ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΔΕΣΕ

Πάντα είχα την απορία γιατί η τραπεζική κρίση του 2008, η οποία τελικά αντιμετωπίστηκε (γράφοντας ζημιές βέβαια στο μεγάλο κεφάλαιο) μεταβλήθηκε σε κρίση χρέους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι αφηγήσεις που έλεγαν ότι η κρίση χρέους ήταν αποτέλεσμα της απερισκεψίας και της σπατάλης των αδυνατών κρατών δεν με κάλυπτε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξαφνικά η ολιγαρχία του χρήματος (οι αγορές) διαπίστωσε ότι δεν πρέπει πλέον τα κράτη να δανείζονται τόσα πολλά και ότι θα πρέπει πάση θυσία να βάλουν τάξη στα του οίκου τους. Ακούγεται πολύ ηθικό για να είναι αληθινό. Άλλωστε αυτό είναι που επιθυμούσε η παγκόσμια ολιγαρχία του χρήματος, να βρίσκει να δανείζει για να αυξάνει τα κεφάλαιά της και κυρίως για να ελέγχει με αυτό τον τρόπο τον πλανήτη. Διαφορετικά τι να τα κάνει;

Ο στόχος βέβαια όλης αυτής της επίθεσης εμφανείς. Πέρα από τα καθώς πρέπει ηθικά προσχήματα ουσιαστικά απέβλεπε σε μια βάρβαρη ανακαταδιανομή του πλούτου των μικρομεσαίων πολιτών και κρατών υπέρ φυσικά της οικονομικής ολιγαρχίας. Έπρεπε το κόστος της τραπεζικής κρίσης η ζημία που έγραψε το μεγάλο κεφάλαιο, να το επωμισθούν οι λαοί.

Πως όμως θα γινόταν αυτό;

Με πιο τρόπο θα νομιμοποιηθούν για να αρπάξουν, ώστε να ρεφάρουν τα χαμένα;

Δυστυχώς το άρμα γι αυτή την άνευ προηγουμένου αρπαγή των ανθρωπίνων κατακτήσεων το έσυρε η χώρα μας. Μια χώρα που αν και δεν ήταν στην πρώτη γραμμή της χρηματοπιστωτικής φούσκας, με μεγάλα βέβαια διαρθρωτικά προβλήματα και ένα μεγάλο δανεισμό όχι όμως τόσο ιδιαίτερα και σημαντικά. Επελέγη τελικά η χώρα μας για τον πειραματισμό, μια μικρή οικονομία για να αντέξουν τις συνέπειες μιας πιθανής αποτυχίας του πειράματος. Και με πολιτικούς βέβαια έτυμους να δώσουν.

Σ αυτόν τον τόπο ποτέ δεν έλειψαν οι Εφιάλτες.

Απ εδώ θα συνεχίσω με την αφήγηση του Τεκι.

"Στα γρήγορα λοιπόν -γιατί η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή πια- μπορούμε να πούμε τα εξής: Το πασόκ έρχεται στην εξουσία τον Οκτώβρη του 2009 με την οικονομία να βρίσκεται σε ύφεση και το κράτος σε κακά χάλια με ένα μεγάλο όνειρο. Να αλλάξει την ελλάδα, αλλά όχι έτσι όπως υποσχόταν προεκλογικά. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζει πως τίποτα δεν θα κουνήσει το ελληνικό μαγαζί πέρα από μια καταστροφή. Κι έτσι αρχίζει να τη μεθοδεύει. Ανοίγει το παράθυρο των ομολόγων, φουσκώνει το έλλειμμα σε πρωτόγνωρα επίπεδα και αρχίζει ένα επικοινωνιακό παιχνίδι καταστροφολογίας με τιτανικούς, επερχόμενες χρεοκοπίες κλπ, χωρίς ταυτόχρονα να κάνει τίποτα για το ταμειακό έλλειμμα του κράτους και το μεγάλο χρέος (αύξηση χρέους 2010 44δις ευρώ ή 18% του ΑΕΠ).

Έτσι η ελλάδα, από μια περιφερειακή και σχετικά αδιάφορη οικονομία της ευρωζώνης γίνεται Ο Αδύναμος Κρίκος. Εδώ νομίζω οι ιρλανδοί θα πρέπει να υιοθετήσουν ως εθνικό τους σύμβολο τον ήλιο του πασοκ και να αφήσουν αυτές τις βαζελικές φλωριές με τα τριφύλλια. Διότι ενώ η Ιρλανδία με τον υπερφουσκωμένο τραπεζικό της τομέα ήταν ο πραγματικός αδύναμος κρίκος μιας κατεξοχήν τραπεζοκεντρικής κρίσης, η ελλάδα κατάφερε να κλέψει την παράσταση και να ασχολούνται όλοι μαζί της. Η άλλη ομάδα που θα πρέπει να στήσει ανδριάντα στον ΓρΑΠ είναι φυσικά οι τραπεζίτες. Διότι ενώ όλη η κρίση κινούνταν γύρω από τις μαλακίες που έκαναν οι τραπεζίτες στη δύση και όλη η συζήτηση μέχρι το καλοκαίρι του 2009 ήταν πώς θα βρούμε διάφορους ευφάνταστους τρόπους να τους πηδήξουμε, το χειμώνα του 2010 η συζήτηση γύρισε στο γνωστό μοτίβο για το πώς τα κράτη πρέπει να περιορίσουν τις σπατάλες τους και κοιτάξτε τι άσχημα που την έχει η ελλάδα. Φυσικά αυτή η μεταστροφή ήταν παγκόσμια και ξεκίνησε από την πλήρη κάλυψη που έδωσαν τα κράτη στις τράπεζες (αντί να καλύψουν, κι εκεί μόνο μέχρι ένα σημείο, τις καταθέσεις), αλλά η ελλάδα ήταν το ωραίο παράδειγμα με εικόνες αυτής της μεταστροφής. Θα μπορούσε να ήταν και η Ιταλία, αλλά ακόμα και ο μπερλουσκόνι δεν ήταν τόσο ιδεολόγος (και φυσικά η Ιταλία είναι πολύ μεγάλο μαγαζί για να παίζουμε).

Σε αυτό το χρονικό σημείο έχει την πηγή της και η ελληνική τραπεζική αφήγηση πως είναι το κακό κράτος που έφερε τις ελληνικές τράπεζες σε αυτό το χάλι, μια αφήγηση που έχει πέραση σε ορισμένους κύκλους παρά το γεγονός πως θα πρέπει να συμβεί μια αντιστροφή στο χωροχρόνο για να γίνει έστω και οριακά πιστευτή. Τα τραπεζικά προβλήματα βγήκαν στην επιφάνεια και το πακέτο των 28δις δόθηκε στο τέλος του 2008, όταν η ελληνική κρίση του χρέους ξεκίνησε έναν ολόκληρο χρόνο αργότερα, το χειμώνα του 2009.

Από εκεί και πέρα τα πάντα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο ΓρΑΠ εμφανίζει το ΔΝΤ σαν λαγό από το καπέλο του, το παιχνίδι με τα ομόλογα σκάει και αποκαλύπτεται, ο προβόπουλος προσφέρει τις εγγυήσεις στις ελληνικές τράπεζες και πολύ γρήγορα φτάνουμε στο Καστελόριζο και το μνημόνιο 1.

Όταν κάποια επόμενη εθνική κυβέρνηση βγάλει διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον ΓρΑΠ νομίζω θα έχετε έτοιμο το σκιαγράφημα του κατηγορητηρίου. Κι αναλόγως του πόσο κοντά στη λαϊκή δεξιά θα βρίσκεται αυτή η εθνική κυβέρνηση, θα υπερτονίζεται πως πριν τον Οκτώβρη του 2009 η ελλάδα είχε μερικά προβληματάκια αλλά πήγαινε περίφημα. Άλλωστε ο μοναχικός δολοφόνος είναι ένα μοτίβο που ταιριάζει πάντα στις εθνικές αφηγήσεις."

Δυστυχώς το πείραμα δείχνει να επιτυγχάνει. Το ποτάμι γυρίζει πίσω χωρίς τους κλασικούς πολέμους. Μια ζωή τα εργατικά κινήματα αγωνίζονταν για την αύξηση των αποδοχών, τώρα μπροστά στο ενδεχόμενο της απόλυσης, μένουν σχεδόν ικανοποιημένα με την μείωση. Και αυτό έχει πάρει πλέον διεθνείς διαστάσεις. Ο κόσμος γυρίζει πίσω. Το πείραμα επέτυχε. Οι τροικανοί πέταξαν και τη «λύση» των αποκρατικοποιήσεων για να γλιτώσουμε λέει από την καταστροφή και οι δικοί μας Εφιάλτες το έκαναν σημαία. Για να πάρουν μάλιστα τσάμπα τα ασημικά, φρόντισαν να κατακρημνίσουν το χρηματιστήριο ώστε από την επομένη να έχουν κέρδη.

Αυτή τη στιγμή το πείραμα αποκορυφώνεται. Μετά από ένα χρόνο στραγγίγματος έβαλαν στο τραπέζι και το κερασάκι της εφεδρείας και των έκτακτων εισφορών, για να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο από το παρελθόν, για να διαλύσουν κάθε παλιά κοινωνική κατάκτηση. Ζούμε σε ένα κόσμο πλήρως εξαθλιωμένο χωρίς μέλλον και με πολύ φόβο.

Άραγε πόσο θα αντέξουν θα σκέφτονται για να πάρουν το μέτρο της δόσης για τους υπόλοιπους αδύναμους κρίκους.

Εδώ θα ξανά βάλω τον Τέκι στην αφήγηση με μια εκδοχή επαναστατική.

"Διότι τελικά η περίοδος του σοκ και δέους τελείωσε και η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να συνάψει ή να δημιουργήσει σημαντικές κοινωνικές συμμαχίες. Οι μικροαστοί (δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς) που κάθονταν ήσυχοι λόγω του φόβου, τώρα δείχνουν να άρουν τη σιωπηλή συναίνεση που έδειξαν στο πασοκ ακόμα και στις περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου 2010. Σε αυτή την πρόβλεψη θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά μου, την περίφημη μαγική μου σφαίρα και κυρίως τους εστιάτορες που σήκωσαν πρώτοι την παντιέρα της επανάστασης κατά της αύξησης του ΦΠΑ στα υπερτιμολογημένα εδέσματά τους. Διότι είναι πιθανό πια, ο νέος αρπακόλικος φόρος στα ακίνητα να μην καταφέρει να περάσει. Κι αυτή η πράξη φορολογικής ανυπακοής (αν πετύχει)  θα θέσει ένα προηγούμενο από το οποίο δύσκολα μια κυβέρνηση θα μπορέσει να ξεφύγει. Η αμφισβήτηση της κρατικής κυριαρχίας από τους υπηκόους της έχει κι ένα άλλο όνομα συνήθως. Επανάσταση. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει απαραίτητα κόκκινες παντιέρες και αλλαγή του κοινωνικού status quo. Απλά θα βάλει επιτέλους τους τίτλους στο πολυ-αναμενόμενο και πολυ-τραγουδισμένο τέλος της μεταπολίτευσης."

Η άρνηση πληρωμής είναι αναμενόμενη «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», άραγε είναι και προμελετημένη;

Όλη η ανάρτηση του Τέκι εδώ.