Τρία Χρόνια Ζεϊμπέκικο

Το blog συμπλήρωσε αισίως τα τρία χρόνια . Κάνοντας ένα απολογισμό νιώθω λίγο δικαιωμένος επειδή οι κύριες επιλογές που πρόβαλα, από την πρώτη ανάρτηση, για την αντιμετώπιση της κρίσης, στην πορεία υιοθετήθηκαν από αρκετούς φορείς και επώνυμους. Αν και δεν υπήρχε βέβαια η προβολή που θα έπρεπε τελικά είναι σημαντικό ότι αρκετά προϊόντα φέρουν πλέον υπερήφανα την ελληνική σημαία.

Η επιλογή στα ελληνικά προϊόντα, για να στηρίξουμε θέσεις εργασίας στον τόπο μας, έγινε κατανοητό από μεγάλη μερίδα των καταναλωτών, όπως και η ανάγκη περιορισμού του εμπορικού ελλείμματος, σαν κύρια επιλογή αντιμετώπισης της κρίσης, υιοθετήθηκε από πολλούς οικονομολόγους. Όχι βέβαια όλα αυτά επειδή διάβασαν τις αναρτήσεις μου (η επισκεψημότητα δεν είναι αυτή που θα επιθυμούσα), αλλά επειδή η κοινή λογική (όταν λειτουργεί) εκεί οδηγεί.

Από αυτά που έχω προβάλει κατά καιρούς, το μόνο σημαντικό και το πλέον ανατρεπτικό, που έχει μείνει προφανώς εκτός σκηνής, είναι η μετάβαση σε μια οικονομία λίγο προστατευμένη. Ξέρω ότι αρκετοί αναγνώστες θα ξενιστούν με αυτή τη πρόταση, όμως αν ανατρέξουν στις αναρτήσεις θα διαπιστώσουν ότι πάμπολλες φορές οι οικονομικά ισχυροί, χρησιμοποιώντας διάφορους ισχυρισμούς, προσφεύγουν τελικά σε τέτοιες επιλογές για στηρίξουν ζωτικούς κλάδους της οικονομίας τους. Γιατί όχι και εμείς.

Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρίες, υποθέσεις και ευσεβείς πόθοι, στη πράξη η κατάσταση της χώρας έχει επιδεινωθεί τραγικά. Η ανεργία, η φτώχια, η απογοήτευση και ο φόβος για το αύριο έχει επικρατήσει παντού. Η επιβολή του μνημονίου από την τρόικα έχει προκαλέσει τέτοια καταστροφή στην πραγματική οικονομία που όσο και να αντισταθεί κάποιος μόνο από τύχη μπορεί να γλιτώσει. Και τελικά αφού μας διέλυσαν, έρχονται να πάρουν ότι αξίζει, με τους «ηγέτες» μας να πανηγυρίζουν!

Δεν μπορώ να προβλέψω πως θα είναι η Ελλάδα μας στο μέλλον. Αν δεν συμβεί κάτι ανατρεπτικό τα σενάρια, με τη κοινή λογική, είναι αδιέξοδα.

Δεν θέλω να κλείσω όμως αυτή τη επετειακή ανάρτηση δυσάρεστα, θέλω να ελπίζω ότι θα λειτουργήσουμε επιτέλους συλλογικά, ότι θα αισθανθούμε ή θα καταλάβουμε ότι μόνο όλοι μαζί θα σωθούμε.

Για όσους λοιπόν σκέφτονται ότι «σιγά εγώ θα σώσω τον τόπο;».

Έχω να πω πως: Ναι μόνος δεν μπορείς να σώσεις τίποτα, ούτε τον εαυτό σου όπως λάθος νομίζεις, πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι σαν να είσαι μόνος και να ελπίζεις στα θαύματα, ήρθε η ώρα να καταλάβεις ότι είσαι μέλος κοινωνίας και ότι μόνο συλλογικά λύνονται τα μεγάλα προβλήματα, μόνο συλλογικά μπορείς να ακυρώσεις την εξαθλίωση που μας επιβάλουν.

Είμαστε ο λαός που λάτρεψε το μοναχικό ζεϊμπέκικο, όμως η ζωή δεν είναι ένα μακρύ ζεϊμπέκικο, όση ελευθερία και αν νοιώθεις.

Ήρθε η ώρα για το Συρτάκι του Ζορμπά!