ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ιστορία, που ήθελε τα  λαχανάκια να μεταφέρονται με φορτηγό σε ένα αεροδρόμιο στην άλλη άκρη της Αγγλίας, και από εκεί να τα μεταφέρουν με αεροσκάφος στη Πολωνία, για να πλυθούν και να συσκευαστούν, και στην συνέχεια να τα στέλνουν πίσω στην Αγγλία αεροπορικώς, για να πουληθούν σε σούπερ μάρκετ μερικά μόλις χιλιόμετρα από εκεί που ξεκίνησαν!

Αυτό είναι ακραίο παράδειγμα της παρανοϊκής δυναμικής της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, αλλά περιγράφει χαρακτηριστικά …..την «ευλογία» του ελεύθερου εμπορίου!

Σαν κοινωνία αποδεχτήκαμε αυτό το μοντέλο. Το παγκοσμιοποιημένο ελεύθερο εμπόριο μας προσέφερε φτηνά καταναλωτικά αγαθά και αυτό μας αρκούσε. Από την πλευρά όμως της παραγωγής τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα. Τα εισαγόμενα εκτόπιζαν τα προϊόντα μας συνεχώς από την αγορά. Το ελεύθερο εμπόριο σε συνδυασμό με το ισχυρό νόμισμα, στη δεκαετία που πέρασε, δημιούργησε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού για τα ελληνικά προϊόντα και σταδιακά αποδόμησε τον παραγωγικό ιστό βάζοντας στη θέση του τις εισαγωγές. Εισαγωγές αγαθών από χώρες απαξίωσης των εργασιακών συνθηκών.

Οι πολιτικοί με την πολιτική τους αδιαφορήσαν ουσιαστικά για τα προβλήματα της παραγωγής. Οι δραστηριότητες, “εντάσεως εργασίας”, απαξιώθηκαν. Ότι προτάθηκε εναλλακτικά, κρινόμενο εκ του αποτελέσματος, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Αποδόμησε τη βιοτεχνία χωρίς αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση με αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας τις οποίες εξ ανάγκης  αναπλήρωσε το δημόσιο με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Οι εμπειρίες μου από την παγκοσμιοποίηση στην κλωστοϋφαντουργία είναι απογοητευτικές. Φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβαίνει γενικότερα στο χώρο της μεταποίησης. Ο ανταγωνισμός από τα αντίστοιχα εισαγόμενα έχει συρρικνώσει τον κλάδο μου, έχει μηδενίσει τις επενδύσεις και τέλος έχουν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ο ελεύθερος παγκοσμιοποιημένος ανταγωνισμός προσέφερε τελικά φτηνά αγαθά αλλά και μεγάλη ανεργία.

Στην ουσία με κεφαλαιοκρατικά κριτήρια, η εργασία των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες οδηγήθηκε σε άμεσο ανταγωνισμό με την εργασία των χωρών του τρίτου κόσμου. Μια παγκοσμιοποιημένη ομογενοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων με μόνο κριτήριο το κέρδος των πολυεθνικών. Το μοντέλο αυτό δημιουργεί μεγάλες ανισοκατανομές στη παγκόσμια προσφορά εργασίας, το κύριο μέσο για τη διάχυση του πλούτου. Η ανεργία που προκαλείται στο δυτικό κόσμο τέλος, αποδομεί το κράτος πρόνοιας, το σημαντικότερο κοινωνικό δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού.

Εν κατακλείδι το μοντέλο του παγκοσμιοποιημένου ελευθέρου εμπορείου προκαλεί ανεργία με σημαντικά κοινωνικά προβλήματα και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ελεγχθεί.

Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα όπως είδαμε έχει εκτός από τις οικονομικές και τις κοινωνικές συνέπειες. Συνήθως θεωρούμε το σημαντικότερο για μια επιχείρηση τη πραγματοποίηση κέρδους, όμως για το κοινωνικό περίγυρο σημαντικότερες είναι οι κοινωνικές συνέπειες της δραστηριότητας, το μακροχρόνιο συμφέρον των αγοραστών και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Για να ποσοτικοποιήσουμε τις συνέπειες μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας στο κοινωνικό περίγυρο θα χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από τον κοινωνικό ισολογισμό.

Ο κοινωνικός ισολογισμός είναι όρος ο οποίος εμφανίστηκε στις Η.Π.Α. στη δεκαετία του 1980, για να δείξει ότι η επιχείρηση σαν οικονομικό και κοινωνικό κύτταρο λειτουργεί, αναπτύσσεται και πραγματοποιεί κέρδη, χάρη στην προστασία των νόμων του κράτους, στην εργασία του προσωπικού της και στην εμπιστοσύνη του κοινού.

Ο Κοινωνικός Ισολογισμός (Κ.Ι.) είναι ένας δείκτης κοινωνικών υπηρεσιών τις οποίες προσφέρει μια επιχείρηση στους εργαζόμενους, στο κοινό και στο κράτος. Λογιστικά είναι μια κατάσταση με δύο στήλες, όπου στη δεξιά πλευρά έχει τα έσοδα της επιχείρησης και στην αριστερή έχει δαπάνες για υπαλλήλους, ασφαλιστικά ταμεία, κράτος, παροχές υπηρεσιών, δημοτικούς φόρους, χορηγίες κτλ. Προφανώς επιχειρήσεις με υψηλό ποσοστό Κ.Ι. δαπανούν σημαντικά ποσά από τον τζίρο τους για το ανθρώπινο δυναμικό, τον κοινωνικό περίγυρο και συντελούν ουσιαστικά στη μείωση της ανεργίας, το σημαντικότερο αυτή την εποχή για τον τόπο μας. 

Οι βιοτεχνίες μας υστερούν στον ανταγωνισμό για πολλούς λόγους. Ένας όμως από τους πλέον σημαντικούς λόγους είναι το λειτουργικό κόστος που οφείλεται στις δαπάνες που προσμετρά ο Κ.Ι.. Το ανταγωνιστικό μειονέκτημα των προϊόντων μας έναντι των εισαγόμενων οφείλεται ουσιαστικά στην κοινωνική ανταποδοτικότητα που εμπεριέχουν. Οι επιχειρήσεις μας και τα προϊόντα μας έχουν ουσιαστική κοινωνική συνεισφορά και αξίζουν μιας ευνοϊκότερης αντιμετώπισης από το κράτος. Είναι η ελάχιστη βοήθεια που οφείλει να μας παράσχει το κράτος για να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα του ανταγωνισμού από τα εισαγόμενα προϊόντα. 

Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούμε στις βιοτεχνίες μας προσφέρουν πολλαπλά στον τόπο μας. Ένας φορολογικός διαχωρισμός των επιχειρήσεών μας με σημαντικές φοροελαφρύνσεις ή με φορολογικές επιβαρύνσεις στις επιχειρήσεις με μικρό ποσοστό Κ.Ι. θα βοηθούσε ώστε να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικότερα από τα εισαγόμενα, γεγονός που θα διατηρούσε την εργασία στον τόπο μας με προοπτικές ανάπτυξης.

Με την προϋπόθεση ότι θα έχουν λυθεί τα προβλήματα από τη ανάμιξη του πελατειακού κράτους στην επιχειρηματικότητα, ορίζοντας το νέο αυτό κοινωνικό κριτήριο για τη φορολογία, προστατεύουμε τη βιοτεχνία από τον άνισο ανταγωνισμό,  και δημιουργούμε συνθήκες για παραγωγικές επενδύεις και θέσεις εργασίας.

=============================================================

Μια παρόμοια σκέψη είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 2011 αλλά για άγνωστους λόγους χάθηκε.

Αντιγράφω (Express.gr  11/09/11-08:44)

Τον φορολογικό διαχωρισμό των επιχειρήσεων σε «εντάσεως κεφαλαίου» και «εντάσεως εργασίας», σχεδιάζει το Yπουργείο Οικονομικών με στόχο να μειώσει, ίσως έως και 50%, τη φορολογία σε νομικά πρόσωπα που απασχολούν σημαντικό αριθμό εργαζομένων έναντι των επιχειρήσεων που δεν επιβαρύνονται με σημαντικό μισθολογικό κόστος.

Το σχέδιο που έχει προαναγγείλει ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος προβλέπει ιδιαίτερα χαμηλή φορολόγηση για τα κέρδη που θα έχουν το 2012 βιοτεχνίες, βιομηχανίες, εμπορικά καταστήματα, τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρίες, αλλά ακόμα και προσωπικές επιχειρήσεις (συνεργεία αυτοκινήτων, ραφεία, ξυλουργεία, φούρνοι κ.λπ.).