ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΚΑΛΠΗ

Έχω γράψει και παλαιοτέρα ότι οι ιδεολογίες μικρή σημασία έχουν πλέον για τον σύγχρονο καπιταλισμό. Μετά το τέλος του ψυχρού πόλεμου η ιδεολογική τοποθέτηση, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο status, είναι τελείως ελεύθερη αρκεί η υλιστική σου πρακτική, συμπεριφορά να είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα των νικητών του πολέμου. Οι ιδεολογίες θεωρητικά αντανακλούν σε υλιστικές πρακτικές, στο ενδιάμεσο όμως χάνονται στη μετάφραση. Ο καπιταλισμός έχει την δύναμη να δημιουργήσει συνθήκες έλεγχου και χειραγώγησης των πολιτών ελέγχοντας τις υλικές ανάγκες, αφήνοντας την ιδεολογίες ελεύθερες, πολυδιασπασμένες και τελικά ακίνδυνες. Άλλωστε οι ιδεολογίες πάντα είχαν εγγενώς το στοιχείο της πολυδιάσπασης. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει  παιδία για συλλογική δράση  ο κατακερματισμός των ιδεολογιών καταντά γραφικός.

Με αυτή την βασική αρχή οι εκλογές έτσι όπως στήνονται μοιάζουν κατά τη γνώμη μου αναποτελεσματικές. επειδή κινούνται μέσα στα ιδεολογικά πελάγη του προηγούμενου αιώνα και έχουν έντονο το στοιχείο της πολυδιάσπασης. Οι υλικές συμπεριφορές που θα ενίσχυαν τη συλογικότητα και θα προστάτευαν  άμεσα τη παραγωγή και την εργασία του συμπολίτη μας ούτε καν προβάλετε. Οι διάφοροι πολιτικοί χώροι αναλώνονται προβάλλοντας την  ιδεολογία τους αλλά κανένας δεν έχει τη δύναμη να προτείνει συγκεκριμένες πρακτικές που θα στήριζαν δυναμικά το τόπο. Και βέβαια η κριτική μου δεν στρέφεται στα φιλομνημονικά κόμματα, αυτά έχουν υποκύψει στις πρακτικές που παγκόσμιου κεφαλαίου και προσφέρουν γη και ύδωρ καταστρέφοντας τον τόπο, ούτε σ’ αυτά  που είναι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού επειδή από άλλο δρόμο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εξυπηρετούν προβάλλοντας το ατομικό σε βάρος του συλλογικού αποδυναμώνοντας κάθε συλλογική παιδία, αλλά στα μη φιλελεύθερα αντιμνημονικά. Τι νόημα έχει να υποστηρίζουμε Κεϋνσιανά αναπτυξιακά μοντέλα, τα μόνα που ιστορικά αποδεδειγμένα  μπορούν να μας βγάλουν από την ύφεση και την κρίση, αν η καταναλωτική μας πρακτική δεν είναι φιλελληνική. Τι νόημα έχει να βρεις λεφτά για να κάνεις το βασικό μισθό 1000 ευρω αν τα λεφτά αυτά πάνε σε εισαγόμενα αγαθά και τελικά φύγουν από τον τόπο μας. Το κλήμα που θα δημιουργηθεί θα ευνοεί πάλι τις εισαγωγές και θα δούμε πάλι, όπως και παλαιότερα, επενδύσεις στο εμπόριο χωρίς καμία παραγωγή πλούτου.

Το σύνθημα για επιλογή ελληνικών προϊόντων δεν είναι ιδεολογία, είναι μια καθημερινή πρακτική που στηρίζει θέσεις εργασίας στον τόπο μας. Θα περίμενα να ήταν το κυρίαρχο σύνθημα σ΄ αυτές τις εκλογές αλλά τα συμφέροντα που θίγει είναι μεγάλα  και η προβολή του ανύπαρκτη (παλαιότερα έθιγε άμεσα τους χορηγούς των κομμάτων, τώρα ελπίζω όχι).

Για τα «επαναστατικά κόμματα» δεν θα πω τίποτα επειδή τα θεωρώ στη πράξη άκρως ιδεαλιστικά παρόλο τον υλισμό τους.

Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται ένα κόμμα που είναι βέβαιο ότι θα ξεπεράσει το 3% για να έχει νόημα. Όμως για τους λόγους που ανέφερα δεν το προτείνω σε κανένα.