ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Σχεδόν όλα τα κόμματα με τις προεκλογικές εξαγγελίες υπόσχονται προστασία στα θύματα του μνημονίου, προστασία (ή έστω προσπάθεια) για τις κατώτερες αμοιβές και προστασία (ή κάτι τέτοιο) των θέσεων εργασίας του δημοσίου. Από καμία παράταξη δεν άκουσα μια σοβαρή πρόταση για την προστασία των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αυτός που επλήγει ανεπανόρθωτα από την κρίση και το μνημόνιο. Προτάσεις του τύπου: μειώνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ή τις κατώτατες αμοιβές, για να προστατεύσουμε και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας είναι αστοιχείωτα νεοφιλελεύθερα σενάρια, ανάξια λόγου.

Από τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2011, εν μέσω κρίσης, δαπανήσαμε 32 δις για εισαγωγή αγαθών πλην πετρελαιοειδών. Κατά τη γνώμη μου είναι μια μεγάλη δεξαμενή που αν περιοριστεί δυναμικά μπορεί να δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας. Για την εκμετάλλευση λοιπόν μέρους αυτού του ποσού προτείνω με κάποιο τρόπο να κάνουμε την παραγωγή αγαθών πιο συμφέρουσα από το εισαγωγικό εμπόριο, όπου είναι εφικτό.

Η πρόταση αυτή δεν χρειάζεται έγκριση της τρόικας, μόνο πολιτική βούληση. Είναι μια πρόταση ανέξοδης προστασίας και ανάπτυξης για τις βιοτεχνίες και τους εργαζόμενούς μας. Προφανώς όχι με δασμούς στα εισαγόμενα, αφού κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται, αλλά με στοχευμένη εσωτερική φορολόγηση των εισαγωγικών δραστηριοτήτων.

Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να θέσουμε κοινωνικά κριτήρια για την φορολογία των επιχειρήσεων. Με δεδομένο ότι οι δραστηριότητες εντάσεως εργασίας όπως είναι οι περισσότερες βιοτεχνίες απασχολούν περισσότερους εργαζόμενους σε σχέση με τις εισαγωγικές για αντιστοίχους τζίρους, θα μπορούσαμε να ορίζαμε το κριτήριο, ποσό που δαπανά μια επιχείρηση για το ανθρώπινο δυναμικό σχετικά με το τζίρο. Με το κριτήριο αυτό θα μπορούσαμε   να αυξήσουμε ή να ελαττώσουμε την φορολογία μιας επιχείρησης στοχευμένα ώστε να ευνοείται η παραγωγή στον τόπο μας.

Απώτερος στόχος φυσικά αυτής της παρέμβασης είναι να εξομαλυνθεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός που δέχεται η εργασία στον τόπο μας από τις χώρες χαμηλού κόστους ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες για να επανακάμψει η παραγωγή μας. Είναι ένας τρόπος ώστε η επιλογή των ελληνικών προϊόντων να γίνει και οικονομικά συμφέρουσα για τον καταναλωτή. Τέλος να προσθέσω ένα στοιχείο από τον κλάδο μου, για να μη θεωρηθεί ότι η στήριξη των Ελληνικών προϊόντων, εξ αιτίας της προηγούμενης πρότασης, θα επιβαρύνει τον καταναλωτή. Ενδεικτικά αναφέρω ότι χάνονται δουλειές από εισαγόμενα προϊόντα για διαφορά τιμής 2 ευρω (6 το ελληνικό 4 το εισαγόμενο) όταν ο καταναλωτής πληρώνει το προϊόν τουλάχιστον 30!

Με αυτή την πολιτική βούληση θα μπορούσαμε να καθορίσουμε διάφορα κριτήρια (κοινωνικά, οικολογικά κτλ) ώστε τελικά η παραγωγή αγαθών να είναι πιο συμφέρουσα από το εισαγωγικό εμπόριο. Επιλογή που θα λειτουργήσει δυναμικά για προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και ουσιαστική ανάπτυξη.