2/11/11

Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος

 
Αναδημοσίευση από τον Greek Rider
Το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος θα ήταν (αν γινόταν) ότι τέρμα οι τζάμπα μάγκες. Και τι σημαίνει αυτό, θέλεις κύριε να γκρινιάζεις; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, ψήφισε να φύγουμε από το ευρώ. Αν ψηφίσεις όμως να μείνουμε μέσα στο ευρώ τότε θα φας όλη την παπάρα και δεν θα πεις και ούτε κιχ.
Δεν μπορείς όμως να υποστηρίζεις και μέσα στο ευρώ και την επίπλαστη ευημερία του 2007 δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Βεβαίως αυτό το τίμιο δίλημμα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός.
Καταρχήν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καναλαρχών-κατασκευαστών που βλέποντας τα εγχώρια λόμπι τους να χάνουν δύναμη και τα γερμανικά συμφέροντα να πλησιάζουν έχουν πάθει αμόκ. Γι' αυτό και χτες στα δελτία ειδήσεων όλοι έσκιζαν τα ρούχα τους.
Δεύτερον το δημοψήφισμα δεν συμφέρει τη ΝΔ διότι αυτή στηρίζεται στο δόγμα "και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος" μέσω μιας άλλης πολιτικής η οποία όμως είναι μυστική.....
Τρίτον τα υπόλοιπα κόμματα δεν γουστάρουν το δημοψήφισμα γιατί τα βάζει μπροστά στα σωστά διλήμματα, αντί να φωνάζουν ανέξοδα θα πρέπει να πάρουν μια θέση, π.χ. εντός ή εκτός ευρώ. Αν πάρουν θέση εντός ευρώ όλοι ξέρουμε ότι αυτό συνεπάγεται μια πολιτική λιτότητας. Αν πάρουν θέση εκτός ευρώ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ και πάλι θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν τον λαϊκισμό και με σθένος να πούνε την αλήθεια στον λαό, δηλαδή ότι εκτός ευρώ και πάλι θα έχουμε φτώχεια αλλά όμως με προοπτικές ανάκαμψης. Δυστυχώς όμως και τα υπόλοιπα κόμματα γουστάρουν να λαϊκίζουν χαϊδεύοντας αυτιά.....
Επιπλέον η ελίτ τρομάζει με το ενδεχόμενο να αρχίσει ο λαός να ζητάει τον λόγο επί συγκεκριμένων θεμάτων, τι θα το κάνουμε εδώ, λένε, αμέρικαν μπάρ; Ανατριχιάζουν με την σκέψη ότι μπορεί τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα τεράστια δικαιώματα που έχουν παράνομα αποκτήσει να τεθούν σε αμφισβήτηση από έναν λαό που θα σιγά, σιγά μπορεί να αρχίσει να απαιτεί να λέει άμεσα την γνώμη του. Αυτά λοιπόν είναι κακά προηγούμενα από έναν πρωθυπουργό που από την αρχή είχαν καταλάβει ότι δεν ταιριάζει με τα συμφέροντά τους. 
Για τις τράπεζες να μην πούμε τίποτα. Ο ΓΑΠ γι' αυτούς είναι ήδη persona non grata λόγω του ότι δεν κατάφερε να υποστηρίξει τα συμφέροντα των μεγαλοιδιοκτητών της.
Μια σημιτικογενής μερίδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ επίσης, θεωρεί αδιανόητο να τίθεται στον κίνδυνο της λαϊκής βούλησης η πορεία της χώρας στο ευρώ.
Συνεπώς, εγώ είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος με την προυπόθεση να τεθεί το σωστό δίλημμα για παραμονή ή όχι μέσα στο ευρώ. Και εκεί να αναλάβει χωρίς λαικισμούς ο κάθε ένας τις ευθύνες του.
Και η σοβαρή αριστερά να υποστηρίξει την έξοδό μας από το ευρώ χωρίς φόβο και πάθος εξηγώντας ότι και εκτός ευρώ θα ζήσουμε φτώχεια αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για να ανακάμψουμε κάποτε.

6 σχόλια:

Άθεος είπε...

Εγώ αντίθετα Dyer ήμουν ενάντια στο δημοψήφισμα. Έθετε ψευτοδιλήμματα! Προκειμένου κανείς να ψηφίσει ενάντια στο επαίσχυντο ΠΑΣΟΚ που μας έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση θα ψήφιζε κατά! Πράγμα που θα τον έφερνε εκτός της Ευρώπης, που ίσως να μην ήθελε.
Αν πάλι ψήφιζε υπέρ για να παραμείνει, θα ήταν σαν να υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ πράγμα που ίσως πάλι να μην ήθελε!
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!
Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Λύσεις υπάρχουν, όμως όχι μέσα στο Σύστημα αυτό που τις αναζητούμε παίζοντας με τους όρους των τραπεζικών συμφερόντων!
Αλλά υπάρχουν και πολιτικές λύσεις, αλλά θέλουν βαρβάτους αρχηγούς που δεν έχουμε!
Να μια, με πανεπιστημιακή υπογραφή!

Dyer είπε...

Φίλε Άθεε ο φόβος σου για τον αποπροσανατολισμό του λαού από την ουσία του δημοψηφίσματος είναι υπαρκτός. Όπως επίσης ότι η πρόταση του ΓΑΠ δεν ήταν ειλικρινείς όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Όμως καμία φορά από τύχη μπορεί να προκύψει και κάτι ουσιαστικό. Η παραμονή στο ευρώ, με δεδομένη την στάση των γερμανών, είναι υπερβολικά επαχθείς, χωρίς να υπάρχει έστω και μακροπρόθεσμα κάποιο όφελος, για να το πω ήπια. Γι αυτό δεν βλέπω τίποτα κακό για ένα δημοψήφισμα, έστω και αργά.
Για το πρόβλημα του αποπροσανατολισμού, δυστυχώς είναι γεγονός και μάλιστα παρατηρείται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Πολλές φορές καλλιεργείται από τα κόμματα ένα πολωτικό κλίμα για να μη υπάρχει νυμφάλια σκέψη εκ μέρους των ψηφοφόρων. Αυτό το γεγονός όμως αλίμονο αν λειτουργούσε αποτρεπτικά για την διενέργεια εκλογών.
Τέλος θα συμφωνήσω ότι σ’ αυτές τις στιγμές που ζούμε χρειαζόμαστε τελικά ένα ηγέτη. Δεν πιστεύω σε ηγέτες, όμως το σύστημα είναι έτσι σκόπιμα δομημένο ώστε να μη υπάρχει ομαλός τρόπος διεξόδου από τα σοβαρά προβλήματα με λαϊκή συμμετοχή. Μας έμαθαν να ελπίζουμε σε ένα θεό και στη συνέχεια σε ένα ηγέτη.

Ανώνυμος είπε...

Το δημοψήφισμα θα έφερνε ΝΑΙ γιατί έθετε τον κόσμο μπροστά σε εκβιαστικό τρομοκρατικό δίλημμα και θα τον έκανε να ψηφίσει ΚΟΝΤΡΑ σε αυτό που θέλει (θα φόβιζε και τους πλέον άτρωτους και άφοβους)

ΝΑΙ ΣΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ
(τυπικό κλειστό ερώτημα διαπραγμάτευσης που αποκλείει εντελώς το οποιοδήποτε όφελος για την πλευρά του "χαμενου")
Ερώτημα win win για αυτόν που το θέτει και loose loose για αυτόν που κάνει το λάθος να συρθεί σε αυτή τη διαδικασία.

Δύο χρόνια είχε καιρό να προτείνει δημοκρατικές λύσεις και δημοψηφίσματα.
Π.χ.: θέλετε μνημόνιο, ναι ή ου, το Μάιο του 2010.
Θέλουμε ευρώ ναι ή ου;

Δεν το έκανε.

Είναι απολύτως έωλος και ισχύει για αυτόν: "φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες".

Κατά τα άλλα, μια παρατήρηση για την αριστερά: με βάση την αντίδρασή της στο δημοψήφισμα που περίμενε τη σωτηρία της (έξοδο από το ευρώ) από τα χέρια του γαπ, εξηγείται πλήρως η απορία ορισμένων γιατί το πασοκ τη λεηλάτησε και εξακολουθεί να τη λεηλατεί έτσι άσχημα...
Αδυνατεί η -κατά βάση- μη καιροσκοπική αριστερά να υπερασπιστεί έναντι του απολύτως καιροσκοπικού κόμματος που υπήρξε, ειναι και θα είναι το πασοκ

@αλλενάκι

Dyer είπε...

Και γω πιστευω Αλλενάκι ότι εκβιαστικά και τρομοκρατικά θα υπερίσχυε το ΝΑΙ.
Αν θέλουμε μάλιστα να γίνουμε περισσότερο ρεαλιστές ένα δημοψήφισμα για το ευρω, όπως το υπαγόρευσε η Μέρκελ, προϋποθέτει τουλάχιστον 20 μέρες κλειστές τράπεζες, διαφορετικά θα καταρρεύσουν. Αυτά όμως δεν είναι εφαρμόσιμα, άρα τέτοιες αλλαγές νομισμάτων γίνονται μόνο Σαββατοκύριακα από ηγέτες που έχουν καρύδια (μπορεί και να τα χάσουν) και τέτοιους δεν έχουμε.
Θα συμφωνήσω επίσης ότι ειδικά τα δημοψηφίσματα πρέπει να γίνονται σε ήρεμο και νηφάλιο κλήμα επειδή στο δημοψήφισμα δεν αναθέτεις εξουσία, ασκείς, διαφορετικά από τύχη μπορεί να κερδίσεις. Και τέτοιο δεν υπάρχει.
Πάντως επειδή είμαι απελπισμένος από τα γεγονότα που ζούμε έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι ότι δεν θα χάναμε και τίποτα αν δοκιμάζαμε και το δημοψήφισμα για τη δραχμή. Δεν είναι μια νυμφάλια σκέψη. Πριν ένα χρόνο στην ανάρτησή μου ΣΥΝΘΕΣΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ (http://dyer-dyers.blogspot.com/2010/08/blog-post.html) ήμουν περισσότερο ψύχραιμος και είχα εκφράσει μια άποψη η οποία δυστυχώς αποδεικνύεται ρομαντική, όμως ήταν περισσότερο νυμφάλια.
Η αριστερά λεηλατείται από το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν επιθυμεί κατά βάση να κυβερνήσει. Όταν πάει να γίνει μια υπολογίσιμη δύναμη αυτοδιασπάται ώστε να παραμένει ανεύθυνα έξω. Και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για τη δραχμή, όπου εκεί ο καθένας θα περίμενε να εκφράσει την πάγια θέση της, προτίμησε την ανευθυνότητα. Αυτό όμως το βλέπει ο λαός και λακίζει, άσχετα αν η αριστερά αρέσκεται να προβάλει ότι λεηλατείται.

firiki2010 είπε...

Μερικές έστω και εκ των υστέρων παρατηρήσεις
1 Ενα ερώτημα "Ναι ή όχι στο ευρώ;" επειδή έχει αυτονόητη και απολύτως αναμενόμενη σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις απάντηση (ΝΑΙ) δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Θα δημιουργούσε θέμα "εκ του μη όντος". Προσωπικά πιστεύω ότι και αυτοί που θα ψήφιζαν "οχι" θα το έκαναν με τη σιγουριά ότι θα βγεί "ναι". Και θα ήταν και πολύ ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα.
2. Το πρόβλημα μας δεν είναι το ευρώ. Το πρόβλημα μας είναι το πως εμείς κινηθήκαμε μέσα στο περιβάλλον του ευρώ.Με δραχμή θα είχαμε τα ίδια και χειρότερα προβλήματα που θα αντιμετωπιζόταν με συνεχείς υποτιμήσεις. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί η επιστροφή στη δραχμή θα δημιουργούσε εκτός από την φτώχεια προοπτικές ανάπτυξης. Τις αλλαγές που προυποθέτει η ανάπτυξη μπορούμε να τις πετύχουμε και μέσα στο πολύ πιο ασφαλές περιβάλλον του ευρώ.
3. Στο ξεκάθαρο ερώτημα "ευρώ ναι ή όχι:" δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος να απαντήσει ο κόσμος (αποδοκιμαστικά ) στον ερωτώντα και όχι στο ερώτημα. Αντίθετα στο "ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση" το "οχι" θα εξέφραζε κυρίως αντίθεση στο ΠΑΣΟΚ,αντίθεση στη μέχρι τότε πολιτική του, αντίθεση στον εκβιασμό, αρνηση στο να δώσει στην ουσία λευκή επιταγή για ένα πράγμα που δεν μπορούσε να έχει επί της ουσίας γνώμη. Παρά ταυτα το πιθανότερο είναι ότι το ναι θα πλειοψηφούσε ή επίσης πιθανό η μεγάλη αποχή θα οδηγούσε σε ένα δξμοψήφισμα που θα ήταν "ως μη γενόμενο"
4.Σε κάθε περίπτωση η έμπνευση Παπανδρέου για δημοψήφισαμ (για να βλογήσω τα γένια μου την είχα προβλέψει στο "Προαναγγελία διαγγέλματος" [27/10] και στο σχόλιο/υστερόγραφο που ακολούθησε) ήταν μια τεράστια βλακεία του Παπανδρέου που οδήγησε στο να φάμε μερικά χαστούκια (τι άλλο είναι να σου επιβάλλουν άλλοι το ερώτημα και την ημερομηνία;) και να καταλάβουμε σε όλη της την μεγαλοπρέπεια την ανευθυνότητα του πρωθυπουργού με τα γνωστά αποτελέσματα.
5.Είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε δημοψηφίσματα γιατί μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθούν για την χειραγώγηση του κόσμου, ιδίως όταν αφορούν τεχνικά και εξαιρετικά σύνθετα ζητήματα ζητήματα ή όταν γίνονται σε περιόδους έντασης. Σε κάθε περίπτωση δεν κυβερνάς δια δημοψηφισμάτων. Εκλέγεσαι για να κυβερνήσεις. Κι αυτό το τελευταίο το ΠΑΣΟΚ το απέφυγε επί δύο χρόνια.

ΥΓ Στην ανάρτηση και στα σχόλια τίθενται και άλλοι πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμοί. Αν η συζήτηση το επιτρέψει.... Δεν μπορώ να τ Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο

Dyer είπε...

Φίλε firiki2010 δεν θα διαφωνήσω με τις παρατηρήσεις σου, εκτός από την 2.
Το θέμα του δημοψηφίσματος έτσι όπως τέθηκε, από αυτούς που τελικά το καθόρισαν, στη συγκεκριμένη συγκυρία και με δεδομένη τη απειρία του λαού από τέτοιες διαδικασίες είναι μια μεγάλη αστοχία εκ μέρους του ΓΑΠ (για να το πω ήπια). Χόρια που υπήρχαν και τεχνικά προβλήματα, επειδή στην ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή θα υπήρχε βέβαιη υποτίμηση σε σχέση με το ευρω. Θα ήταν σαν να έκανες δημοψήφισμα για μια υποτίμηση!
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορώ να σκεφτώ μια πλέον δημοκρατική διαδικασία από ένα δημοψήφισμα όταν υπάρχει μια εξέλιξη ουσιαστικότατη που δεν έχει προβλεφτεί προεκλογικά και μάλιστα αν αυτή θα δεσμεύσει τις επόμενες γενιές. Πρέπει πάντως στα δημοψηφίσματα ο πολίτης να είναι πολύ προσεκτικός, νηφάλιος και με ολοκληρωμένη πληροφόρηση, επειδή καλείται να αποφασίσει, δεδομένα που δεν υπήρχαν. Άρα κακώς έπραξε ο ΓΑΠ.
Τώρα για το 2. Για το πώς κινηθήκαμε μέσα στο ευρω λίγη αξία έχει. Κινηθήκαμε κάκιστα και δεν πήραμε τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν ή μάλλον κάναμε την χειρότερη δυνατή χρήση. Αλλά αυτά έγιναν και δεν μπορεί να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Το ζήτημα είναι τι προοπτικές έχεις έτσι όπως γίνανε τα πράγματα. Έχοντας μια οικονομία μη ανταγωνιστική (και για να γίνει ανταγωνιστική μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι πολύ δύσκολη υπόθεση) ο νομισματικός έλεγχος λειτουργεί κατ’ αρχήν προστατευτικά και παρέχει τον απαραίτητο χρόνο για να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Σκέψου μόνο τους κινέζους. Παρ’ όλη την δυναμική και ανταγωνιστική δυνατότητα που έχουν συνεχίζουν να κρατούν το γουάν χαμηλά. Τυχαίο; Επιπλέον ο απαραίτητος αποπληθωρισμός των αξιών που έχουν υπερεκτιμηθεί έρχεται πολύ πιο ήπια, ομαλά και αποτελεσματικά.
Θα το ξανά γράψω, ήμουν υπέρμαχος του ευρω, αλλά τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ ένα σοβαρό λόγω για να συνεχίσουμε να το έχουμε. Αν εξαιρέσω κάποια γεωπολιτικά σενάρια, σε περίπτωση εξόδου από το ευρω, που μιλούν για αναταραχές και ανακατατάξεις στην περιοχή μας, τα οποία δεν μπορώ να τα αποκλείσω, ένας εξοστρακισμός μας από την ευρωζώνη (το απαιτούν κάποιοι εταίροι μας) με μια άτακτη χρεοκοπία δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου μας. Άλλωστε η ενδεχόμενη διάλυση της ευρωζώνης είναι πλέον ένα σενάριο που παίζει. Ακόμα και αν οι ισχυροί τις ευρωζώνης αποφασίσουν περισσότερη σύγκλιση για να σώσουν το ευρω, ανησυχώ για το πώς θα μας αντιμετωπίσουν.
Πάντως απ’ ότι φαίνεται θα τραβήξουμε το δρόμο που μας επιβάλουν μέχρι τέλους και ας ελπίσουμε να φανούμε τυχεροί. Οι ηγέτες μας είναι όλοι τζάμπα μάγκες!