ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΕ. (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

Η ΕΕ δεν μας προστάτευσε ποτέ στον αμυντικό τομέα, τα σύνορά μας δεν έγιναν ποτέ σύνορα της Ευρώπης με τεράστιο οικονομικό κόστος και όχι μόνο, στον οικονομικό τομέα όμως ήταν ο ρόλος της ο αναμενόμενος;

Όταν γίναμε μέλος της τότε ΕΟΚ όλοι πιστέψαμε, ή σχεδόν όλοι, ότι αυτή η ένωση κρατών χωρίς περιορισμούς στη μεταξύ τους διακίνηση αγαθών, κεφαλαίων κτλ θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανάπτυξη. Όντας η χώρα μας η πλέον αδύνατη οικονομικά είχαμε όλα συγκριτικά πλεονεκτήματα για ανάπτυξη και παραγωγικές επενδύσεις των εταίρων μας. Για το σκοπό αυτό και οικονομικά πακέτα διατέθηκαν από την ΕΟΚ και ευρωπαϊκές βιομηχανίες ιδρύσαν παραγωγικές μονάδες στη χώρα μας. Αποτελούσαμε βέβαια μια φτωχή επαρχεία της ΕΟΚ αλλά όλοι ελπίζαμε ότι αυτή η επαφή με τους ευρωπαίους θα έδινε τη δυνατότητα για άνοδο του βιοτικού επιπέδου, δημιουργίας ενός κράτους πρόνοιας, αξιοκρατικά οργανωμένο.

Το τι έγινε απ’ όλα αυτά δεν είναι του παρόντος, εκείνο όμως που μας ενδιαφέρει είναι το γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά παύσαμε να είμαστε ελκυστικοί για επενδύσεις. Η ειδική τελωνιακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας το 1995 αποδυνάμωσε πολλα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας μας. Είναι φαιδρό να πιστεύουμε ότι εξ αιτίας του συνδικαλισμού ή της φορολογίας στην Ελλάδα οι ξένες βιομηχανίες μετέφεραν τις δραστηριότητες τους στην Τουρκία. Οι πολυεθνικές εκμεταλλευόμενες το καθεστώς σύνδεσης της γείτονας και τις τριτοκοσμικές εργασιακές συνθήκες μας εγκατέλειψαν. Η ελληνική κυβέρνηση δεν απέτρεψε αυτή την επιζήμια επιλογή της ΕΕ, οι ευθύνες της τεράστιες.

Η περίπτωση της Τουρκίας ήταν ο προάγγελος για τα επερχόμενα. Η υλοποίηση της παγκοσμιοποίηση στο εμπόριο με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO) ουσιαστικά διαλύει τον κοινοτικό δεσμός της ΕΕ. Όλη η φιλοσοφία της κοινότητας ήταν η περιχαρακωμένοι κοινή αγορά που εξασφάλιζε την προνομιούχο διάθεση των προϊόντων που παράγονταν εντός της κοινότητας. Με την παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει πλέον καμία προστασία για τα αγαθά που παράγουν τα μέλη της ΕΕ. Οι δασμοί και οι περιορισμοί για τα προϊόντα εκτός ΕΕ σιγά-σιγά σχεδόν εξαλείφονται , το απόλυτο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ουσιαστικά η παγκοσμιοποίηση διαλύει τη ευρωπαϊκή κοινότητα.

Παρά την ύπαρξη του ευρωκοινοβουλίου και των άλλων οργάνων διοίκησης της ΕΕ η πολιτική ένωση των κρατών ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Με στόχο την νομισματική ένωση η ΕΕ εξαντλείται σε επαχθείς αποφάσεις οικονομικού περιεχομένου με μονο μέλημα το ισχυρό κοινό νόμισμα.

Η χώρα μας μετά από μια «μεγάλη προσπάθεια» καταφέρνει σχεδόν να αγγίξει τους όρους για την είσοδο στη ΟΝΕ και στο τέλος τα «καταφέρνει». Το να είσαι χώρα μέλος ενός ισχυρού club σου δίνει την δυνατότητα δανεισμού με πολύ χαμηλά επιτόκια. Το φτηνό χρήμα σε συνδυασμό με το ισχυρό νόμισμα σου παρέχει το βασικό περιβάλλον για παραγωγικές επενδύσεις. Ο κόσμος όμως, όπως είδαμε, έχει ήδη αλλάξει η παραγωγή έχει μεταναστεύσει στην ανατολή. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και πολλές φορές αθέμιτος, εξελιγμένη τεχνογνωσία δεν υπάρχει, άρα το φτηνό χρήμα και το ισχυρό νόμισμα δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα καλό.

Σου δίνει όμως τη δυνατότητα να καταναλώνεις με δανεικά εισαγόμενα προϊόντα. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που «καταφέραμε» να μπούμε στη ΟΝΕ. Για πελάτες ψάχνανε! Ο φυσιολογικός καταναλωτικός παροξυσμός που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο στη χώρα μας. Και ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας δανείσθηκαν σε υπερθετικό βαθμό για μη παραγωγικές επενδύσεις. Για να είμαστε ακριβής το κράτος διέθεσε τεράστια ποσά, δανεικά, για την πλουτοπαραγωγική πηγή που λέγετε τουρισμός, σκεφθείτε την ολυμπιάδα. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρότατα. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα.

Συμπερασματικά η νομισματική ένωση δεν απέδωσε αφού δεν μπόρεσε να ενεργοποιήσει μηχανισμούς παραγωγής αξιών στη χώρα μας. Αφαίρεσε μάλιστα την δυνατότητα του κάθε αδύνατου κράτους για ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και προσαρμογής του νομίσματός του σύμφωνα με τις εκάστοτε συγκυρίες.

Η ΕΕ τελικά και η ΟΝΕ δεν βοήθησε για την αποφυγή της κρίσης καθ’ ότι η παγκοσμιοποίηση ακύρωσε κάθε έννοια οικονομικής ενότητας, ουσιαστικά την οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης. Ήταν τυχαία αυτή η εξέλιξη ή δάκτυλος των ΗΠΑ για να αποδυναμώσει μια νέα υπερδύναμη;

Στην επόμενη ανάρτηση οι πιθανές λύσεις