Λιτότητα Χωρίς Τέλος Εκτός…..

     

    Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται σχεδόν σε όλη την Ευρωζώνη από τότε που ξέσπασε η κρίση είναι η λιτότητα. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, αυτή είναι η κυρίαρχη επιλογή σχεδόν σε όλες τις χώρες

    Παρατηρούμαι λοιπόν το εξής φαινόμενο με αφορμή τη κρίση, σχεδόν το 50% των κατ’ εξοχήν καταναλωτών του πλανήτη, (το άλλο 50 είναι οι ΗΠΑ) να υποβάλλονται σε λιτότητα και περιορισμούς στη κατανάλωση. Μέσα λοιπόν στον καπιταλισμό επιλέγονται οικονομικές πολιτικές, από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, που αποδυναμώνουν τις πλουσιότερες αγορές του πλανήτη. Η λιτότητα που εφαρμόζεται φαίνεται σαν να πυροβολεί τους πελάτες του κεφαλαίου, δηλαδή τα πόδια της.

  Που θα πουλήσουν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους όταν η αγοραστική δύναμη του δυτικοευρωπαίου συνεχώς περιορίζεται; Βασικός πυλώνας για τη κερδοφορία του κεφαλαίου είναι η κατανάλωση, τι έχει συμβεί λοιπόν και περιορίζεται;

    Από τη δεκαετία του 80 αρχίζει να εφαρμόζεται το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Σε πρώτη φάση αυτό το μοντέλο έδωσε μια εφήμερη ευημερία στους δυτικούς καταναλωτές. Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης όλοι οι δυτικοευρωπαίοι είχαμε μια συνεχή βελτίωση που οφειλόταν στο γεγονός ότι υπήρχαν κάποιοι «σκλάβοι» σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη που δούλευε για ένα πιάτο φαΐ.

    Βέβαια αυτό το μοντέλο όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενη ανάρτηση, έτσι όπως λειτουργούσε, μόλις θα σταματούσε ο δανεισμός, άμεσα θα κατέρρεε. Όπως και έγινε, δημιουργώντας μια παγκόσμια κρίση, αφήνοντας πίσω υπερχρεωμένους καταναλωτές και κράτη.

    Προς στιγμήν φάνηκε ότι ο καπιταλισμός έφτασε στο τέλος του. Αν χάσει τους πελάτες-καταναλωτές,  πως θα επιβιώσει;

    Όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Μέχρι τώρα είχαμε βιώσει την παγκοσμιοποίηση στο παραγωγικό σκέλος του καπιταλισμού τώρα ήρθε η ώρα να δούμε και την παγκοσμιοποίηση στην κατανάλωση. Όλα αυτά τα χρόνια στις χώρες χαμηλού κόστους όπου υπήρχε η παγκόσμια παραγωγή αγαθών σταδιακά δημιουργήθηκε μια μεσαία τάξη. Δηλαδή μια νέα αγορά για το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές με δυναμική, χωρίς χρέη και βαρίδια από το κοινωνικό κράτος του ευρωπαϊκού κεκτημένου! Με τα νέα αυτά δεδομένα η δυτική Ευρώπη δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον για τον καπιταλισμό είμαστε μια αγορά που η επιβίωσή της κοστίζει πολύ, δεν μας χρειάζονται πλέον.

    Η μεσαία τάξη των BRIC και όχι μόνο μπορεί πλέον να αποτελέσει ένα άριστο πελάτη για το παγκόσμιο κεφάλαιο που θα καλύψει ότι κενά υπάρξουν από τους υπερχρεωμένους ευρωπαίους. Η λιτότητα που ζούμε είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν παρουσιάζουμε πλέον ενδιαφέρον σαν καταναλωτές και γι’ αυτό θα διαρκέσει πολύ. Υπάρχουν άλλοι που έχουν δικά τους κέρδη τα οποία παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον για τον καπιταλισμό.

    Το καθεστώς της λιτότητας και του αποπληθωρισμού λοιπόν δεν έχει ημερομηνία λήξης, η παγκοσμιοποίηση συνεχίζεται με το αποκρουστικό πρόσωπο να κοιτάζει πλέον σε μας. Δεν ενδιαφέρεται κανένας για την ανεργία και την ανθρωπιστική κρίση. Θα μας πάρουν ότι έχει αξία αδιαφορώντας για τη καταστροφή που θα προκαλέσουν.

Αυτά πρέπει να έχουμε στο νου αν υπάρχει η διάθεση να σχεδιάσουμε μια καλύτερη επόμενη μέρα.

     Τέλος εκείνο που με τρομάζει περισσότερο είναι το τι μας προτείνουν για την επανόρθωση της οικονομίας. Η μοναδική λύση του τουρισμού που ουσιαστικά προτείνεται, χωρίς καμιά άλλη αναπτυξιακή δραστηριότητα, μου θυμίζει κάποιους εξωτικούς παραθεριστικούς προορισμούς όπου τις εποχές των παχέων αγελάδων πήγαινε ο κάθε Έλληνας και όπου με 5-10€ είχε όλη την ημέρα ένα «δούλο» για να το εξυπηρετεί. Μήπως για κάτι τέτοιο μας προορίζουν οι ισχυροί εταίροι μας και γι’ αυτό δεν ενδιαφέρονται για την οικονομική μας ανάκαμψη;