ΣΥΝΘΕΣΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Όσες χώρες πήραν την «βοήθεια» του ΔΝΤ και ταυτόχρονα ακολούθησαν πολιτική ισχυρού νομίσματος, σχεδόν καταστράφηκαν. Μια από τις βασικές αιτίες για την αποτυχία αυτή είναι ότι μια αδύναμη και μη ανταγωνιστική οικονομία, που έχει συνήθως μια χώρα που προσφεύγει στο ΔΝΤ, παράγει προϊόντα που είναι αδύνατον να ανταγωνισθούν, με ίσους όρους, τα προϊόντα που παράγουν οι ισχυροί σε κεφάλαια, τεχνογνωσία και πολλές φορές με σχεδόν μηδενικό κόστος εργασίας μεταφέροντας την παραγωγή στην Άπω Ανατολή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής υπέρ των εισαγόμενων με συνέπεια την περαιτέρω αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της ύφεσης. Η επιλογή αυτή έχει βέβαια και την καλή όψη. Δεν υπάρχει πληθωρισμός (μερικές φορές λόγω υπερβολικής ευπείθειας του κράτους που παίρνει την βοήθεια -μπορεί και να έχει λίγο-) οι εισαγωγικές επιχειρήσεις λειτουργούν, ευημερούν και μπορούν να προγραμματίζουν το μέλλον του ανέφελα, και τέλος το κόστος των πρώτων υλών και της τεχνολογίας είναι σταθερό. Αν ξεπερασθεί η κρίση και επέλθει κάποια ισορροπία στη θέση της παλιάς χώρας θα βρίσκεται πλέον μια άλλη πολύ πιο μικρή και φτωχή. Μονο οι καταθέσεις στις Τράπεζες μένουν άθικτες.

Αντιθέτως χώρες που ακολούθησαν πολιτικές υποτίμησης του νομίσματός τους μετά από πολύ αγώνα ορθοπόδησαν. Σαυτούς τα εισαγόμενα προϊόντα έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους σε σχέση με τα εγχώρια λόγω υπερβολικού κόστους εξ αιτίας της υποτίμησης. Οι καταναλωτές στράφηκαν αναγκαστικά προς τα εγχώρια που ήταν πιο προσιτά. Αυτό είχε σαν άμεση συνέπεια να αυξηθεί η εγχώρια παραγωγή να γίνουν νέες επενδύσεις για καλύψουν την ζήτηση και τέλος να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, κέρδος και ανάπτυξη. Επίσης τα προϊόντα είναι πλέον ανταγωνιστικά λόγω του φτηνού νομίσματος και οι εξαγωγές αυξάνονται βοηθώντας την ανάπτυξη. Αυτή η επιλογή βέβαια έχει και τη σκληρή πλευρά της. Την υποτίμηση ακολουθεί εκτίναξη του πληθωρισμού που δημιουργεί τεράστια προβλήματα στον οικογενειακό προγραμματισμό, στον επιχειρησιακό σχεδιασμό και στο κόστος των πρώτων υλών και τεχνολογίας από τις οποίες εξαρτώνται σχεδόν όλες οι χώρες. Ιδικά το τελευταίο μπορεί να ανατρέψει την αναμενόμενη ανάκαμψη. Φυσικά σε αυτή την επιλογή θίγονται και οι καταθέσεις στις τράπεζες.

Διατύπωσα δυο αντίθετες θέσεις, με τις συνέπειές τους παρμένες από την παγκόσμια πραγματικότητα. Βάση αυτών επιθυμώ να συνθέσω μια λύση που να εκμεταλλεύεται τα καλα και να παρακάμπτει τα κακά των δυο επιλογών.

Το ΔΝΤ επιλέγει και προτείνει τη λύση που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπεί. Για την Ελλάδα προς το παρόν έχουν επιλέξει την πολιτική του ισχυρού νομίσματος. Στο μέλλον θα δούμε.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν βρισκόμαστε στην επιλογή του ισχυρού νομίσματος. Σημαίνει ότι δεν έχουμε σημαντικό πληθωρισμό και σχετικά φτηνές πρώτες ύλες. Μια υπάρχουσα παραγωγική μονάδα δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα παραγωγής εξ αιτίας των πρώτων υλών. Το βασικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι στη διάθεση του προϊόντος, την ανταγωνιστικότητα. Οι λόγοι πολλοί. Αναφέρω επιγραμματικά μερικούς. Δεν διαθέτει Brand Name, υπάρχει αποκλεισμός από τις αλυσίδες πολυκαταστημάτων, υστερεί στο design, άλλο αντίστοιχο εισαγόμενο προϊόν έχει 30 διαφημίσεις τη ημέρα, είναι λίγο ακριβότερο (πολλές φορές λόγω μεσαζόντων), είναι πολύ ακριβότερο (σχετικά με τα κινέζικα). Με δυο λόγια μια μικρή ελληνική επιχείρηση δεν έχει την οικονομική δυνατότητα για προβολή και καινοτομία σε σχέση με μια πολυεθνική.

Αν οι καταναλωτές αγνοήσουν ότι είναι Ελληνική, σύντομα θα κλείσει, και μαζί μια πηγή προστιθέμενης αξίας, μια πηγη πλούτου. Έτσι θα ολοκληρωθεί το πρώτο σενάριο.

Αν όμως σαν καταναλωτής αλλάξεις κριτήρια επιλογής. Αν θέσεις σαν πρώτο κριτήριο την χώρα παραγωγής, αγνοώντας την διαφήμιση, την άχρηστη συνήθως καινοτομία που σου προσφέρουν οι πολυεθνικές, έστω και με κάποια οικονομική επιβάρυνση, η παραγωγική μονάδα θα επιβιώσει και θα αναπτυχθεί. Αυτόματα αρχίζεις να απολαμβάνεις το καλό κομμάτι από τη δεύτερη επιλογή. Χωρίς να υποστείς τα δεινά της υποτίμησης που θα σε γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω. Χωρίς να γίνει η αγορά των εγχωρίων προϊόντων υποχρεωτικός μονόδρομος κανείς υπερήφανα την ΕΠΙΛΟΓΗ των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ, απορρίπτοντα τα προϊόντα τους, όσες προσφορές και εκπτώσεις και αν κάνουν. Δεν ενδιαφέρονται για το κέρδος σου, τον Έλληνα μικροπαραγωγό προσπαθούν να αφανίσουν, και μετά οι μεγάλοι μεταξύ τους ξέρουν να μοιράσουν την πίτα.

Συνθέτοντας λοιπόν :

Στην υπάρχουσα κατάσταση του ισχυρού νομίσματος αρχίζουμε να καταναλώνουμε προϊόντα με πρώτο κριτήριο την Ελλάδα, σαν να ειναι όλα τα εισαγόμενα απαγορευτικά ακριβά, σαν να έγινε υποτίμηση της νέας δραχμής. Μια επιλογή παράλογη, σύμφωνα με τη λογική που σου επιβάλουν.

Διάδωσέ το !!!

Για τον καπιταλισμό θα είναι μια πράξη απρόσμενης και απρόβλεπτης συλλογικότητας που θα τον ταρακουνήσει, μια πράξη που ίσως δεν θα περίμενε ούτε από ένα κομουνιστής. Μια πράξη, μη συμβατική, σύμφωνα με την έννοια του προσωπικού κέρδους, με την οποία μας έχει αλλοτριώσει.