμοποιούν πρώτες ύλες από το εξωτερικό( ( εμένα έτσι μ’ αρέσει να αποκαλώ τις άλλες χώρες) και κυρίως την Γερμανία.

Η παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ

Πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ιστορία, που ήθελε τα  λαχανάκια να μεταφέρονται με φορτηγό σε ένα αεροδρόμιο στην άλλη άκρη της Αγγλίας, και από εκεί να τα μεταφέρουν με αεροσκάφος στη Πολωνία, για να πλυθούν και να συσκευαστούν, και στην συνέχεια να τα στέλνουν πίσω στην Αγγλία αεροπορικώς, για να πουληθούν σε σούπερ μάρκετ μερικά μόλις χιλιόμετρα από εκεί που ξεκίνησαν!
Αυτό είναι ακραίο παράδειγμα της παρανοϊκής δυναμικής της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, αλλά περιγράφει χαρακτηριστικά την απογοήτευση με την άλλοτε θεωρούμενη ως ευλογία του ελεύθερου εμπορίου.
Από τα κινήματα Occupy Wall Street και  Tea Party της Αμερικής, μέχρι την επαναφορά της λαϊκίστικης πολιτικής στην Ευρώπη, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον απτές.
Οι Αμερικανοί (κατά μέσο όρο) δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν πριν 30 χρόνια. Στην Αγγλία, το διαθέσιμο εισόδημα είναι παγωμένο εδώ και 14 χρόνια. Οι πιθανότητες απασχόλησης σε τομείς όπως είναι τα υφάσματα, τα κεραμουργεία, υποδηματοποιεία, μηχανουργεία, κλπ έχουν εξαφανιστεί, και έχουν αντικατασταθεί από την παραπαίουσα αγορά οικονομικών υπηρεσιών, και αυτήν των ακινήτων.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Δύσης σε βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας (φαρμακευτική, αεροδιαστημική, κλπ.) έχει μαραζώσει. Το κόστος του κοινωνικού κράτους, στο οποίο συνηθίσαμε, αυξήθηκε επικίνδυνα, ενώ οι «καλές» συντάξεις που όλοι οι εργαζόμενοι περίμεναν, περιορίζονται σήμερα μόνο στον δημόσιο τομέα, και ακόμη κι αυτό θα αλλάξει στα επόμενα 10 χρόνια. Για αυτό και αμφισβητούνται, όλο και πιο πολύ, τα πλεονεκτήματα της ελεύθερης αγοράς.
Κάποιοι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης, όπως ο Νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz, εστίαζαν στην υποτιθέμενη ζημιά που η απελευθέρωση του δυτικού εμπορίου θα προκαλούσε στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ελάχιστοι συνεχίζουν να το πιστεύουν.
Αντιθέτως, με το να ανοίξει την παγκόσμια αγορά στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, και στην Ανατολική Ευρώπη, η Δύση εξαπέλυσε μια μηχανή αυτοκαταστροφής που απειλεί τις συνθήκες διαβίωσης της ίδιας. Μετά από μερικά χρόνια, όπου όλα ήταν φθηνότερα λόγω της παγκοσμιοποίησης, οι όροι της ελεύθερης αγοράς στράφηκαν πλέον εναντίον της Δύσης.
Σίγουρα ο κόσμος ως σύνολο γίνεται πλουσιότερος. Μόνο τη περασμένη δεκαετία, η παγκόσμια οικονομία διπλασιάστηκε σε μέγεθος. Τα περισσότερα όμως πλεονεκτήματα αυτής της οικονομικής άνθησης κατέληξαν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, και στη Δύση σε αυτούς που ήταν ήδη πλούσιοι και προνομιούχοι. Παντού αλλού, το χάσμα του πλούτου έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή επίπεδα.
Οι κορυφαίοι επιχειρηματίες της Δύσης αγκάλιασαν την παγκοσμιοποίηση επειδή ανοίγει νέες αγορές, φέρνει νέες ιδέες, και παραγκωνίζει μη παραγωγικούς και προστατευμένους τομείς. Παράλληλα, επιτρέπει χαμηλότερα κόστη παραγωγής, και μεγαλύτερα κέρδη. Κανένας  όμως δεν σκέφτηκε πως αν οι καταναλωτές της Δύσης δεν έχουν εργασία, δεν θα μπορούν να συμμετέχουν, και έτσι η μητρική οικονομία θα πεθάνει.
Οι αρχές του ελεύθερου εμπορίου ισχύουν το ίδιο για τα κράτη, όπως και για τα άτομα. Αντί να παράγουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να εργαζόμαστε εξειδικευμένα, και να πουλάμε το προϊόν που παράγουμε στους άλλους. Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε τα έσοδα μας για να αγοράσουμε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που έχουμε ανάγκη. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα κράτη. Να εξειδικευτούν σε αυτό που μπορούν, και να εμπορεύονται τα υπόλοιπα.
Αυτό όμως το σύστημα λειτουργεί μόνο εφόσον υπάρχουν κοινά κριτήρια και κοινοί κανόνες. Αν όχι, τα κράτη δεν θα συμβιώνουν αρμονικά. Αυτό είναι και το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης.
Κάποιοι, απλά αντέγραψαν τη Δύση, και εκμεταλλεύτηκαν τα φθηνά μεροκάματα για να πετύχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Η «αόρατη χειρ» του Adam Smith δεν μπορεί να αποδώσει σε έναν κόσμο με διαφορετικούς όρους εργασίας, διαφορετική νομοθεσία, και χειραγωγούμενες νομισματικές ισοτιμίες. Ακόμη και αυτός, ο πατέρας της ελεύθερης αγοράς, αναγνώριζε πολύ καλά ότι οι αγορές χρειάζονται ελέγχους, αν είναι να λειτουργήσουν σωστά.
Οι Κινέζοι δεν θα σοβαρευτούν με τα ζητήματα πνευματικής κλοπής, μέχρι που να αρχίσουν να εφευρίσκουν περισσότερα από όσα κλέβουν, και ούτε θα προχωρήσουν ποτέ σε νομισματικές μεταρρυθμίσεις, αν πρώτα δεν έχουν αποσπάσει κάθε θέση εργασίας από την άλλοτε ζωντανή Δύση. Υπάρχει η λογική (των Κινέζων αξιωματούχων) ότι παίρνουν το αίμα τους πίσω για αιώνες στέρησης. Και αυτό είναι κάπως λογικό, με την έννοια ότι η επιδίωξη συμφερόντων προάγει το γενικό καλό. Εξάλλου, η Δύση πίστευε ότι θα κερδίσει από την παγκοσμιοποίηση. Τώρα που χάνει, της φταίνε οι άλλοι;
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο πλανήτης είναι η συνεργασία, αλλιώς θα περάσουμε και πάλι σε εποχές προστατευτισμού και διαφωνιών. Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς έχει παραμορφωθεί σε σημείο που να κινδυνεύει με κατάρρευση. Οι εμπορικές ανισορροπίες αποτελούν τη ρίζα όλων των σημερινών κρίσεων χρέους που βλάπτουν τις αναπτυγμένες οικονομίες.
Μακροπρόθεσμα, όλα τα κράτη θα πρέπει να ισορροπήσουν και να είναι αυτάρκη. Το να μεταφερθούν έξω, όλα όσα κάποτε κάναμε στη χώρα μας, αποτελεί τρέλα. Όπως αποτελεί τρέλα, η Κίνα (και άλλες χώρες) να εξαρτώνται κυρίως από τις εξαγωγές τους.
Και από πού θα βρεθούν οι νέες θέσεις εργασίας; Αυτό αναρωτιούνται όλοι στη Δύση. Υπάρχει μια απλή απάντηση: Να επιστρέψουμε στη τοπική παραγωγή. Και αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να πλένουμε οι ίδιοι τα λαχανάκια μας …

The Daily Telegraph
http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/jeremy-warner/8940701/Globalisation-has-turned-on-its-Western-creators.html
Απόδοση: S.A
Αναδημοσίευση από το antinews

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

Αναδημοσίευση από τον Techie Chan

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτό το πορτοκαλί μαγαζάκι να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια στη μπίλια κι όχι στις ανακοινώσεις του κρουπιέρη, καθώς σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει πως ο κρουπιέρης μπορεί να λέει μαύρο τη στιγμή που η μπίλια έχει καθίσει στο κόκκινο.

Στην τρίτη συνέχεια (πρώτο μέρος πώς να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα the greek way, 2ο Eat That) της σαπουνόπερας που ονομάζεται το τέλος του παιχνιδιού ή μαζί τα φάγαμε θα ασχοληθούμε με μία ακόμα τέτοιου είδους αντινομία. Βασικό μοτίβο της φιλελεύθερης προπαγάνδας από τη θάτσερ, μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο επιμελητηρίου και υιό υπουργού της δικτατορίας είναι η σκληρή δουλειά. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, για να προκόψεις χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν είναι δυνατό σου λέει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 50-55 σου, δεν γίνεται να έχεις υψηλούς μισθούς χωρίς ανάλογη “παραγωγικότητα”. Για να το θέσω στο πιο αφαιρετικό επίπεδο, το δόγμα λέει: “δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα”.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω πως αυτό το μαύρο ήταν στην ουσία κόκκινο. Πως παρότι η σκληρή δουλειά προπαγανδίζεται ως το μόνο μέσο για την επιβίωση και την επιτυχία, την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημα έπαιρνε αποφάσεις προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πως η κοινωνία όχι μόνο αντιλήφθηκε αυτή την αντινομία, αλλά προσαρμόστηκε σε αυτή, αντέδρασε και δημιούργησε νέα πρότυπα. Τα οποία σήμερα οι φιλελεύθεροι μας τα δείχνουν ως απόδειξη πως το δόγμα τους είχε δίκιο.

Στο σταυροδρόμι της ιστορίας (γκαγκάν)

Μην αγχώνεστε, δεν εννοώ το δημοψήφισμα, είπα να ξεκινήσουμε με ένα μικρό παλιό αδιέξοδο. Οι αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν αρκετά αμήχανες για τους νέους πάπες της οικονομικής ορθοδοξίας. Από τη μία ο πληθωρισμός είχε αρχίσει να υποχωρεί μετά το σφίξιμο της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ και τη χαλάρωση του ΟΠΕΚ, αλλά από την άλλη τα οικονομικά μέτρα της θατσερικής αγγλίας που προσυπέγραψε ο ίδιος ο εκπρόσωπος του θεού στη γη (για τον φρίνταμν λέμε) απέτυχαν παταγωδώς. Η ακραία αποβιομηχάνιση της αγγλίας δεν έδειχνε να απελευθέρωνε τις οικονομικές δυνάμεις από τις παλιές και μη ανταγωνιστικές χαλυβουργίες προς αναζήτηση νέων γενναίων ευκαιριών. Και μεταξύ μας δεν τις απελευθέρωσε γιατί δεν υπήρχαν. Έτσι το κεφάλαιο έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να γίνει αποδοτικό. Η πτώση του επιπέδου των μισθών είναι πάντα προσφιλής και εύκολη τακτική μείωσης του κόστους, αλλά ήταν πολιτικά αντιδημοφιλής στα πλαίσια που ακόμα είχαμε αυτές τις καταραμένες δημοκρατίες.

Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν από το να εντείνουμε αυτή την ανάγκη για μείωση στους μισθούς. Διότι οι περικοπές μισθών δεν θα έψηναν κανένα, όσο ωραία κι αν τις πλάσαραν. Η απελευθέρωση του εμπορίου όμως ποιον θα πείραζε? Δεν είναι καλό πράγμα η απελευθέρωση βρε παλιοφασίστες?

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η μαζική μεταφορά της παραγωγής από την ακριβή δύση στο φθηνό νότο και την ακόμα φθηνότερη ανατολή. Η αρχή έγινε με τα λεγόμενα αγαθά εντάσεως εργασίας. Ρούχα, υφάσματα, παπούτσια όπου οι εργατο-ώρες που χρειάζονται για να παραχθούν αποτελούν σημαντικό μέρος του συνολικού κόστους. Δυτικά κεφάλαια έστηναν δυτικά εργοστάσια στο μεξικό, έφτιαχναν παπούτσια με φθηνά, μαυριδερά, αναλώσιμα, μπάσταρδα μεξικανάκια που μετά πωλούνταν στη δύση από τα ίδια δυτικά brand names κρατώντας σχεδόν όλη την επιπλέον υπεραξία (κέρδος) από τις μειώσεις του κόστους.

Αυτή η διαδικασία πέτυχε 3-4 στόχους ταυτόχρονα. Από τη μία μείωσε τη ζήτηση εργατών στη δύση και άρα αύξησε την ανεργία. Η ανεργία πίεζε για χαμηλότερους μισθούς (λόγω των νέων συνθηκών) και ταυτόχρονα -από την άλλη- η πτώση της τιμής των παπουτσιών λόγω των φθηνών εργατικών χεριών έκανε τα παπούτσια πιο προσβάσιμα στους φτωχότερους (λόγω χαμηλότερων μισθών) δυτικούς. Στο ενδιάμεσο φυσικά η Nike (δηλαδή το κεφάλαιο) κράταγε ένα ωραίο φιλετάκι κερδών για πάρτη του το οποίο μέσω φορολογικών παραδείσων και άλλων περίπλοκων διαδρομών προσπερνούσε την υψηλή φορολογία των δυτικών χωρών.

Υπόθεση Εργασίας

Στην ομιλία του σήμερα ο νέος πρωθυπουργός, κάνοντας μια «υπόθεση εργασίας», προσπάθησε να τεκμηριώσει τα τρία σοβαρότερα μειονεκτήματα που θα είχε μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή.

Τα αναφέρω έτσι όπως τα θυμάμαι.

1 Πληθωρισμός με συνέπεια να πληγούν τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.

2 Το δημόσιο χρέος θα είναι δύσκολα διαχειρίσημο επειδή θα είναι σε σκληρό νόμισμα

3 Απαξίωση των αξιών λόγω της υποτίμησης με αποτέλεσμα οι έχοντες να μας εξαγοράσουν κοψοχρονιά.

Ειλικρινά απογοητεύτηκα από το επίπεδο του τεχνοκράτη πρωθυπουργού μας και από το πόσο γρήγορα αλλοτριώθηκε από τους πολιτικούς και άρχισε να μας λέει παπαριές. 

Ένα θέμα που είναι τόσο σοβαρό θα έπρεπε να είχε αναλυθεί πλήρως και αν υπήρχαν κάποια σοβαρά μειονεκτήματα να προβληθούν αναλυτικά και επαρκώς.

Επειδή όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Παπαδήμος δεν έχει μελετήσει αυτό το σενάριο, όχι τώρα, αλλά από το την εποχή της ένταξης της χώρας στο μνημόνιο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει αποκλειστεί η δραχμή επειδή δεν συμφέρει τους δανειστές μας και τα κέντρα που εξυπηρετεί. 

Γι’ αυτό τα επιχειρήματα τελικά είναι τουλάχιστον γελοία.

Για όσους τα θεωρούν σημαντικά απαντώ:

1 Τα κατώτερα οικονομικά στρώματα και όχι μόνο πλήττονται και τώρα, αλλά δεν διαφαίνεται καμία ελπίδα για ανάκαμψη. Με την πολιτική του ισχυρού νομίσματος έχει νεκρώσει η οικονομία και η ανεργία έχει περάσει το 20%. Άλλωστε έχουμε βιώσει περιόδους υψηλού πληθωρισμού και σας διαβεβαιώ ήταν πολύ καλύτερα από τώρα.

2 Για να καταλάβω με το ευρω είναι διαχειρίσημο; Το κούρεμα δεν αποτελεί μια συγκαλυμμένη χρεοκοπία; Δηλαδή τι πιστεύουν, ότι οι ιδιώτες επενδυτές – κερδοσκόποι, που θα γράψουν ζημιά από τα ελληνικά ομόλογα, παραμυθιάζοντε με τον όρο συντεταγμένη πτώχευση. Η αντίδραση τους θα είναι ίδια και με το κούρεμα και με μια πτώχευση.

3 έχω απαντήσει στην ανάρτησή μου “Αποπληθωρισμός Και Δραχμή”

Θέλοντας να είμαι καλοπροαίρετος προς το νέο πρωθυπουργό, αποκλείοντας την συνομοσιολογία, θα υπέθετα ότι αυτή η «υπόθεση εργασίας» έγινε για να περάσει το μήνυμα που λέει ότι στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα υπέρ του ευρω. Ένα μήνυμα προς τους ευρωπαίους εταίρους μας ότι ήρθε η ώρα για να αποφασίσουν ή την ολοκλήρωση της ευρωζώνη ή ότι η διάλυσή της δεν είναι και το τέλος του κόσμου.

Αυτό το τελευταίο είναι η δικιά μου «υπόθεση εργασίας»!

Η Ελεύθερη Αγορά Είναι Παραμύθι

Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης αγοράς δεν είναι ειλικρινείς. Για την ακρίβεια την εφαρμόζουν αλά κάρτ.

Ενώ ο νεοφιλελευθερισμός αγωνίσθηκε λυσσαλέα για να διαλύσει κάθε κρατικό φραγμό που θα μπορούσε να ορθώσει μια χώρα, εν δυνάμει καταναλώτρια, ώστε να μπορούν να διακινούν οι πολυεθνικές ελεύθερα τα εμπορεύματά τους. Χωρίς τελωνεία, δασμούς, περιορισμούς, εκεί που τους βολεύει έκανε τα στραβά μάτια. Στις χώρες που παράγουν τα εμπορεύματα, αυτές που παράγουν σε συνθήκες δουλείας, η απελευθέρωση των οικονομιών τους είναι ανύπαρκτη. Είναι γνωστό ότι η Κίνα κρατά συνειδητά υποτιμημένο το γουάν. Μια νομισματική πολιτική που εφαρμόζουν οι κινέζοι για να προστατεύσουν την παραγωγή τους. Μια καθαρά προστατευτική πολιτική η οποία βολεύει αφάνταστα τις πολυεθνικές που βλάπτει όμως ανεπανόρθωτα τις χώρες που λειτουργούν με τις οικονομίες τους ανοικτές, «ελεύθερες», ξέφραγα αμπέλια και το παραγωγικό ιστό τους.

Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι ο υπερδανεισμος όλων των χωρών πελατών των πολυεθνικών. Και εκεί αναλαμβάνουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Δανείζοντας χαλαρά στην αρχή, με απώτερο στόχο να τα πάρουν όλα στο τέλος.

Και το τραγικό για τον τόπο μας;

Βάλαμε τον τραπεζίτη, με την συναίνεση σχεδόν όλου του αποτυχημένου πολιτικού κόσμου, να μας σώσει! Αυτό χρειαζόταν ο τόπος μας; Τραπεζίτες για να συνεχίσουν να μας δανείζουν;

Κάποιον που θα μπορούσε να περιορίσει την ψευδεπίγραφη ελεύθερη αγορά χρειαζόμαστε.

Δεν χρειάζεται νομίζω να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλάβει ότι για να επιβιώσει μια οικονομία θα πρέπει να εφαρμόσει κάποιου είδους προστατευτισμό. Το εφαρμόζει η πανίσχυρη Κίνα με το γουάν (κατάφορη παραβίαση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού), και στις ΗΠΑ προστατεύεται το δολάριο με τη στρατιωτική υπεροχή (αρκετά πρωτόγονος τρόπος επιβολής) και πολλές άλλες χώρες που αναπτύσσονται πραγματικά.

Ας λειτουργήσουμε τουλάχιστον εμείς οι καταναλωτές προστατευτικά για την παραγωγή μας τις θέσεις εργασίας, την οικονομία μας. Η «ελεύθερη αγορά» είναι παραμύθι για σε κατακτήσουν οι πολυεθνικές.

Σενάριο Πολέμου

Πριν ενάμιση χρόνο τους αρκούσε η υπογραφή από ένα εξουσιοδοτημένο υπουργό. Σήμερα απαιτούν πέντε υπογραφές θεωρημένες μάλιστα στο ΚΕΠ!

Όσοι δεν το κατάλαβαν να σας το πω απλά. Πριν ενάμιση χρόνο δεν άντεχαν μια χρεοκοπία της Ελλάδας, σήμερα χάρη μας κάνουν που δεν την προκαλούν. Ο έλληνας νιώθει θιγμένη την εθνική του ανεξαρτησία (αλήθεια υπήρχε ποτέ;), και δεν βλέπει την πραγματικότητα, τον πόλεμο που έρχεται. Για τους τραγικούς πολιτικούς μας δεν θα πω τίποτα, αυτοί ακόμα τις καρέκλες τους σκέφτονται

Η πιθανότητα να χρεοκοπήσουμε και να οδηγηθούμε εκτός ευρωζώνη, σε συνάρτηση με την πανευρωπαϊκή κρίση, δεν είναι πλέον επιλογή μας, είναι επιλογή των ισχυρών των αγορών.  Και τότε τι;

Στον επιχειρηματικό κόσμο η αντιμετώπιση των απρόβλεπτων οργανώνεται συστηματικά και στελεχώνεται με τους διαχειριστές κρίσης. Στην Ελλάδα μέχρι τώρα υπήρχε η συμβατική στρατιωτική θωράκιση για ενδεχόμενη στρατιωτική επίθεση, όμως σήμερα ο κατακτητής δεν χρησιμοποιεί στρατιωτικές μεθόδους. Ενώ το βλέπουμε δυο χρόνια τώρα ότι η οικονομία μας βάλλεται από τις αγορές εμείς επαναπαυτήκαμε στην προστασία των εταίρων μας. Μια προστασία όμως που μπορεί να έχει ημερομηνία λήξεως ή να απαιτεί την εκπόρνευσή σου. Είναι στρατηγική αυτή; Είναι λογικό να αγοράζεις υποβρύχια που γέρνουν και να μη μπορείς να ταΐσεις το λαό σου αν κάποιοι αποφασίσουν ότι πρέπει να πτωχεύσεις;

Έστω και τώρα, όσο ακόμα δεχόμαστε μόνο αεροπορικούς βομβαρδισμούς, μήπως πρέπει να οργανώσουμε την άμυνά μας; Να αναλύσουμε όλα τα πιθανά σενάρια, όσο ευρωλιγούρηδες και αν είμαστε, και να θωρακίσουμε την χώρα μας στο ελάχιστο; τουλάχιστον να μη πεινάσουμε. Πρόσφατα είδα πολιτικούς να τρομοκρατούν με την περίπτωση να μη έχουμε αλεύρι και ζάχαρη, αν δεν μας δώσουν τη δόση μας, και δεν είδα κάποιον να εξανίσταται για την απόλυτη υποτέλεια που μας επέβαλαν.

Αυτή είναι η απόλυτη εθνική μειοδοσία για τη οποία δεν ακούω τίποτα.

Το ζητούμενο από την κυβέρνηση που έρχεται δεν θα πρέπει να είναι η εφαρμογή της εκπόρνευσής μας, αλλά μια προετοιμασία για τον πόλεμο που έρχεται!

Και ας μην έρθει.

Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος

 

Αναδημοσίευση από τον Greek Rider

Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος θα ήταν (αν γινόταν) ότι τέρμα οι τζάμπα μάγκες. Και τι σημαίνει αυτό, θέλεις κύριε να γκρινιάζεις; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, ψήφισε να φύγουμε από το ευρώ. Αν ψηφίσεις όμως να μείνουμε μέσα στο ευρώ τότε θα φας όλη την παπάρα και δεν θα πεις και ούτε κιχ.

Δεν μπορείς όμως να υποστηρίζεις και μέσα στο ευρώ και την επίπλαστη ευημερία του 2007 δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Βεβαίως αυτό το τίμιο δίλημμα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός.

Καταρχήν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καναλαρχών-κατασκευαστών που βλέποντας τα εγχώρια λόμπι τους να χάνουν δύναμη και τα γερμανικά συμφέροντα να πλησιάζουν έχουν πάθει αμόκ. Γι' αυτό και χτες στα δελτία ειδήσεων όλοι έσκιζαν τα ρούχα τους.

Δεύτερον το δημοψήφισμα δεν συμφέρει τη ΝΔ διότι αυτή στηρίζεται στο δόγμα "και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος" μέσω μιας άλλης πολιτικής η οποία όμως είναι μυστική.....

Τρίτον τα υπόλοιπα κόμματα δεν γουστάρουν το δημοψήφισμα γιατί τα βάζει μπροστά στα σωστά διλήμματα, αντί να φωνάζουν ανέξοδα θα πρέπει να πάρουν μια θέση, π.χ. εντός ή εκτός ευρώ. Αν πάρουν θέση εντός ευρώ όλοι ξέρουμε ότι αυτό συνεπάγεται μια πολιτική λιτότητας. Αν πάρουν θέση εκτός ευρώ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ και πάλι θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν τον λαϊκισμό και με σθένος να πούνε την αλήθεια στον λαό, δηλαδή ότι εκτός ευρώ και πάλι θα έχουμε φτώχεια αλλά όμως με προοπτικές ανάκαμψης. Δυστυχώς όμως και τα υπόλοιπα κόμματα γουστάρουν να λαϊκίζουν χαϊδεύοντας αυτιά.....

Επιπλέον η ελίτ τρομάζει με το ενδεχόμενο να αρχίσει ο λαός να ζητάει τον λόγο επί συγκεκριμένων θεμάτων, τι θα το κάνουμε εδώ, λένε, αμέρικαν μπάρ; Ανατριχιάζουν με την σκέψη ότι μπορεί τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα τεράστια δικαιώματα που έχουν παράνομα αποκτήσει να τεθούν σε αμφισβήτηση από έναν λαό που θα σιγά, σιγά μπορεί να αρχίσει να απαιτεί να λέει άμεσα την γνώμη του. Αυτά λοιπόν είναι κακά προηγούμενα από έναν πρωθυπουργό που από την αρχή είχαν καταλάβει ότι δεν ταιριάζει με τα συμφέροντά τους. 

Για τις τράπεζες να μην πούμε τίποτα. Ο ΓΑΠ γι' αυτούς είναι ήδη persona non grata λόγω του ότι δεν κατάφερε να υποστηρίξει τα συμφέροντα των μεγαλοιδιοκτητών της.

Μια σημιτικογενής μερίδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ επίσης, θεωρεί αδιανόητο να τίθεται στον κίνδυνο της λαϊκής βούλησης η πορεία της χώρας στο ευρώ.
Συνεπώς, εγώ είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος με την προυπόθεση να τεθεί το σωστό δίλημμα για παραμονή ή όχι μέσα στο ευρώ. Και εκεί να αναλάβει χωρίς λαικισμούς ο κάθε ένας τις ευθύνες του.
Και η σοβαρή αριστερά να υποστηρίξει την έξοδό μας από το ευρώ χωρίς φόβο και πάθος εξηγώντας ότι και εκτός ευρώ θα ζήσουμε φτώχεια αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για να ανακάμψουμε κάποτε.

Αποπληθωρισμός Και Δραχμή

Το σενάριο για την επιστροφή στη δραχμή συναντά την αντίδραση από πολλούς με κύριο επιχείρημα ότι σ’ αυτή τη περίπτωση, επειδή θα ακολουθήσει μια βαθιά υποτίμηση, όλοι όσοι έχουν βγάλει τα Ευρώ τους στο εξωτερικό ή οι ξένοι, θα έρθουν να μας αγοράσουν κοψοχρονιά.
Παράλληλα όμως κύριος στόχος στις επιταγές της τρόικας και στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται είναι ο αποπληθωρισμός. Στο βαθμό που οι στόχοι επιτυγχάνονται οι αξίες στον τόπο μας θα αποπληθωριστούν, η νομισματική αξία τους θα υποβαθμιστεί, και για τους έχοντες λοιπόν ντόπιους ή ξένους το να μας εξαγοράσουν θα είναι το ίδιο εύκολο. Θα μας αγοράσουν πάλι κοψοχρονιά αλλά σε Ευρώ.
Άρα το επιχείρημα αυτό κατά της δραχμής είναι αστείο.
Στόχος της τρόικας είναι να μας κάνει φτηνούς για την παγκόσμια ολιγαρχία του κεφαλαίου. Αυτά που τους ενδιαφέρουν θέλουν να τα πάρουν τσάμπα.
Δεν είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στο ενιαίο νόμισμα, βλέποντας και την «αλληλεγγύη» εκ μέρους των εταίρων μας, αρχίζω να το σκέφτομαι πλέον σοβαρά. Αν είναι να διαλυθεί η ευρωζώνη δεν είναι καλύτερα να πηδήξουμε πρώτοι;
Άλλα επιχειρήματα κατά της δραχμής;

ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

Στον καπιταλισμό γίνονται επενδύσεις μόνο όταν υπάρχει κέρδος και μάλιστα κατά το δυνατόν το μέγιστο. Δεν υπάρχει καθωσπρεπισμός ούτε ηθικός περιορισμός όταν το μεγάλο κεφάλαιο αντιλαμβάνεται ότι θα κερδίσει.
Για να δούμε λοιπόν τι παίζεται στη χώρα μας την εποχή του ΔΝΤ πάνω σ΄ αυτή την κατεύθυνση.
Οι επενδυτές πανε κατ’ αρχήν μόνο εκεί που θα κερδίσουν. Στήνουν ένα πλάνο και το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι να μπορούν να εξάγουν τα κέρδη τους, δεύτερον να έχουν ένα περιβάλλον εργασιακής ειρήνης έτσι όπως την κατανοούν αυτοί και τέλος ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς. Αυτό είναι το επενδυτικό περιβάλλον που τους ενδιαφέρει.
Η χώρα μας δηλώνει (και δεν μπορεί διαφορετικά) ότι δεν προτίθεται να φύγει από την ΕΕ ούτε από το Ευρώ ούτε  από την παγκοσμιοποιημενη οικονομία. Άρα οι επενδύτες θα μπορούν να διακινούν τα κέδροι τους ελευθέρα. Η εργασιακή ειρήνη είναι εξασφαλισμένη όταν έχεις ανεργία 16% με τάσεις ανόδου. Όποιος παίρνει ένα μισθουλάκο χορεύει όπως του βαράνε. Για το συνδικαλιστικό κίνημα στον τόπο μας δεν λεω τίποτα επειδή είναι τουλάχιστον τραγικό. Τέλος το φορολογικό καθεστώς που αφορά τις επιχειρήσεις είναι σταθερό και δεν αγγίζεται από τα αλλεπάλληλα φορολογικά νομοσχέδια. Οι μόνες προτάσεις που υπάρχουν είναι κατά πόσο μπορεί μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων.
Άρα είμαστε μια χώρα η χαρά του επενδυτή; Ναι με προϋποθέσεις.
Το βασικό όπως είπαμε είναι το κέρδος. Εκεί που το μεγάλο κεφάλαιο έκρινε ότι θα είχε κέρδος επενδύει σταθερά. Είναι μύθος ότι δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα. Στο λιανεμπόριο και στις παροχές έχουν επενδυθεί τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να επενδύονται πολλά δις από τις πολυεθνικές. Να αναφέρω σχετικά αεροδρόμια, τηλεφωνία, πολυκαταστήματα, Καρφού, Λίντλ, Πράκτικερ, Ικέα κτλ. δεν είναι αυτό που θέλουμε βέβαια σαν κράτος αλλά για τις αποικίες τέτοιες επενδύσεις προβλέπονται! Επενδύσεις παραγωγικές δεν προβλέπονται αφού γι αυτές υπάρχουν χώρες που είναι ασυναγώνιστες σε φορολογία και μεροκάματα.
Σε όλα αυτά βλέπετε να παίζουν ρόλο τα δημοσιονομικά προβλήματα;
Γιατί λοιπόν μας έχουν βάλει στην πρέσα πού αποσκοπούν.
Μας στύβουν επειδή η κρίση του καπιταλισμού άλλαξε τις επιλογές τους. Πρέπει με κάποιο τρόπο να ρεφάρουν τα δανεικά. Ένας απλός τρόπος είναι να μας πάρουν ότι πλουτοπαραγωγικές πηγές διαθέτουμε με το μικρότερο κόστος ξεπουλήματος και φυσικά λειτουργίας (κινεζοποίηση εργασίας) για να έχουν σύντομα το μεγαλύτερο κέρδος. Σ΄ αυτά τα πλάνα δεν υπάρχει περιθώριο για κράτος πρόνοιας με κοινωνικές παροχές. Το κράτος πρέπει να ελαχιστοποιηθεί και να ζει με πενιχρά από την σκληρή φορολογία του λαού. Ένα «νοικοκυρεμένο» πάμφτωχο κράτος!
Δεν ξέρω αν οι αριθμοί θα ευημερούν σ΄ αυτή την Ελλάδα που μας ετοιμάζουν οι πολιτες σίγουρα όχι.
Βέβαια αυτό που παίζει προς τα έξω είναι ο μύθος του νοικοκυρέματος και των καθωσπρέπει επενδυτών που θέλουν να δουν ένα σωστό κράτος για να έρθουν να το βοηθήσουν!
Και εμείς ακόμα τους κοιτάμε.

ΜΥΘΟΣ

Ποιος είναι ο λόγος που μας συμπιέζουν έτσι σαν λαό.
Επίσημα η κυβέρνηση λεει για να νοικοκυρευτούμε, να μπορέσουμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, ένα «καθωσπρέπει» κράτος, ώστε τότε να έρθουν οι ξένοι επενδυτές και με τις επενδύσεις τους να έχουμε πάλι ανάπτυξη.
ΜΥΘΟΣ
Τους ξένους επενδυτές τους χρειάζεσαι όταν έχεις ελλείμματα ώστε με τις επενδύσεις τους να βοηθηθείς να ξεπεράσεις τα ελλείμματά σου. Όταν έχεις πλεονάσματα τι τους θες τους ξένους επενδυτές. Κανείς επενδύσεις από μόνος σου και μένουν τα κέδροι στον τόπο σου. Έτσι απλά!
Για πόσο ηλίθιους μας περνάνε οι δοσίλογοι;
Υπάρχει αντίλογος;

Κάνω τις σωστές αγορές, επιλέγω συνετά και αγοράζω ελληνικά.

Ποτέ δεν είναι αργά για συλλογική δράση!

Μετά από παραινέσεις μου ενεργοποιήθηκε επιτέλους ο «συνδικαλιστικός» μου φορέας .

ΠΕΡΙ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

Ένα σενάριο που μοιάζει αληθινό.

Μη τα πάρετε και όλα τοις μετρητοίς .....ένα video είναι!

ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΔΕΣΕ

Πάντα είχα την απορία γιατί η τραπεζική κρίση του 2008, η οποία τελικά αντιμετωπίστηκε (γράφοντας ζημιές βέβαια στο μεγάλο κεφάλαιο) μεταβλήθηκε σε κρίση χρέους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι αφηγήσεις που έλεγαν ότι η κρίση χρέους ήταν αποτέλεσμα της απερισκεψίας και της σπατάλης των αδυνατών κρατών δεν με κάλυπτε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξαφνικά η ολιγαρχία του χρήματος (οι αγορές) διαπίστωσε ότι δεν πρέπει πλέον τα κράτη να δανείζονται τόσα πολλά και ότι θα πρέπει πάση θυσία να βάλουν τάξη στα του οίκου τους. Ακούγεται πολύ ηθικό για να είναι αληθινό. Άλλωστε αυτό είναι που επιθυμούσε η παγκόσμια ολιγαρχία του χρήματος, να βρίσκει να δανείζει για να αυξάνει τα κεφάλαιά της και κυρίως για να ελέγχει με αυτό τον τρόπο τον πλανήτη. Διαφορετικά τι να τα κάνει;

Ο στόχος βέβαια όλης αυτής της επίθεσης εμφανείς. Πέρα από τα καθώς πρέπει ηθικά προσχήματα ουσιαστικά απέβλεπε σε μια βάρβαρη ανακαταδιανομή του πλούτου των μικρομεσαίων πολιτών και κρατών υπέρ φυσικά της οικονομικής ολιγαρχίας. Έπρεπε το κόστος της τραπεζικής κρίσης η ζημία που έγραψε το μεγάλο κεφάλαιο, να το επωμισθούν οι λαοί.

Πως όμως θα γινόταν αυτό;

Με πιο τρόπο θα νομιμοποιηθούν για να αρπάξουν, ώστε να ρεφάρουν τα χαμένα;

Δυστυχώς το άρμα γι αυτή την άνευ προηγουμένου αρπαγή των ανθρωπίνων κατακτήσεων το έσυρε η χώρα μας. Μια χώρα που αν και δεν ήταν στην πρώτη γραμμή της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με μεγάλα βέβαια διαρθρωτικά προβλήματα και ένα μεγάλο δανεισμό όχι όμως τόσο ιδιαίτερα και σημαντικά. Επελέγη τελικά η χώρα μας για τον πειραματισμό, μια μικρή οικονομία για να αντέξουν τις συνέπειες μιας πιθανής αποτυχίας του πειράματος. Και με πολιτικούς βέβαια έτυμους να δώσουν.

Σ αυτόν τον τόπο ποτέ δεν έλειψαν οι Εφιάλτες.

Απ εδώ θα συνεχίσω με την αφήγηση του Τεκι.

Αντιδράσεις Δράσεις Με Φαντασία Και Ουσία!

Αντιγράφω από το e-fungus.gr

Πολίτες απαιτούν έκπτωση

Πρωτοφανείς σκηνές εκτυλίχτηκαν σε κεντρικό Super Market της Κατερίνης, όταν 50 περίπου πολίτες, φτάνοντας με τα ψώνια τους στο ταμείο, σύσσωμοι, ζήτησαν έκπτωση 15%.

Η διεύθυνση του καταστήματος αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα των πολιτών, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν σκηνές έντασης. Οι πολίτες έφυγαν αφήνοντας πίσω τους ένα βουνό από καλάθια γεμάτα τρόφιμα και ψώνισαν από συνοικιακό κατάστημα που τους έκανε σε πρώτη φάση ομαδική έκπτωση 5%.

Έκπληκτο το προσωπικό του καταστήματος τροφίμων, γνωστής αλυσίδας, είδε ξαφνικά μια μεγάλη ομάδα πολιτών να στέκεται μπροστά τα ταμεία και να αρνείται να πληρώσει την αναγραφόμενη τιμή των προϊόντων και να ζητά έκπτωση 15% επί του συνολικού ποσού.

Μειώσεις Μισθών, Αύξηση Φορολογίας Και Περιορισμός Του Κράτους!

Πριν ένα χρόνο πάει ο ΓΑΠ στη τρόικα και ζητά τη βοήθειά της.

ΓΑΠ Θα ήθελα μια συνταγή για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα δανεισμού που έχω.

ΤΡΟΙΚΑ Μάλιστα, μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας και περιορισμός του κράτους.

Μερικούς μήνες αργότερα

ΓΑΠ Θα ήθελα μια συνταγή για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα ύφεσης και ελλειμμάτων που έχω.

ΤΡΟΙΚΑ Μάλιστα, μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας και περιορισμός του κράτους.

Πρόσφατα

ΓΑΠ Θα ήθελα μια συνταγή για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα ελλειμμάτων, ανεργίας και χρέους που έχω.

ΤΡΟΙΚΑ Μάλιστα, μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας και περιορισμός του κράτους.

ΓΑΠ Κατάλαβα. Μήπως έχετε κάποια συνταγή για τη λαϊκή εξέγερση που παρουσιάζεται στη χώρα μου.

ΤΡΟΙΚΑ Και βέβαια, μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας και περιορισμός του κράτους.

ΓΑΠ Μα τον τελευταίο χρόνο εφαρμόζω ότι μου λέτε και όλα πάνε χειρότερα. Τι μου προτείνεται;

ΤΡΟΙΚΑ Ε τότε εφαρμόστε μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας και περιορισμός του κράτους!

ΓΑΠ  ευχαριστώ θα τα εφαρμόσω!

Φοβάμαι Όλα Αυτά Που Θα Γίνουν Για Μένα Χωρίς Εμένα.

Η ολιγαρχία της εξουσίας πασχίζει για συναίνεση!!!

Τι είδους συναίνεση; Μα φυσικά εσωτερική ενδοολιγαρχική.

Η γνώμη του λαού, η άποψή μας, η συναίνεσή μας, τους είναι τελείως αδιάφορη!!!

Μας έχουνε γραμμένους!!!

Ούτε λόγος για δημοψήφισμα. Το μνημόνιο 2 ξεπουλά την περιουσία μας, υποθηκεύει το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας και αυτοί τα διαχειρίζονται λες και τους ανήκουν. Δεν κάνουν το κόπο ούτε να μας ρωτήσουν. Μπορεί να θέλουμε και να πτωχεύσουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς να το αποφασίσουμε;

Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όταν ούτε σε τόσο σοβαρά θέματα δεν ερωτάται ο λαός!

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Dancing With The ΣΑΜ

Διαβάζοντας τα 7 βήματα του ΣΑΜαρά στο Ζάππειο 2 θυμήθηκα πάλι τις παλιές καλές (προμνημονιακές) εποχές της «ανάπτυξης». Τότε που η οικοδομή, με τα δανεικά από τις τράπεζες, άνθιζε και …. φούσκωνε, τότε που η αλόγιστη κατανάλωση κτυπούσε κόκκινο (οι μισοί έλληνες κυκλοφορούσαν με τα βενζινοβόρα τζιπ), τότε που κάθε πανάκριβο εισαγόμενο επώνυμο ήταν για τον μέσο ανώνυμο.

Τα τρία από τα επτά βήματα αποσκοπούν στο να ενεργοποιηθεί πάλι η οικοδομή με κάθε τρόπο. Δεν λέω, θεμιτό είναι να προσπαθεί κάποιος για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, και δουλειές φέρνει και τζίρος γίνεται και έσοδα στο κράτος αλλα όλα αυτά ουσιαστική ανάπτυξη δεν προσφέρουν. Δεν παράγει πλούτο η δημιουργία παγίων, είναι η κατάληξη του πλούτου από άλλες πήγες και έτσι όπως λειτούργησε τα τελευταία χρόνια ήταν η υποθήκη μιας ζωής! Μπορεί η διαδικασία να μοιάζει αναπτυξιακή όμως είναι; Από τη φούσκα της οικοδομής στις ΗΠΑ ξέσπασε η παγκόσμια κρίση και σ΄ αυτή οφείλεται ο σοβαρός κλονισμός της Ισπανίας. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ζήσει ακόμα την απαξίωση της οικοδομής επειδή οι εργολάβοι, τα χρόνια που πέρασαν συσσώρευσαν τεράστιο πλούτο, και κρατούν ακόμα τις τιμές, οι τράπεζες όμως που δάνεισαν νιώθουν τον κίνδυνο που έρχεται γιαυτό έχουν κόψει τις στεγαστικές χρηματοδοτήσεις .

Τα αλλα βήματα που προτείνει ο ΣΑΜ έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της ρευστότητα στην αγορά με παροχές και φοροελαφρύνσεις. Πάλι σαν αρχή στη σωστή κατεύθυνση είναι. Όμως προτείνει μια ρευστότητα χωρίς στόχους και αναπτυξιακές κατευθύνσεις. Δηλαδή τι μας ενδιαφέρει; να αυξηθούν οι τζίροι για να έχουμε έσοδα από το ΦΠΑ. Αυτό μας αρκεί; Αν ο τζίρος που θα γίνει θα βασίζεται μόνο στο εμπόριο και την κατανάλωση χωρίς παραγωγική βάση αυτό δεν μας ενοχλεί; Όταν επαγγέλλεσαι 15% φορολογία για τις επιχειρήσεις οριζόντια δεν σκέφτεσαι ποιες ωφελούνται κυρίως; Υπάρχει πρόβλημα με τη φορολογία στις πολυεθνικές του λιανεμπορίου στη χώρα μας και πρέπει να τις ελαφρύνουμε όσο θα ελαφρύνουμε τις μικρομεσαίες παραγωγικές ή μεταποιητικές επιχειρήσεις μας; Αντί να προτείνει τουλάχιστον μια χαμηλότερη φορολογία για αυτές τις λίγες επιχειρήσεις που παράγουν πλούτο στο τόπο μας τις εξισώνει με τις αντίστοιχες εισαγωγικές πολυεθνικές. Μια στοχευόμενη φορολογική πολιτική υπέρ της παραγωγής αγαθών θα αποτελούσε σημαντικό κίνητρο για νέες παραγωγικές επενδύσεις. Άλλωστε κάτι αντίστοιχο έγινε για τον τουρισμό (πολύ σωστά) και τα έσοδα αυξήθηκαν.

Για να μη με κρίνεται όμως σαν αντιδραστικό, για το βήμα που προτείνει τον ελεύθερο επαναπατρισμό κεφαλαίων δεν έχω καμία ένσταση. Είναι κάτι που έκανε η Τουρκία και πρόσφατα η Ιταλία με θεαματικά αποτελέσματα. Θα ζημιώσει ίσως τις ξένες τράπεζες αλλα αυτό δεν μας απασχολεί. Απασχολεί όμως τον ΓΑΠ … που αλλού στοχεύει και γιαυτο δεν το εφαρμόζει!

Ο ΣΑΜ όμως έκανε και άλλο ένα βήμα το όγδοο! Είναι αυτό «με το αρνί που βιάζεται να έρθει το Πάσχα». Κατ΄ αρχήν ξέρω ένα αρνί που στο παρελθόν έκανε Πάσχα τον Οκτώβριο! Με το βήμα όμως αυτό μας έδειξε το Ζάππειο 2 είναι κάτι σαν έκθεση ιδεών ή καλύτερα ένας χορός με 8 βήματα κάτι σαν τον Πεντοζάλι! στο πολύ υποδεέστερο βέβαια.

Dancing λοιπόν … with the ΣΑΜ.

ΥΓ η περίπτωση συνωνυμιών με το Dancing With The Stars 2 είναι τελείως τυχαία!

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΌΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΌΣ

Και μετά ένα χρόνο μνημόνιο το απόλυτο αδιέξοδο. Οι Κασσάνδρες της καταστροφολογίας καθημερινά επιβεβαιώνονται. Πως είναι δυνατόν οι αγορές να δανείσουν μια χώρα που οι επενδύσεις και η παραγωγή βρίσκεται στο ναδίρ. Δανείζεις κάποιον που παράγει πλούτο, και από τα περισσευούμενα μπορεί να σε ξεχρεώσει. Πως μπορεί να γίνει αυτό στον τόπο μας;

Ένα χρόνο μετά η κατάσταση και οι προοπτικές είναι χειρότερες, το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, η ανεργία και η ύφεση καλπάζουν, τα έσοδα του κράτους θα μειωθούν κι΄ άλλο λόγω της ύφεσης, “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”.

Τα μέτρα για την εξυγίανσης του κράτους από τη διαφθορά και τον εξορθολογισμό των εξόδων είναι καλά και θα έπρεπε να εφαρμοστούν καιρό τώρα. Περιορίζουν τα έξοδα και τις δανειακές ανάγκες, όμως αξίες δεν παράγουν. Η Ελλάδα μπλεγμένη μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποιήσεις και τον αμοραλισμό των πολιτικών της και της πολιτικής της διέλυσε παραδοσιακούς πλουτοπαραγωγικούς κλάδους. Στην κατάσταση που μας έφτασε η τρόικα δεν υπάρχει ούτε ευρω για επενδύσεις από τον κρατικό κορβανά. Δεν προβλέφθηκε από το μνημόνιο άλλωστε δεν ήταν αυτός ο στόχος τους. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων είναι τουλάχιστον παιδαριώδεις. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να αποβεί μια παραγωγική επένδυση βιώσιμη και κερδοφόρα μέσα στη παγκοσμιοποιημένη αγορά. Αυτό ο λόγος αποτρέπει τους ιδιώτες επενδυτές που έχουν την ικανότητα να επενδύσουν στην παραγωγή.

Απαιτούνται ριζοσπαστικά μέτρα.

Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους και η εν συνεχεία μακροχρόνια επιμήκυνση των δανειακών υποχρεώσεων δεν αποτελούν επιλογές, είναι η καλύτερη ρεαλιστική εκδοχή που μπορούμε να προσφέρουμε στους δανειστές μας. Δεν αποτελούν βέβαια κινήσεις που θα παράξουν πλούτο αλλα είναι απαραίτητες για να χαλαρώσει το κράτος από τον περιοριστικό παραλογισμό του.

Ένα άλλο μέτρο που είχα αναλύσει και σε προηγούμενη ανάρτηση είναι η πάταξη των τριγωνικών συναλλαγών. Αποστερούν από το κράτος νομότυπα τεράστια ποσά, χόρια που δημιουργούν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στην ντόπια παραγωγή. Είναι περιπτώσεις καραμπινάτες που εύκολα μπορούν να ελεγχθούν αρκεί να υπάρχει η βούληση.

Το μέτρο όμως που θα είχε τα σημαντικότερα αποτελέσματα για επενδύσεις και παραγωγή θα ήταν μια ειδική φορολογική μεταχείριση των εισαγόμενων προϊόντων. Μια φορολόγηση κατά περίπτωση.

Συγκεκριμένα θα μπορούσε να καταρτιστεί κατάλογος εισαγόμενων ετοίμων προϊόντων τα οποία λειτουργούν ανταγωνιστικά και επιζήμια για την ελληνική παραγωγή, (αθέμιτος ανταγωνισμός), τα οποία θα αντιμετώπιζαν μια βαριά φορολογία. Για παράδειγμα τα εισαγόμενα ενδύματα θα μπορούσαν να έχουν ιδικούς φόρους πολυτελείας. Ένα τέτοιο μέτρο θα προστάτευε την ελληνική παραγωγή από τον αθέμιτο ανταγωνισμό που υφίσταται ο κλάδος από τις χώρες χαμηλού κόστους, θα ήταν βιώσιμη και θα διατηρούσε τις θέσεις εργασίας. Γενικά η φορολογία εισαγωγικών εμπορικών επιχειρήσεων, σε επιλεγμένους κλάδους, θα μπορούσε να είναι επαχθέστερη,  ώστε στους κλάδους αυτούς να επενδυθούν κεφάλαια για παραγωγικές ή μεταποιητικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εφαρμόσεις επιλεκτικές φορολογικές πολιτικές, είναι τεχνοκρατικά θέματα. Αν έχεις τη βούληση να προστατεύσεις τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και να δώσεις την προοπτική για νέες παραγωγικές επενδύσεις δρόμοι υπάρχουν. Πρόσφατα εφάρμοσαν ειδικό χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ για τον τουρισμό και καλώς.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, αυτή η ιδιότυπη φορολογική πολιτική πρέπει να γίνει μάλιστα σε συνεννόηση με τους εταίρους μας. Μπροστά στο φάσμα της πτώχευσης και τις εξόδου της χώρας από το ευρω που όλοι απεύχονται θα γινόταν αποδεκτό. Μπορεί σε κάποιους η πρόταση να ακούγεται ακραία η εξωπραγματική όμως θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα από τον εταίρο μας τη Δανία. Η φορολογία των αυτοκίνητων στην πλούσια εταίρο μας Δανία είναι 200%!!! Γιατί οι Δανοί μπορούν και εφαρμόζουν τέτοια μέτρα και εμείς όχι; Παρόμοια μέτρα (δασμολογικά αφού μπορεί) εφαρμόζει και η Τουρκία για προϊόντα που θεωρεί ζωτικά και αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό από την Κίνα με θεαματικά αποτελέσματα.

Όταν η εκδοχή εξόδου της χώρας από τη ζώνη του ευρω ή και την ΕΕ είναι πιθανά σενάρια και η αποπληρωμή του χρέους είναι αδύνατη δεν υπάρχουν συμβατικές λύσεις. Αν έχω ένα ενδοιασμό είναι ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Χρειάζονται άνθρωποι της αγοράς και δυστυχώς οι διοικήσεις μας είναι εκτός πραγματικότητας.

Πρέπει να εφαρμοστεί ένας προστατευτικός μηχανισμός για την Ελληνική παραγωγή και εργασία, διαφορετικά η παραγωγή θα αφανιστεί και η εργασία θα κινεζοποιηθεί.

Ονειρικά πλασμένη οικονομία

Σκέψου τι βολικό που θα ήταν αν ήμασταν όλοι χριστιανοί. Σύμφωνά με την αντίληψή μας, το σύμπαν και ζωή θα ήταν τόσο αρμονικά και όμορφα ρυθμισμένα που δεν θα χρειαζόταν να ερευνούμε και να σπαζοκεφαλιάζουμε για τα μυστήρια της φύσης. Για οποιαδήποτε απορία είχαμε, θα βρίσκαμε απάντηση στη Βίβλο και θα ξεμπερδεύαμε. Δεν θα χρειαζόμασταν άλλα βιβλία. Το μόνο κακό θα ήταν ο Σατανάς και οι πειρασμοί του. Αλλά με μία προσευχή θα τον εξαφανίζαμε από μπροστά μας, και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι σύμφωνα με τις εντολές του εκάστοτε ιερέα, σε έναν ονειρικά πλασμένο κόσμο.

Σκέψου τι βολικό θα ήταν αν ήμασταν όλοι αριστεροί*. Σύμφωνα με την αντίληψή μας, η κοινωνία θα ήταν χωρισμένη σε 2-3 διακριτές τάξεις, όπου δεν θα χρειαζόταν να λαμβάνουμε εμείς αποφάσεις για τη ζωή μας και τις φιλοδοξίες μας. Για οποιαδήποτε απορία είχαμε, θα βρίσκαμε απάντηση στην ιδεολογία του «Κόμματος» και θα ξεμπερδεύαμε. Δεν θα χρειαζόμασταν περαιτέρω σκέψη. Το μόνο κακό θα ήταν η πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της. Αλλά με μία εξέγερση θα την αφανίζαμε, και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι σύμφωνα με τις εντολές του εκάστοτε Καθοδηγητή, σε μία ονειρικά πλασμένη κοινωνία.

Πάντα είναι βολικό να αναγνωρίζουμε μοτίβα ευταξίας τριγύρω μας. Αυτό δεν είναι κάτι καλό ή κακό. Είναι απλά μία τακτική της ανθρώπινης αντίληψης που βοηθά στην επιβίωσή μας, χωρίς ιδεολογική ή προσωπική χροιά. Παλιότερα που η επιστήμη δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα, οι άνθρωποι κατέφευγαν στη μεταφυσική για να «προστατεύσουν» αυτή την τακτική. Έβλεπαν την αστραπή και την θεοποιούσαν ώστε να έχουν την ψευδαίσθηση ευταξίας όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα. Έτσι υπήρχε ο Δίας, όπως υπήρχε και ο Θωρ. Σε μία υποθετική συνύπαρξη αρχαίων Ελλήνων και Σκανδιναβών η αστραπή φυσικά δεν θα άλλαζε ως φυσικό φαινόμενο, αλλά σε κάθε εμφάνισή της οι Έλληνες θα επικαλούνταν τον Δία, και οι Σκανδιναβοί τον Θωρ. Αργότερα που η επιστήμη εξήγησε την αστραπή, η τακτική εστίασε στην επιστημονική γνώση. Έτσι σήμερα, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Σκανδιναβοί, όποτε βλέπουν αστραπή επικαλούνται την «εκτόνωση της συσσώρευσης στατικού ηλεκτρισμού στην ατμόσφαιρα όταν αυτή υπερβαίνει την αντίσταση του αέρα στη δίοδο ενός ηλεκτρικού ρεύματος». Άσχετα από τις πολιτισμικές μας διαφορές, ζούμε αρμονικά υπό την «ευταξία» των εξισώσεων της Φυσικής που περιγράφουν την αστραπή.

Ακόμα όμως και οι εξισώσεις που περιγράφουν τη δημιουργία μιας αστραπής μέσα στο χωροχρόνο, στην πραγματικότητα δεν διέπονται από κάποια απόλυτη φυσική ευταξία. Τα συστήματα καιρού είναι χαοτικά συστήματα και οι Φυσικοί το γνωρίζουν αυτό εξ’ ορισμού. Γνωρίζουν ότι οι εν λόγω εξισώσεις είναι απλά μία καλή προσέγγιση, αναγνωρίζοντας όμως την άγνοιά τους στο συνολικό κομμάτι.

Οι κοινωνίες, και κατ’ επέκταση οι οικονομίες δεν έχουν την ευταξία των φυσικών επιστημών. Κάθε λεπτό ανά τον κόσμο, οι ανθρώπινες σχέσεις και συναλλαγές επηρεάζουν τα ήδη χαοτικά κοινωνικό-οικονομικά συστήματα, οδηγώντας σε συνεχώς μεταβαλλόμενα αποτελέσματα. Σίγουρα υπάρχουν κάποια πολύ γενικευμένα μοτίβα που περιγράφουν ορισμένες καταστάσεις, και τα οποία αποτελούν αντικείμενο μελέτης των κοινωνιολόγων και οικονομολόγων, αλλά η ευταξία των συγκεκριμένων μοτίβων δεν συγκρίνεται σε ακρίβεια με αυτή των φυσικών επιστημών. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε μοντέλα που διαμορφώνουν τις κοινωνίες και τις οικονομίες σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες μας.

Η αδυναμία αυτή που έχουμε, να μην είμαστε δηλαδή ικανοί να εντοπίσουμε την ευταξία στις κοινωνικό-οικονομικές διαδικασίες είναι φυσικό να επιφέρει μεγαλύτερη υποκειμενικότητα και οχύρωση πίσω από προσωπικές θεωρήσεις των πραγμάτων για τέτοια ζητήματα. Ο τάδε πλάθει έναν «Δία» και ο δείνα έναν «Θωρ» προκειμένου και οι δύο να εξηγήσουν τα ίδια κοινωνικό-οικονομικά φαινόμενα. Κανένας όμως από τους δύο «θεούς» δεν μπορεί να τα ερμηνεύσει επαρκώς, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάμε την χαοτική φύση τους και εστιάζουμε ο καθένας στον «θεό» του.

Έτσι, για παράδειγμα, από τότε που η Ελλάδα μπήκε επισήμως στον μηχανισμό στήριξης, έχουν δημιουργηθεί συγκεκριμένα στρατόπεδα θεώρησης των πραγμάτων χωρίς διαθέσεις ευελιξίας. Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον μηχανισμό στήριξης ως κάτι που επιβλήθηκε στη χώρα από συγκεκριμένα συμφέροντα, άλλοι ως ευκαιρία συμμαζέματος των δημοσιονομικών, άλλοι ως φυσικό επακόλουθο της μεταπολιτευτικής κρίσης, άλλοι ως αναπόφευκτο κακό, άλλοι ως ένα ευρωπαϊκό πείραμα κ.ο.κ. Σπανίως όμως ο «πιστός» του ενός στρατοπέδου θα μπει στον κόπο να «επισκεφτεί» τα αντίπαλα στρατόπεδα, ή ακόμα καλύτερα να μείνει έξω από το δικό του για να σχηματίσει μία σφαιρικότερη ιδέα της ελληνικής κοινωνικό-οικονομικής πραγματικότητας. Ακόμα πιο σπάνια θα αναθεωρήσει τις αντιλήψεις του για την κοινωνία, δεδομένου ότι οι σχέσεις του με την κοινωνία συνάπτονται μετά από βιωματικές εμπειρίες.

Η «σκληρή» πραγματικότητα του κοινωνικό-οικονομικού χάους (με την μαθηματική του έννοια), προτάσσει να κάνουμε μία υπέρβαση στους «θεούς» μας. Να προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε σφαιρικά για τα διάφορα τεκταινόμενα, να ερευνούμε και συνεχώς να προσαρμόζουμε την αντίληψή μας σε πιο ακριβή μοντέλα, προκειμένου να μην μένουμε έγκλειστοι σε ιδεολογικά «στρατόπεδα». Μόνο η συνειδητοποίηση ότι οι κοινωνίες και οι οικονομίες δεν είναι απλά γραμμικά συστήματα με προβλέψιμες συνέπειες, μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Στις φυσικές επιστήμες, η συνειδητή άγνοια για την μεγαλύτερη εικόνα είναι που ώθησε και συνεχίζει να ωθεί την εξέλιξη αυτών. Θεωρώ ότι μόνο με παρόμοιο τρόπο μπορούν να εξελιχθούν οι κοινωνίες και ακολούθως οι οικονομίες. Αναγνωρίζοντας δηλαδή ότι ο καθένας μας κοιτάζει το δέντρο και χάνει το δάσος. Όχι λόγω ανικανότητας ή συγκεκριμένης σκοπιμότητας (παρόλο που υπάρχουν και αρκετοί επιτήδειοι), αλλά επειδή αναζητούμε την ευταξία σε κάτι που στην πραγματικότητα είναι χαοτικό.

* Στην πραγματικότητα, τη σημερινή εποχή δεν υπάρχει συγκεκριμένος τύπος αριστερού. Στο κείμενο η αναφορά γίνεται στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις ως ευρύτερη αντίληψη της αριστεράς.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΑΚΙ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μέσα σε μια αγορά που μετά το κλείσιμο της στρόφιγγας της χρηματοδότησης από τις τράπεζες για τους μικρομεσαίους έχει στερέψει από ρευστό. Εθισμένη για χρόνια να λειτουργεί με μεταχρονολογημένες επιταγές οι οποίες λόγο της ύφεσης και ελλείψει ρευστού έχουν γίνει παλιόχαρτα. Που η καθημερινή πτώχευση επιχειρήσεων συμπαρασύρει πολλές φορές και άλλες υγιείς συνεργαζόμενες επιχειρήσεις. Μέσα σε μια αγορά εν τέλει που υπάρχει αντικειμενική αδυναμία φοροδοσίας από τους μικρομεσαίους έρχεται η κυβέρνηση να νομοθετήσει για την “καταπολέμηση της φοροδιαφυγής”. Ένα νομο που ενώ σωστά στοχεύει την πάταξη της φοροδιαφυγής βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Φτάνει στο σημείο να ποινικοποιεί την αδυναμία καταβολής φόρων από τους μικρομεσαίους ενώ αφήνει τη φοροδιαφυγή των μεγάλων πάλι στο απυρόβλητο.

Στο σημείο αυτό παραθέτω το πολύ αξιόλογο άρθρο του Αγγέλου Κούρου στην Αυγή που αποκαλύπτει “το μυστικό της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα”

«Επειδή κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε ότι έχουμε εμμονές θα ξεκινήσουμε με ένα απόσπασμα της ομιλίας του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Τσιρώνη Δημήτρη κατά τη συζήτηση του σχεδίου νόμου του υπουργείου Οικονομικών για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

"Θα σας πω και κάτι άλλο σε ό,τι αφορά τις off shore εταιρείες, μια και είχα τη δυνατότητα ως πρόεδρος της Προανακριτικής Επιτροπής του Βατοπεδίου να ασχοληθώ με αυτό το θέμα. Το μυστικό της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα βρίσκεται στην Κύπρο. Σας το λέω ευθέως. Μέσα από τις off shore εταιρείες περνούν τα πάντα. Ακόμα και οι ελληνικές εταιρείες, οι οποίες έχουν συστήσει δικές τους off shore εταιρείες, εμφανίζονται να εκμηδενίζουν τα κέρδη τους, πουλώντας στις δικές τους off shore εταιρείες. Υπάρχει στο δικαιϊκό σύστημα της Κύπρου, που είναι το αγγλοσαξονικό, ρύθμιση που άλλος φαίνεται μπροστά, δηλαδή ο εμπιστευματοδόχος, και άλλος είναι ο πραγματικός δικαιούχος. Έτσι, μπορούν αυτοί οι οποίοι φοροδιαφεύγουν να αποκρύπτονται και να εμφανίζονται μπροστά κάποιοι δικηγόροι της Κύπρου. Το μυστικό της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα βρίσκεται στα κυπριακά δικηγορικά γραφεία".

Α πα πααα. Ακούτε λόγια για τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα! Δηλαδή, κύριε Παπακωνσταντίνου το μυστικό της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα δεν βρίσκεται στα μαγαζάκια που δεν κόβουν αποδείξεις; Δεν βρίσκεται στους μετανάστες που πουλάνε τσάντες στην Ερμού; Δεν βρίσκεται στους υδραυλικούς και στους περιπτεράδες; Στην αδελφή χώρα της Κύπρου βρίσκεται το μυστικό της φοροδιαφυγής;

Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε και ας φαίνεται κοινότοπο. Η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Και η πολιτική βούληση πρέπει να είναι ισχυρή, πολυεπίπεδη και άμεση. Πώς κόβεις, ας πούμε τον μισθό ενός υπαλλήλου ή το επίδομα ανεργίας από τον άνεργο; Ένα τέτοια πράγμα.

Όχι μεγάλα λόγια και σύσταση επιτροπών και τουφεκιές στον αέρα με κανα - δυο αρθράκια στα φορολογικά νομοσχέδια. Τι έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ όμως για να περιορίσει την φοροδιαφυγή μέσω των κυπριακών off shore εταιρειών; Σχεδόν τίποτα. Το μόνο που έχει κάνει ως τώρα είναι να αυξήσει στο 20% το πρόστιμο επί των παράνομων συναλλαγών με off shore εταιρίες. Δεν υπάρχει όμως καμία πρόβλεψη για αυστηρότερες ποινές σε περίπτωση που μια εταιρεία είναι υπότροπος (αν έχει πιαστεί π.χ. από δυο διαφορετικούς φορολογικούς ελέγχους να επαναλαμβάνει την ίδια τακτική σε διαφορετικά έτη). Επίσης δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το ύψος των παράνομων συναλλαγών (αν δηλαδή μια εταιρία διενεργεί συναλλαγές με off shore εταιρίες ώστε συστηματικά να μηδενίζει τα κέρδη της). Τέτοιες εταιρείες τις θέλουμε στην Ελλάδα; Γιατί; Για να αυξάνουν το ΑΕΠ της Ελλάδας, αλλά να μην πληρώνουν ποτέ φόρους; Μήπως αυτή είναι η κύρια αιτία που τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας είναι χαμηλότερα κατά 6 μονάδες του ΑΕΠ από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο; Η αυστηροποίηση των ποινών κατά της φοροδιαφυγής πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από όλα από τις κυπριακές off shore εταιρείες. Αυτού του είδους οι πράξεις είναι οι πρώτες που πρέπει να θεωρηθούν κακουργήματα, κύριε Παπακωνσταντίνου.

Πολιτική βούληση σημαίνει ότι, στο επίπεδο της διοικητικής συνδρομής η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει την συνδρομή, της Κύπρου και από την ίδια, αλλά και μέσω των οργάνων της Ε.Ε. Και πρέπει να καταγγέλλει την Κύπρο στα όργανα της Ε.Ε. αλλά και να προβλέψει ποινές για τις περιπτώσεις μη παροχής στοιχείων ή ηθελημένων καθυστερήσεων. Δεν νομίζουμε να μην είναι γνωστή στο υπουργείο Οικονομικών η εμπειρία ελεγκτών του ΣΔΟΕ που όταν ζητάνε στοιχεία από τράπεζες της Κύπρου σπανίως λαμβάνουν απάντηση. Τι κάνει η Ελλάδα για αυτό; Ποια είναι η ποινή των τραπεζών της Κύπρου;

Πολιτική βούληση σημαίνει ότι το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να συστήσει μόνιμο κλιμάκιο στην Κύπρο με αποκλειστικό σκοπό την καταγραφή και συνεχή ενημέρωση των off shore εταιρειών που υπάρχουν εκεί. Η Κύπρος πρέπει να υποχρεωθεί να βοηθήσει αυτό το έργο. Αλλιώς η φιλία μεταξύ των δυο κρατών είναι λόγια του αέρα.

Πολιτική βούληση σημαίνει ότι στο επίπεδο των κεντρικών διασταυρώσεων των στοιχείων το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να δώσει άμεση προτεραιότητα στην Κύπρο. Ποια είναι τα αποτελέσματα του ειδικού γραφείου για τις off shore εταιρείες που έχει συσταθεί στο υπουργείο Οικονομικών; Πότε περιμένει ο υπουργός να παράξουν αποτελέσματα; Όταν θα έχει φθάσει η ανεργία στο 30%;

Πολιτική βούληση σημαίνει ότι οι συναλλαγές με κυπριακές εταιρίες πρέπει να παρακολουθούνται ξεχωριστά από τις υπόλοιπες και μάλιστα σε επίπεδο υπουργείου Οικονομικών. Στις τριγωνικές συναλλαγές με off shore εταιρείες το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική μεταφορά εμπορευμάτων αλλά μόνο έκδοση τιμολογίων. Τα φορτωτικά έγγραφα των εμπορευμάτων λοιπόν πρέπει να εκδίδονται και με ηλεκτρονικό τρόπο και να γίνεται άμεση διασταύρωση τιμολογίων και φορτωτικών εγγράφων και μόνο τότε να γίνονται δεκτά τα τιμολόγια. Στις περιπτώσεις λήψης υπηρεσιών από κυπριακές εταιρείες πρέπει να είναι απαραίτητο το τραπεζικό παραστατικό πληρωμής της υπηρεσίας.

Τρόποι υπάρχουν πολλοί, αρκεί η "σοσιαλιστική" μας κυβέρνηση να το θελήσει και να φέρει το θέμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να ζητήσει πρώτα από όλα την απαγόρευση των off shore εταιρειών στην Ε.Ε και την πανευρωπαϊκή εφαρμογή εξοντωτικών ποινών σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στη σύσταση τέτοιας εταιρείας (δικηγόροι, διαχειριστές, επιχειρηματίες, λήπτες υπηρεσιών από off shore εταιρείες). Ποια είναι η διεθνής δραστηριοποίηση της χώρας γι' αυτό το θέμα; Δεν γνωρίζει ο κύριος Παπανδρέου ότι το μυστικό της φοροδιαφυγής βρίσκεται στην Κύπρο; Ας του τα πει λοιπόν ο πρόεδρος της Προανακριτικής Επιτροπής του Βατοπεδίου γιατί στο επίπεδο του πολιτικού παραλογισμού που έχουμε φτάσει, ο κ. Πάγκαλος είναι ικανός να μας πει ότι πίσω από τις off shore εταιρίες κρύβεται… ο ΣΥΡΙΖΑ.»

Το μυστικό της φοροδιαφυγής βρίσκεται στις τριγωνικές συναλλαγές όλων των πολυεθνικών στην Κύπρο, Βουλγαρία και αλλού. Αλλα αυτές είναι σαν τα άγια των αγίων, δεν τις αγγίζει κανένας νόμος. Ο νομοθέτης αρκείται στο να εξαντλεί την αυστηρότητά του στα θύματα της ύφεσης που προκάλεσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός ενώ η κύρια φοροδιαφυγή απαλλάσσεται. Αυτό λέγεται “καταπολέμηση της φοροδιαφυγής” αλά καρτ!

Το αποτέλεσμα βέβαια και αυτού του νόμου, εκτός από την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα των στόχων, θα είναι η περαιτέρω ενίσχυση των διχαστικών τάσεων στην κοινωνία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Μια ακόμα προσπάθεια να διαλυθούμε σαν κοινωνία. Αντί να στοχοποιούμε στον πραγματικό εχθρό που είναι οι πολυεθνικές, στοχοποιεί η μια κοινωνική ομάδα την άλλη.

Αντισταθείτε στις πολυεθνικές ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΑ.

Τα αποτελέσματα της συνοδού κορυφής της Ευρωζώνη στις Βρυξέλλες έδειξαν ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας είναι τουλάχιστον βαθιά θρησκευόμενοι. Αναγνωρίζοντας τις μετάνοιες, νηστείες και προσευχές ενός χρόνου αποφάσισαν να μας δώσουν μερική άφεση αμαρτιών. Τώρα ήρθε η ώρα για το τάμα. Καλή η νηστεία και η προσευχή όμως και το τάμα είναι απαραίτητο. Και τι τάμα, 50 δις για τη χάρη της Αγίας Μέρκελ. Η σύντομη καταδίκη για τα καζάνια της κόλασης, που προέβλεπε το αρχικό μνημόνιο, αναβλήθηκε για μερικά χρόνια. Επιμήκυνση του δανείου και μείωση του επιτοκίου κατά 1 μονάδα υποσχέθηκε η Αγία με την προϋπόθεση φυσικά της συνέχισης της νηστείας και οπωσδήποτε τη προσκόμισης του τάματος. Για τους άπιστους και αιρετικούς όμως Ιρλανδούς τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Δεν γονάτισαν μπροστά στην Αγία Μέρκελ και γιαυτό τιμωρήθηκαν, δεν πήραν μείωση επιτοκίου. Ο Θεός της Ελλάδας πάλι μας έσωσε;

Για να σοβαρευτούμε, οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής αποδεικνύουν ότι οι μεγάλοι ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν δρομολογήσει κερδοφόρες επενδυτικές διαδικασίες στον τόπο μας και γιαυτό τους ενδιαφέρει να παραμείνουμε ζωντανοί μέσα στην Ευρωζώνη. Οι υπάρχουσες επενδύσεις, κυρίως των Γερμανών και οι αναφαινόμενες με το άνοιγμα των κρατικών επιχειρήσεων είναι πολύ σημαντικές και σίγουρα κερδοφόρες. Μπορεί να γνωρίζουν ότι η αποπληρωμή του χρέους είναι ανέφικτη, όμως σκέφτηκαν ότι αφού χαμένα για χαμένα είναι μήπως είναι η ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τα τελείως απαραίτητα που έχουν σαν κοινωνία (ηλεκτρισμός, ύδρευση κτλ). Είναι και καλό ηλιόλουστο παραθαλάσσιο οικόπεδο η Ελλάδα, κάτι θα πάρουμε και απ’ εκεί σκέφτηκαν. Αν μάλιστα έχουν και τίποτα πετρέλαια και τα σχετικά τότε θα κάνουμε τζακ ποτ!

Δυστυχώς μπήκαμε σε περίοδο σκληρής αποικοιοποίησης. Όλο το πακέτο «στήριξης» βασίζεται στην εκμετάλλευση από τους ξένους όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών που έχουμε σαν χώρα. Κάτι ανάλογο με το μονοπώλιο που είχαν επιβάλει οι δανειστές μας το 1897 για 90 χρόνια.

Άντε και καλή λευτεριά πατριώτες.

ΕΝΑ ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος που λαμβάνονται μέτρα για την οικονομία της χώρας. Στην αρχή light από την κυβέρνηση και στη συνέχεια πολύ σκληρά κατ’ απαίτηση της τρόικας. Δεν συζητάμε πλέον για εθνική κυριαρχία και αλλα τέτοια αφού η κατοχή της χώρας από τους τροικανούς είναι πιά προφανής και απροκάλυπτη. Αυτό που μας απασχολεί και μας καίει πλέον είναι η επιβίωσή μας.

Ένα χρόνο μετά δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην έχει θιγεί βάναυσα. Είτε μιλάμε για συνταξιούχους, είτε για εργαζόμενους στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, είτε για μικρομεσαίους επιχειρηματίες, είτε για αγρότες, είτε για ελεύθερους επαγγελματίες, όλοι μα όλοι αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης. Σε άλλους περισσότερο σε άλλους λιγότερο η κατάσταση είναι τραγική και το μέλλον προδιαγράφεται χειρότερο. Οι εξελίξεις πλέον έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, όποιος μπορεί φεύγει από τη χώρα, και η πιθανότητα της πραγματικής πτώχευσης του λαού είναι εμφανής. Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που λαμβάνονται, καθ υπόδειξη της τρόικας, από την κυβέρνηση, με την ανοχή ουσιαστικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την χλιαρή αντίδραση των υπολοίπων κομμάτων, μας οδηγούν καθημερινά σε μια μεγαλύτερη εξαθλίωση. Η κατάσταση κάθε μέρα χειροτερεύει και αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι το καταστροφικό έργο τους, δεν υπάρχει ούτε ίχνος ανάδρασης. Προσκολλημένοι στο νεοφιλελεύθερο δόγμα αποδομούν συστηματικά το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που διαθέταμε. Τρομάζω με την ιδέα, που μπορεί να φτάσουμε, αν αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων ολοκληρώσει την τετραετία.

Πρέπει να την σταματήσουμε τώρα, από το καταστροφικό έργο της.

Ο λαός πλέον το νιώθει. Τα παραμύθια για πάταξη της διαφθοράς, εξορθολογισμό του κράτους και τιμωρίας των ενόχων, που μας προπαγάνδιζε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ, δεν πείθουν κανένα. Οι ενοχές που μας φόρτωσαν για συνυπευθυνότητα στη διαφθορά ξέφτισαν, έγιναν ανέκδοτο. Όλες οι προσπάθειες για την δημιουργία ενός εσωτερικού διχασμού, μιας αντιπαράθεσης της μιας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη, σιγά-σιγά απομυθοποιούνται. Ακόμα και ακραίες συντεχνιακές απαιτήσεις αντιμετωπίζονται πλέον με επιείκεια και γίνεται κατανοητό ότι προβάλλονται και μεγιστοποιούνται εκ του πονηρού για να αποπροσανατολίσουν το λαό από το πρόβλημα και πολλές φορές για να ανοίξουν δρόμους για ακόμα περισσότερο βάναυση εκμετάλλευσή μας από νέες πολυεθνικές. Όλοι πλέον καταλάβαμε ότι με τη φράση “λεφτά υπάρχουν” o ΓΑΠ εννοούσε αυτά που είχαμε στις τσέπες μας!

Ο λαός πλέον είναι ένα καζάνι που βράζει και κάτι καλό μαγειρεύεται!

Η ιδέα ωριμάζει. Είναι θέμα χρόνου το ξέσπασμα. Οι πολίτες πλέον καταλαβαίνουν ότι μόνο μια συλλογική αντίδραση μπορεί να ανατρέψει την εξαθλίωση που έρχεται.

Η σπίθα της Τυνησίας έφτασε μέχρι την Αμερική γιατί όχι και σε μας;

Μπορεί να είναι η 23 Φλεβάρη μπορεί μια επόμενη Τετάρτη, πάντως δεν αργεί.

Μέχρι τότε προβάλετε το πρόβλημά σας, με οποιοδήποτε τρόπο διαθέτετε, ακούστε το πρόβλημα του συμπολίτη σας, θα διαπιστώσετε ότι τα ίδια προβλήματα σας βασανίζουν, ξεσκεπάστε τους προβοκατόρικους διχασμούς που προβάλουν τα ΜΜΕ, ξεπεράστε τις μικροδιαφορές, βοηθήστε κάθε συλλογική προσπάθεια του συμπολίτη σας απέναντι στις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο που λυμαίνονται τη χώρα με την άδεια της εξουσίας.

Είμαστε υπό κατοχή!

Συλλογικά θα αποτινάξουμε το ζυγό!

Ο ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ; (UPDATE)

Είναι η συνήθης εκτονωτική φράση όταν η κριτική για την πολιτική ηγεσία κορυφώνεται. Ένα πλάγιος τρόπος για να καταστεί ο λαός συνυπεύθυνος των λαθών της εξουσίας.

Θεωρητικά η πολιτική ηγεσία της χώρας αποτελείται από πολίτες εκλεγμένους αντιπροσωπευτικά μέσα από το λαό. Άρα οι πολιτικοί απεικονίζουν, κατά κάποιο τρόπο, τον ίδιο το λαό. Συνεπώς οι κακοί ηγέτες προέρχονται από ένα κακό λαό.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Έχει ο πολίτης πραγματικά την δυνατότητα επιλογής της ηγεσίας του;

Έχει την δυνατότητα να κρίνει νηφάλια ποιοί θα τον κυβερνήσουν;

Οι επιλογές των πολιτών είναι κάτι που χειραγωγείται. Αυτοί που ασκούν την εξουσία δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαιώνιση της εξουσίας τους, η επανεκλογή τους δεν έχει κανένα περιορισμό. Διαπλεκόμενοι μάλιστα με τα ΜΜΕ ασκούν προπαγάνδα χειραγώγησης της σκέψεις των πολιτών προβάλλοντας τους χαρισματικούς ηγέτες και τις μοναδικές λύσεις που θα σώσουν τον τόπο. Η συμμετοχή των πολιτών τελειώνει με τη ρίψη της ψήφου στην κάλπη, η οποία μικρή αξία έχει αφού και το 30% του λαού να ψηφίσει αυτοί θα εκλέξουν πανηγυρικά εξουσία. Νέες φωνές, νέα πρόσωπα εκτός συστήματος είναι αποκλεισμένα από την δυνατότητα πρόσβασης στο λαό.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που παρατηρείται στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ένας μικρός αριθμός οικογενειών ασκεί κληρονομικά την διοίκηση του κράτους.

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η δημοκρατία μας είναι μια κληρονομική ολιγαρχία. Οι επιλογές μας είναι ψευδεπίγραφες. Στην πραγματικότητα η επιλογή της ηγεσίας μας γίνεται μέσα από μια κάστα επαγγελματιών πολιτικών. Ακόμα και οι πολιτικοί που εκλέγονται, κατά καιρούς, εκτός κάστας σύντομα αλλοτριώνονται και ενσωματώνονται στην κυρίαρχη κάστα της εξουσίας, ξεκόβοντας από το λαό που τους εξέλεξε. Οι εξουσία τελικά στον τόπο μας δεν έχει σχέση με τον λαό. Δεν είναι αντιπροσωπευτικό κομμάτι του. Οι ηγέτες μας είναι ξένοι!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΤΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝIEΤAI ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ.

Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ. ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΓΑΛΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ.

Οι ηγέτες μας είναι και "Τζαμπατζήδες"


Είναι τέτοια η πολιτική τύφλωση των κυβερνητικών στελεχών και των βουλευτών, ώστε ετοιμάζονται να ποινικοποιήσουν τη μη πληρωμή διοδίων στις εθνικές οδούς ή των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες τη στιγμή που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους δωρεάν αυτοκίνητο πολυτελείας, και μάλιστα με οδηγό.
Απομονωμένοι σε ένα «χρυσό κλουβί» που επιδοτείται σε ετήσια βάση με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του ελληνικού λαού, οι βουλευτές λειτουργούν και σαν πολιτικό πλυντήριο για όλα τα κυβερνητικά σκάνδαλα. Μετατρέπουν με την ψήφο τους σε νόμους του κράτους τις πιο προκλητικές «αρπαχτές», από την προμήθεια άχρηστων γερμανικών υποβρυχίων μέχρι τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του εθνικού οδικού δικτύου σε ομίλους κατασκευαστικών εταιρειών. Έτσι όπως λειτουργεί το κοινοβουλευτικό μας σύστημα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια χωρίς προηγούμενο έκρηξη λαϊκής δυσαρέσκειας.

Δηλαδή, αν κάποιος δεν πληρώσει διόδια ή εισιτήριο –και αρνηθεί να πληρώσει το πρόστιμο- θα τον στείλουν στη φυλακή; Στη χρεοκοπημένη χώρα που ούτε ένας πολιτικός δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη χρεοκοπία –και κανείς δεν πήγε φυλακή- θα πάει φυλακή ένας πολίτης που δεν πλήρωσε διόδια;
Παραγράφονται οι ευθύνες υπουργών –με το περιβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος- και θα πάει φυλακή ο πολίτης που δεν πλήρωσε εισιτήριο;
Κανένας πολίτης δεν θα πάει φυλακή. Η κυβέρνηση έχει τρομοκρατηθεί από την έξυπνη και μαζική αντίδραση των πολιτών, αντιλαμβάνεται πως θα υπάρξει εξάπλωση των αντιδράσεων και σε άλλους τομείς, και δεν ξέρει τι να κάνει. Είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί.

Αποσπάσματα από το “ΠΑΝΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ” στο “ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ”