ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟΣΟ ΛΑΤΡΕΨΑΜΕ

Η κινητήρια δύναμη κάθε υγιούς οικονομικής δραστηριότητας στο καπιταλισμό είναι το κέρδος. Κάθε δραστηριότητα για να είναι επιτυχημένη θα πρέπει να αποδίδει κέρδος και σαυτόν που την παράγει-προσφέρει και σαυτόν που την καταναλώνει-απολαμβάνει.


Για τον παραγωγό το κέρδος είναι πολύ ξεκάθαρο, αν δεν υπάρχει ταμειακό κέρδος η δραστηριότητα εξανεμίζεται
Για τον καταναλωτή όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Η έννοια του κέρδους έχει να κάνει περισσότερο με το κόστος κτήσης σε συνάρτηση με την ποιότητα και την ποσότητα του αγαθού-υπηρεσίας που αγοράζει. Ο καταναλωτής αισθάνεται ότι είναι κερδισμένος όταν έχει πειστεί ότι πήρε ότι καλύτερο σύμφωνα με αυτά που διέθεσε. Είναι απλά το συμφέρον του. Συμφωνούμε δεν συμφωνούμε είναι η κυρίαρχη καταναλωτική ιδεολογία.

Αυτή λοιπόν είναι και η κυρίαρχη επιλογή-δύναμη του καταναλωτή την οποία προσπαθεί να προσεγγίσει-επηρεάσει-δημιουργήσει ο κάθε παραγωγός για να προωθήσει τα προϊόντα του. Μέσα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι η Ελληνική παραγωγή-υπηρεσία κατά κανόνα απέχει πολύ ώστε να θεωρηθεί συμφέρουσα από τον Έλληνα καταναλωτή. Ο «έξυπνος» καταναλωτής κοιτώντας το συμφέρον του καταναλώνει φτηνά και καλά εισαγόμενα αγαθά και υπηρεσίες σε αλυσίδες ξένων καταστημάτων. Το να ξεπεραστεί αυτή η δυσκολία της παραγωγής μας δεν είναι καθόλου εύκολο. Και αν ακόμα σήμερα βάλουμε σοβαρά τις βάσεις για κάτι τέτοιο, με τα δεδομένα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, τους καρπούς αυτής της προσπάθειας θα τους απολαύσουμε μετά από πολλά χρόνια. Και δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Αυτά έπρεπε να είχαν γίνει.
Στο δια ταύτα. Το κέρδος, το συμφέρον του καταναλωτή κατατρώγει την εναπομείνασα παραγωγική δραστηριότητα του τόπου. Πως όμως είναι δυνατόν να κερδίζει ένας καταναλωτής-πολίτης όταν τόπος του εξ αιτίας των επιλογών του φτωχαίνει εξαφανίζοντας ανακυκλώσιμες πλουτοπαραγωγικές πηγές; Σχήμα οξύμωρο. Αργά ή γρήγορα ο καταναλωτής θα νιώσει την συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού και στο προσωπικό του εισόδημα. Αυτό ζούμε και αντιμετωπίζουμε.
Λογικά σκεπτόμενος συμπεραίνω ότι ο καταναλωτής χωρίς να το καταλάβει ενεργεί κόντρα στο συμφέρον του. Αιτία είναι η έννοια του προσωπικού κέρδους που αισθάνεται ότι έχει ο «έξυπνος» καταναλωτής, αυτή είναι που πρέπει να διαφοροποιηθεί να αλλάξει.
Η πρόταση μου λοιπόν είναι: ο καταναλωτής θα πρέπει να ενημερωθεί ότι στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το συμφέρον του, το κέρδος του είναι να στηρίξει όπου είναι δυνατόν την Ελληνική παραγωγή-υπηρεσίες οι οποίες, μπορεί να κοστίζουν τώρα λίγο περισσότερο, διατηρούν όμως εν ζωή μια σημαντική πλουτοπαραγωγική πηγή και σταματά τώρα την περαιτέρω αποδόμηση του παραγωγικού ιστού.
Αν λοιπόν ο καταναλωτής αρχίσει να συμπεριφέρεται με πρώτο κριτήριο επιλογής των αγαθών-υπηρεσιών τον τόπο του θα αυξηθεί η εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα, δηλαδή νέος πλούτος και η επιλογή αυτή θα ενεργοποιήσει νέες επενδύσεις ή και θα τροποποιήσει άλλες. Η ποσότητα των παραγομένων αγαθών-υπηρεσιών και ο εσωτερικός ανταγωνισμός θα βελτιώσει τις τιμές, όπου είναι δυνατόν, και κάποια μπορεί να γίνουν και εξαγώγιμα. Ενώσεις καταναλωτών και άλλοι παράγοντες θα στιγμάτιζαν επώνυμα περιπτώσεις αισχροκέρδειας και καρτέλ ώστε να λειτουργήσει ο εσωτερικός ανταγωνισμός για να έχουμε καλές τιμές σε αγαθά και υπηρεσίες. Για να είμαι ειλικρινής αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο του όλου σεναρίου. Θέλω να πιστεύω ότι κάθε παραγωγός που ζει σήμερα αυτή την κατάσταση, πρέπει να έχει πάρει το μάθημά του.
Μια καμπάνια λοιπόν ενημέρωσης των καταναλωτών για την ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ θα μπορούσε να αναστρέψει την φθίνουσα ποριά της οικονομίας και να βάλει τις βάσεις μιας πραγματικής ανάκαμψης πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού τον οποίο δυστυχώς τόσο λατρέψαμε.
Παλιά έλεγαν «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει». Σήμερα λέω «αν δεν στηρίξουμε την Ελλάδα μας σίγουρα θα πτωχεύσουμε» όχι με λόγια και στείρες αντιπαραθέσεις, αλλά με την καθημερινή πρακτική μας.

ΔΙΑΔΩΣΕ ΤΟ.