Και μετά ένα χρόνο μνημόνιο το απόλυτο αδιέξοδο. Οι Κασσάνδρες της καταστροφολογίας καθημερινά επιβεβαιώνονται. Πως είναι δυνατόν οι αγορές να δανείσουν μια χώρα που οι επενδύσεις και η παραγωγή βρίσκεται στο ναδίρ. Δανείζεις κάποιον που παράγει πλούτο, και από τα περισσευούμενα μπορεί να σε ξεχρεώσει. Πως μπορεί να γίνει αυτό στον τόπο μας;
Ένα χρόνο μετά η κατάσταση και οι προοπτικές είναι χειρότερες, το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, η ανεργία και η ύφεση καλπάζουν, τα έσοδα του κράτους θα μειωθούν κι΄ άλλο λόγω της ύφεσης, “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”.
Τα μέτρα για την εξυγίανσης του κράτους από τη διαφθορά και τον εξορθολογισμό των εξόδων είναι καλά και θα έπρεπε να εφαρμοστούν καιρό τώρα. Περιορίζουν τα έξοδα και τις δανειακές ανάγκες, όμως αξίες δεν παράγουν. Η Ελλάδα μπλεγμένη μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποιήσεις και τον αμοραλισμό των πολιτικών της και της πολιτικής της διέλυσε παραδοσιακούς πλουτοπαραγωγικούς κλάδους. Στην κατάσταση που μας έφτασε η τρόικα δεν υπάρχει ούτε ευρω για επενδύσεις από τον κρατικό κορβανά. Δεν προβλέφθηκε από το μνημόνιο άλλωστε δεν ήταν αυτός ο στόχος τους. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων είναι τουλάχιστον παιδαριώδεις. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να αποβεί μια παραγωγική επένδυση βιώσιμη και κερδοφόρα μέσα στη παγκοσμιοποιημένη αγορά. Αυτό ο λόγος αποτρέπει τους ιδιώτες επενδυτές που έχουν την ικανότητα να επενδύσουν στην παραγωγή.
Απαιτούνται ριζοσπαστικά μέτρα.
Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους και η εν συνεχεία μακροχρόνια επιμήκυνση των δανειακών υποχρεώσεων δεν αποτελούν επιλογές, είναι η καλύτερη ρεαλιστική εκδοχή που μπορούμε να προσφέρουμε στους δανειστές μας. Δεν αποτελούν βέβαια κινήσεις που θα παράξουν πλούτο αλλα είναι απαραίτητες για να χαλαρώσει το κράτος από τον περιοριστικό παραλογισμό του.
Ένα άλλο μέτρο που είχα αναλύσει και σε
προηγούμενη ανάρτηση είναι η πάταξη των τριγωνικών συναλλαγών. Αποστερούν από το κράτος νομότυπα τεράστια ποσά, χόρια που δημιουργούν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στην ντόπια παραγωγή. Είναι περιπτώσεις καραμπινάτες που εύκολα μπορούν να ελεγχθούν αρκεί να υπάρχει η βούληση.
Το μέτρο όμως που θα είχε τα σημαντικότερα αποτελέσματα για επενδύσεις και παραγωγή θα ήταν μια ειδική φορολογική μεταχείριση των εισαγόμενων προϊόντων. Μια φορολόγηση κατά περίπτωση.
Συγκεκριμένα θα μπορούσε να καταρτιστεί κατάλογος εισαγόμενων ετοίμων προϊόντων τα οποία λειτουργούν ανταγωνιστικά και επιζήμια για την ελληνική παραγωγή, (αθέμιτος ανταγωνισμός), τα οποία θα αντιμετώπιζαν μια βαριά φορολογία. Για παράδειγμα τα εισαγόμενα ενδύματα θα μπορούσαν να έχουν ιδικούς φόρους πολυτελείας. Ένα τέτοιο μέτρο θα προστάτευε την ελληνική παραγωγή από τον αθέμιτο ανταγωνισμό που υφίσταται ο κλάδος από τις χώρες χαμηλού κόστους, θα ήταν βιώσιμη και θα διατηρούσε τις θέσεις εργασίας. Γενικά η φορολογία εισαγωγικών εμπορικών επιχειρήσεων, σε επιλεγμένους κλάδους, θα μπορούσε να είναι επαχθέστερη, ώστε στους κλάδους αυτούς να επενδυθούν κεφάλαια για παραγωγικές ή μεταποιητικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εφαρμόσεις επιλεκτικές φορολογικές πολιτικές, είναι τεχνοκρατικά θέματα. Αν έχεις τη βούληση να προστατεύσεις τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και να δώσεις την προοπτική για νέες παραγωγικές επενδύσεις δρόμοι υπάρχουν. Πρόσφατα εφάρμοσαν ειδικό χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ για τον τουρισμό και καλώς.
Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, αυτή η ιδιότυπη φορολογική πολιτική πρέπει να γίνει μάλιστα σε συνεννόηση με τους εταίρους μας. Μπροστά στο φάσμα της πτώχευσης και τις εξόδου της χώρας από το ευρω που όλοι απεύχονται θα γινόταν αποδεκτό. Μπορεί σε κάποιους η πρόταση να ακούγεται ακραία η εξωπραγματική όμως θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα από τον εταίρο μας τη Δανία. Η φορολογία των αυτοκίνητων στην πλούσια εταίρο μας Δανία είναι 200%!!! Γιατί οι Δανοί μπορούν και εφαρμόζουν τέτοια μέτρα και εμείς όχι; Παρόμοια μέτρα (δασμολογικά αφού μπορεί) εφαρμόζει και η Τουρκία για προϊόντα που θεωρεί ζωτικά και αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό από την Κίνα με θεαματικά αποτελέσματα.
Όταν η εκδοχή εξόδου της χώρας από τη ζώνη του ευρω ή και την ΕΕ είναι πιθανά σενάρια και η αποπληρωμή του χρέους είναι αδύνατη δεν υπάρχουν συμβατικές λύσεις. Αν έχω ένα ενδοιασμό είναι ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Χρειάζονται άνθρωποι της αγοράς και δυστυχώς οι διοικήσεις μας είναι εκτός πραγματικότητας.
Πρέπει να εφαρμοστεί ένας προστατευτικός μηχανισμός για την Ελληνική παραγωγή και εργασία, διαφορετικά η παραγωγή θα αφανιστεί και η εργασία θα κινεζοποιηθεί.
